Het is heel onaangenaam, maar ‘Keulen’ is niet los te zien van ‘Dabiq’, van de Islamitische Staat dus. In dit essay komt hier en daar sarcasme voor.

De afbeelding boven dit stukje is een still uit deze video. Er gebeurt nog niets vreselijks. Het is aanranding. Er is (nog) geen sprake van verkrachting, er valt geen dode. Je zou kunnen zeggen dat hier sprake is van ‘geweldsarme terreur’.º) Ik heb erover nagedacht of ik een foto die ik op de sociale media tegenkwam zou gebruiken. Die foto is ergens op straat genomen. Het slachtoffer is niet herkenbaar in beeld. Een blanke vrouw, mogelijk nog onder de twintig. Een van de beesten heeft een arm om haar nek zodat ze nergens heen kan en in een gebukte houding gedwongen wordt. Een ander beest verkracht haar van achteren. Er staan nog een stuk of zeven beesten om het slachtoffer en de daders heen. Veel geweld hoeven ze niet meer te gebruiken. Ze is al gebroken.

Die foto gebruik ik niet omdat hij gemakkelijk leidt tot blinde woede. Woede, de wens om geweld te gaan gebruiken: het is de begrijpelijke, natuurlijke reactie van geestelijk gezonde mensen op zo’n tafereeltje, maar we moeten onze reacties er niet door laten leiden. Vooral niet door de blinde versie ervan. Dat (relatief) onschuldigen het slachtoffer zouden kunnen worden, wanneer we ons daardoor laten leiden, weegt voor mij daarbij niet zo zwaar. We zijn immers ook volgens onze premier – op even of oneven dagen, daar wil ik voor nu van af zijn – in staat van oorlog en in elke oorlog vallen onschuldige slachtoffers. Belangrijker is dat handelen vanuit blinde woede contraproductief zou kunnen werken. Dat effect treedt nu al op.

Lynchpartij
De gebeurtenissen van Oudejaarsavond 2015, in een groot aantal steden in Duitsland en enkele in Zweden en Finland, vallen in het niet bij die in het Algerijnse plaatsje Hassi Messaoud in de zomer van 2001. Een tamelijk ‘afstandelijk’ verhaal over díe gebeurtenissen is te vinden op Wikipedia. Twee vrouwen die deze heilige oorlog tegen immorele, want alleen wonende vrouwen overleefden, schreven er in 2010 een boek over: Laissées Mortes. Le Lynchage des Femmes de Hassi Messaoud. Professor Phyllis Chesler schreef er recent in wat minder afstandelijke termen over dan Wikipedia:

Opgehitst door een vrijdagpreek in de moskee voerde een menigte van driehonderd mannen, een driedaagse pogrom uit tegen vrouwen, die de imam had aangemerkt als “immoreel.” De vrouwen kwamen uit een andere provincie. Sommige waren eigenaar van een kapsalon, maar de meeste maakten de kantoren van buitenlandse bedrijven schoon. Onder “Allahu Akhbar” gekrijs, trokken de mannen ten oorlog tegen 39 moslimvrouwen.

De onschuldige, kwetsbare vrouwen werden gemarteld, gestoken, verminkt, verkracht, levend begraven en vermoord. Zoals te verwachten, werd een aantal van de vrouwen die het overleefden, geestesziek. De Algerijns-Amerikaanse advocaat, Karima Bennoune, schrijft hierover: “De terreur aanslagen op vrouwen in Algerije hebben het gewenste effect gehad: wijdverspreide psychose onder vrouwen; ondergedoken in een ‘interne ballingschap’, zowel fysiek als psychologisch, in hun eigen land.” Volgens Bennoune is, “de collectieve psychose” het gevolg van de “escalatie van het geweld” door de “soldaten van de Islamitische Staat.” (Dit is pre-Daesh in Irak en Syrië). (…) Indien Duitsland en Oostenrijk, indien heel Europa, niet alle daders van de Oudejaars-wreedheden opspoort, berecht en deporteert, zal men snel ontdekken dat dergelijke aanvallen wel eens een vast kenmerk van het Europese leven zouden kunnen worden. Dat Europese vrouwen, net als moslimvrouwen, steeds in angst zullen leven. Het zal beginnen met vaker binnen blijven. (…) Dit zal het geval zijn voor vrouwen van elke etniciteit en religie.
Hoe kan men een barbaarse lynch meute opvoeden? Naar mijn mening, kan dat alleen via de moskeeën en de islamistische media. Zoiets hoeven we niet te verwachten in de nabije toekomst.

