Afspraak is afspraak, zei Rutte vandaag in Berlijn. Het goede nieuws is dat we onze premier eind dit jaar zullen kwijtraken, het slechte nieuws is dat we er geen cent wijzer van gaan worden, integendeel.

De essentie van de toespraak die Rutte vanmiddag in Berlijn hield ziet u rechts. Laat ik eens duiden wat dit feitelijk betekent.

Om te beginnen; dit was een sollicitatietoespraak om Juncker op te volgen. Logisch dat dat in Berlijn moest, bondskanselier Merkel is de aangewezen persoon om al dan niet een veto uit te spreken over de diverse kandidaten. Dat Rutte formeel een Bertelsmann-lezing (oid) hield doet in dat verband niets ter zake, plaats, tijd (Junckers opvolger moet 1 januari aantreden) en inhoud (hierover onder meer) zijn allesbepalend.

Met afspraak is afspraak bedoelt Rutte te zeggen dat de Oost-Europese landen die zich in de Visegrad-groep hebben verenigd zich zullen moeten schikken naar de dictatuur van de westerse landen die niet van plan zijn in hun eentje alle binnengelaten asielmigranten te accommoderen. Klinkt goed, gaat niet gebeuren, maar dit is wat Merkel horen wil. Met dezelfde woorden zegt Rutte ook dat hij zich niet gaat morrelen of zich verzetten tegen eerder gemaakte afspraken, slechts dat het allemaal wat langzamer moet. Opdat iedereen de tijd krijgt om aan het idee te wennen dat iedere Albanees op termijn een landgenoot zal zijn. In een federaal Europa, maar toch.

Hiermee zet Rutte zichzelf neer als de kampioen van na ons de zondvloed, maar veel mensen zullen dankbaar ademhalen dat we er nog even van verschoond blijven. Een klassiek EU-aanpak. Ze zijn er ver mee gekomen. De drang tot federalisering wordt dus tijdelijk verminderd, maar met in acht nemen van al gemaakte afspraken en voornemens. Gezien de ontzagwekkende principe-afspraken die de laatste tijd in Brussel al gemaakt zijn kan dit ook nauwelijks anders, dus meer dan een dode mus is dit daarom niet.

Tegen verdere financiële integratie (die as immers ook al afgesproken?) is in Oost-Europa geen verzet, dus die zal men zeker door gaan drukken. Dag pensioenpotten! Dag solide euro, en hallo extra staatsschuld wegens het verlichten van de Zuid-Europese lasten. Uit mijn ooghoek trok vandaag nog voorbij dat Griekenland weer €5,7 miljard krijgt, na de €224 al eerder uitgekeerde miljarden van de laatste 8 jaar. Het is maar geld nietwaar? Als het op is moet de ECB er maar meer van drukken.

Hiermee – hoopt men – zal Oost-Europa Rutte beschouwen als de meest gelukkige keus als nieuwe EC-voorzitter. Hoezeer ze bedrogen uit zullen komen moet worden afgewacht, doch dat zal gegarandeerd bewaarheid worden. Maar wie weet wie dan in Oost-Europa intussen aan de macht zijn? Misschien leert het paard wel zingen.

Dan over afspraak is afspraak in Nederland. Dat Rutte per 31 december overstapt naar de EU is weliswaar niet onverwacht