Terreur: het centrale begrip
Chesler is een fantastische, moedige, vasthoudende vrouw. Maar met die laatste zin lijkt het of ook zij huiverig is om consequent door te redeneren. Haar kennende zou het overigens ook tongue-in-cheek kunnen zijn. Dat schemert door in de alinea die ze op bovenstaande laat volgen:

Tot het zover is, of indien dit niet gebeurt, zal de groeiende bedreiging voor het westen moeten worden geëlimineerd. Daar zal pas werk van worden gemaakt wanneer mensen zich realiseren dat zulke publieke massaverkrachtingen staan voor de normalisatie van ‘islamistische’ manieren en voor een ander gezicht van de Jihad.

Een zowel uitgebreidere als indringender beschrijving van de gebeurtenissen in die Algerijnse stad is te vinden op de webstek van de organisatie Women Living Under Muslim Laws *) Het stuk van Phyllis Chesler voer ik hier toch op vanwege de onderstreepte zinnen: zij legt de link met het voor mijn betoog centrale begrip ‘terreur’. Twee heel belangrijke punten in haar beschrijving van de zaak ‘Hassi Messaoud’ ontbreken echter. Op de eerste plaats het dóórgaan van het geweld tegen alleenwonende, dus immorele vrouwen. Dat punt wordt wel aangekaart in een brief die Amnesty International schreef aan de Algerijnse minister van justitie, in 2010. Geheel in lijn met de koers die AI tegenwoordig vaart, ontbreekt ook daar echter – nog véél pijnlijker dan in het verhaal van Chesler – de hoofdschuldige. Wikipedia en WLUML noemen de persoon, die de lynchmob op de been bracht, wèl bij naam en positie: imam Amar Taleb. Onthoud die naam even. Deze imam werd in 2001 gearresteerd maar werd – in tegenstelling tot een handjevol van zijn uitvoerders – niet gestraft en hij bleef ‘preken in de grootste moskee van de stad’.

Ken uw vijand niet
Heel veel politici en opiniemakers in het Westen houden onvermurwbaar vast aan hun keuze om de vijandschap tegen onze beschaving te onderschatten. Dit getuigt van een totaal verkeerde taakopvatting. De achterliggende gedachte lijkt te zijn, dat men koste wat kost wil voorkomen de vijand te kennen, omdat met het opdoen van die kennis hun eigen gevoelens van vijandigheid toe zouden kunnen nemen: dat ze zelf ook (blinde) woede zouden ervaren. Deze principiële keuze heeft afschuwelijke gevolgen van uiteenlopende aard.

Het buitenproportioneel vaak voorkomende geweld tegen hoogbejaarde autochtonen wordt bijvoorbeeld niet gezien als uitdrukking van peilloze haatgevoelens tegen autochtonen in bepaalde subculturen, maar als louter het product van de ontsporing van individuen die slechts door toeval of ‘discriminatie’ vooral voortkomen uit die subculturen. Alsof geweld, specifiek tegen hoogbejaarde autochtonen, niet vele malen erger zou zijn dan geweld tegen willekeurige twintigers of dertigers!
Een soort verwrongen spiegelbeeld ervan zie je in de buitenproportionele inzet op het bestraffen van individuele militairen en politieagenten die over de schreef zouden zijn gegaan (met name in de VS).

We zien een hartstochtelijke wens om de vijand niet te kennen en geen vijfde colonne te (h)erkennen, zelfs niet wanneer de leden daarvan van de daken schreeuwen dat ze een 5e colonne wensen te vormen. Met in het achterhoofd het besef van hoe in ons land destijds de godsdienstvrijheid langzaamaan tot stand kwam, zou het voor de hand liggen om het voorschrift, dat preken in het Nederlands dienen te worden uitgesproken, strikt te hanteren voor moskeeën. Op basis van de onverantwoordelijke veronderstelling dat ‘het best wel mee zou kunnen vallen’, gebeurt dit niet.

Die keuze leidt bijvoorbeeld ook tot de misdadig luchthartige krantenkop (in het NRC) “Er is geen lol aan om in het kalifaat te zijn” boven een artikel over een inadequaat rapport van de AIVD.
Wanneer onze overheid besluit een onderzoek in te stellen naar buitenlandse financiering van moskeeën, laat ze eerst een onderzoek doen naar de vraag of zo’n onderzoek haalbaar is en krijgt dan een rapport (pdf, in het Engels!) met in de conclusies: “It needs to be remembered that foreign financing and associated potential influence is not a priori undesirable or illegal.”. Veel moskeeën werken niet mee, en daarmee is de kous af.
Die keuze voor onderschatting grenst aan het misdadige wanneer men daarbij, impliciet of expliciet, veronderstelt dat vijanden van onze beschaving geen langere termijn doelen en plannen (kunnen) hebben. De veronderstelling dat – omdat individuele terroristen soms impulsief, slecht voorbereid handelen – de plannenmakers op het hoogste niveau onze zwakheden niet bestuderen. Nog ernstiger is het wanneer men weigert de betekenis van het begrip terreur ten volle te doorgronden. Of indien men weigert te onderkennen dat er mensen zijn die zich met grote toewijding inzetten om meer onderdrukking in de wereld te brengen, ja zelfs het einde der tijden naderbij te brengen.

Dabiq
Daarmee belanden we bij IS, bij Dabiq. Dabiq is de naam van het propaganda-orgaan van de Islamitische Staat. Het is genoemd naar een locatie in het noorden van Syrië, in de buurt van Aleppo. Daar zal volgens de overtuiging van de kalief, de opperbevelhebber van IS, in 2020 de grote kladderadatsj plaatsvinden: de eindoorlog tussen het kalifaat en de kaffirs (scheldwoord voor niet-volgelingen van Mohammed) als aanloopje tot het beëindigen van het bestaan van de menselijke soort. Arabist Martin Janssen schreef april vorig jaar voor het Katholiek Nieuwsblad een uitgebreide bespreking van het IS-boek De zwarte vlaggen uit (sic) Rome. Het boek lijkt op een nauwelijks vervormde reflectie van de meest alarmerende waarschuwingen uit het kamp van de islamcritici. Volgens Janssen blijkt uit de scherpe analyses “dat IS goed begrijpt hoe de politieke besluitvorming in Europa tot stand komt”. Enkele citaten ter illustratie:

IS geeft een kort overzicht van de moslimemigratie naar Europa en doet dit op een wijze die menig correct-denkend Europees politicus tegen de haren zal strijken.” (…)
Dit verklaart [volgens IS] waarom de derde generatie moslims minder last had van racisme: die groeide op in buurten waarin nauwelijks nog autochtone Europeanen woonden. Veel leden van deze derde generatie belandden in Europese gevangenissen waar ze zich bekeerden tot de ‘echte’ (salafistische – mj) islam en zij begonnen de wereld te bezien vanuit het perspectief van de islamitische natie, de oemmah. (…)
“IS heeft zwaar gevochten om de controle te krijgen over de Syrisch-Turkse grens, die uiterst belangrijk was. Het was immers vanuit Turkije dat IS vanaf 2012 haar strijders, vermomd als vluchtelingen, naar Europa zou sturen.” (…)
IS gaat er vanuit dat de moslims hierbij allianties zullen vormen met linkse activisten, die toch al met bewondering naar moslims kijken. “Hebben jullie weleens een pro-Palestina-demonstratie” bezocht, vraagt IS haar lezers. Bij dit soort anti-Israël demonstraties zullen banden met linkse activisten worden gesmeed.

Weliswaar worden die ‘scherpe analyses’ volgens Janssen ‘afgewisseld met weinig realistische scenario’s’, maar hij maakt misselijkmakend duidelijk dat vijanden van onze beschaving beslist wèl langere termijn doelen en plannen hebben. Hoe onwaarschijnlijk is het dat de terreur van Oudejaarsavond 2015/2016 geïnitieerd is door de Islamitische Staat of een filiaal ervan?

Andere taal
De keuze voor onderschatting van onze vijanden, is volstrekt desastreus wanneer men daarbij impliciet of expliciet er vanuit gaat dat zij de zelfde taal spreken als wijzelf: zowel voor wat betreft het waarderen van rationele argumentatie, als voor de woordenschat. Laat een paar minuten tot u doordringen dat in Saoedi-Arabië atheïsme officieel als vorm van terrorisme te boek staat. Dat ‘de ministers van buitenlandse zaken van de OIC (Organization of the Islamic Conference, een organisatie van 57 landen waar veel moslims wonen) in mei 2007 in Pakistan lieten optekenen, dat islamofobie de “ergste vorm van terrorisme” vormt.’ **)

Of dat ‘islamgeleerden’ in openbare discussie met IS-kalief Al-Baghdadi hem op de vingers tikken omdat hij Yezidi’s bij mensencategorie drie indeelt in plaats van bij mensencategorie twee. (Categorie een wordt vanzelfsprekend gevormd door de volgelingen van Mohammed). Zelfs een woord als ‘vrede’ kan in een andere cultuur een heel andere betekenis hebben dan in de onze. Wie er een beetje bedacht op is, stuit op lieden die hoogst verontwaardigd zijn wanneer onzorgvuldig gesproken wordt over islamitisch terrorisme, omdat men de terroriserende inspanningen, eerlijk waar, juist zoveel mogelijk wil beperken. De terreur kan en zal beëindigd worden wanneer het doel bereikt is: wereldwijde onderwerping aan de mohammedaanse ideologie.

Het verschil tussen terreur, terrorisme en geweldsorgieën
Er zal zo weinig mogelijk terreur worden gebruikt. Uiteraard wel met de grootst mogelijke effectiviteit.
Terroriseren – in de betekenis van intimideren, angst aanjagen – kan zelfs via activiteiten die op velen niet als zodanig overkomen. Zoals het bekende provocatieve bidden in het openbaar. Tot op kerkpleinen toe. Bij het beantwoorden van de vragen of we a) al dan niet in oorlog zijn met de Islamitische Staat en b) of en c) hoe we die zouden kunnen winnen, doemt al snel de kwestie van de asymmetrische oorlogsvoering op.

Onze vijanden hebben niet zozeer lak aan, als wel uitgesproken minachting voor dingen als oorlogsrecht, onderscheid tussen militairen en burgers etc. Dit zie je het duidelijkst geïllustreerd in de verschillende manieren waarop omgegaan wordt met het schenden van rechten van militairen en burgers. In de beschaafde(re) wereld worden verdachten uit het eigen kamp vervolgd of de schendingen gaan in de doofpot. IS maakt video’s van hun misdrijven tegen de menselijkheid en verspreiden die trots. Er kan geen enkel misverstand bestaan over de bedoeling: het aanjagen van angst, terreur. De video’s vormen voor wat betreft de terreur-doelstelling een equivalent van een veel groter aantal doden. Zoals de atoombommen op Japan dat deden. De sensationele moordpartijen en het zoveel mogelijk bekend maken ervan, zijn in deze denkwereld beslist geen orgieën van geweld, maar een ‘rationele’, efficiënte dosering van de terreur.

Wat IS en haar bondgenoten doen is het aftasten van onze kracht en onze vastberadenheid. Dat aftasten zelf zou nog meer moeten verontrusten dan wat vrouwen in Europa wordt aangedaan: het betasten, vernederen, verkrachten en het plegen van eermoorden.

Nog meer dan ‘Rotherham’ ***) zelfs. Na het bekend worden van de omvang van de terreur tegen blanke meisjes en de betrokkenheid van Labour bij de doofpot-strategie heeft de bevolking van het betreffende kiesdistrict opnieuw iemand van die partij Labour gekozen in het Britse Parlement. Een krachtig signaal in de richting van de terroristen dat ze hun gang kunnen gaan, dat hun minachting gerechtvaardigd is.

Asymmetrische oorlogsvoering
Er is geen geschikt klassiek militair antwoord voor handen wanneer het gaat om een asymmetrische oorlog: dat is zo’n beetje de definitie van dat concept. Het zou mooi zijn wanneer we als winnaar uit de botsing der beschavingen konden komen met uitsluitend een genadeloze, principieel respectloze, ideologische bestrijding van onze vijanden. Ik ben ervan overtuigd dat dat onderdeel van de strijd onmisbaar is, ja zelfs op de eerste plaats moet komen.

De kans op een overwinning zonder een periode van heel veel geweld door te maken, wordt echter met de dag kleiner. Wanneer je die realiteit onder ogen durft te zien, wordt de belangrijkste vraag hoe we een (liefst definitieve) overwinning kunnen boeken met (alleen maar) zo weinig mogelijk geweld. Ziet u de symmetrie opdagen?

Wanneer we niet volledig afhankelijk zouden zijn van (politieke) krachten die principieel kiezen voor onderschatting, zouden de dreiging van volgende ‘Keulens’ en erger, binnen een paar weken met driekwart verminderd zijn in Europa (en een heilzame werking hebben ver daarbuiten).

Een Secret Society for Neutering Sheikhs
Toen ik wat langer nadacht over die mogelijkheid van minder afhankelijkheid van de Rutte’s, Stienens, Lucassens, Timmermansen en Gelauffs van deze wereld, herinnerde ik me ineens dat een jaar of 45 geleden in de VS beroering ontstond over de denkbeeldige organisatie SCUM: Society for Cutting Up Men. Het was eigenlijk niet veel meer dan een manifest van één vrouw, die uiteindelijk (pas) in de gevangenis belandde, na haar mislukte pogingen tot moord (Ze schoot op Andy Warhol o.a.). Mijn herinnering eraan bleek niet helemaal correct. Zo dacht ik dat ‘cutting up’ stond voor castreren. De term bleek/blijkt echter te staan voor uitroeien. Het geniaal-geschifte manifest, kan je – in plaats van als ‘programma’ – ook lezen als een tekst die zo schokkend mogelijk geschreven is om als protestuiting zoveel mogelijk aandacht te krijgen. Wanneer je het hele manifest leest, blijkt de schrijfster zelfs voorstander van het uitroeien van alle mannen en – “ach wat, toch ook maar”: – alle vrouwen!

Ik fantaseerde verder over mijn incorrecte herinnering. Wat zou het effect zijn van het castreren van lieden die oproepen tot heilige oorlog tegen immorele vrouwen en/of het invoeren van een systeem van seks-slavernij? Hoeveel, nee beter: hoe weinig voorlieden van de ideologie hierachter, zouden ‘behandeld’ moeten worden voordat het als tegenterreur effectief zou worden? De uitvoering niet per sé, maar de leiding van zo’n SSNS zou natuurlijk in handen van vrouwen liggen. En ik dacht na over andere castraat-kandidaten dan de Algerijn Amer Taleb.

Uiteraard Zakir Naïk: de enige man op de wereld over wie ik jaren geleden verkondigde dat hij, als ik hem ooit in levende lijve tegenkom, direct een vuistslag in het gezicht van mij kan verwachten. Vanwege zijn prediken dat: ‘Ongetrouwde vrouwen publieke vrouwen zijn’.

Zeer beslist ook de Duitse bekeerling en ex-bokser Pierre Vogel. Ná “Keulen” heeft hij een nauwelijks bedekte oproep gedaan geweld te plegen tegen een van de slachtoffers omdat zij op de televisie een signalement had gegeven van de meute die haar aanviel.

En vanzelfsprekend de voormalige moefti van Australië Al-Hilali, de man die verkrachte en nog te verkrachten vrouwen vergeleek met onbedekte stukken vlees die opgeborgen moeten worden om niet door de – vanwege hun aard onschuldige – man-katten te worden opgegeten.

Saleh Al Saadoon is een beetje een twijfelgeval omdat hij al keihard in zijn gezicht werd uitgelachen door een vrouw zonder hoofddoek.

Een ander bijzonder geval is de onduidelijke persoon op de laatste foto.

Voor wat Nederland betreft was de eerste naam die bij me opkwam Fawaz Jneid. Vanwege dit inkijkje in zijn denkwereld: “Ik vraag je nu: als zij [de ongelovigen] de moslimvrouwen lastigvallen, ben jij in staat om hen te beschermen?”

Mijn rol
Speelt haat een rol in mijn fantasie? Wis en waarachtig. Zaai ik die uit door het schrijven en doen publiceren van deze tekst? In zekere zin wel. Echter niet in de zin van haatzaaien waar in artikel 137d en 137e van het Wetboek van Strafrecht sprake is. De haat in mijn stukken betreft mensen die hun bekendheid (mede) danken aan openbare oproepen tot haat en geweld tegen vrouwen. Ze hebben ook andere karakteristieken gemeen, maar dit is het definiërende element. Het is maar een fantasie, maar ik wil wel íéts doen om de realisatie daarvan te bevorderen. Een verklaring afleggen. Een plechtige verklaring. En een oproep doen aan iedereen om ook zo’n verklaring af te leggen.

Ik verklaar hierbij plechtig dat mocht ik kennis krijgen van het daadwerkelijk bestaan van zoiets als een SSNS in Nederland, ik dat niet zal rapporteren aan politie of justitie. Mocht het tot een rechtszaak komen dan zal ik meineed plegen om zo’n organisatie en haar leden te beschermen tegen vervolging.

“PS”: de relatie met ‘verruimd legaal wapenbezit’
Geestelijk gezonde burgers stellen een absolute prioriteit bij de veiligheid van hun kinderen, (groot)ouders en andere geliefden. De vastberaden, principiële keuze van de overheersende stroming in de politiek, heeft als een van de vervelendste kanten dat het beschermen van de eigen burgers niet meer als hoogste prioriteit wordt gezien, en al helemaal niet meer als de basis voor het bestaansrecht van belastingheffing, en alle overheidsorganen, maar als een doelstelling naast allerlei andere.

Betekent dit dat ik voorstander ben van meer/vrijer wapenbezit van burgers? Eigenlijk niet. Een grotere verspreiding van (vuur)wapens vergroot de kans op veel bloedvergieten. Indien geweld onvermijdelijk is, hebben goed aangestuurde en getrainde SSNS-teams van zes tot tien mensen echter voldoende aan een uitrusting met knuppels, scharen en – goed geslepen – keukenmessen. Gesteriliseerd natuurlijk. Die messen. Zo min mogelijk doden, hè.

——————————————————————————————

º) Ik had aanvankelijk een foto gebruikt die wel gerelateerd is aan de instroom van illegale immigranten en geweld, maar niet uit Duitsland kwam. De afbeelding bovenaan is hier alleen bedoeld als opstapje voor de beschrijving van een niet getoonde foto, maar een te weinig van toepassing zijnde foto zou de aandacht af kunnen leiden van waar het om gaat. Vandaar de vervanging.
*) Ik noemde die WLUML eerder – in mijn stuk The trouble with islam. Of: Islam-‘hervormers’ met een verdienmodel – een organisatie met sympathieke doelstellingen, door ‘islamhervormster’ Irshad Manji ten onrechte opgevoerd als ‘organisatie met een hervormingsagenda’.
**) De eerste zin uit het voorwoord van mijn boek Islamofobie? Een nuchter antwoord
***) Bij leven en welzijn schrijf ik volgende week over de Britse stad Rotherham, waar meer dan veertienhonderd, veelal zeer jonge meisjes in handen vielen van vooral ‘Pakistaanse’ bendes.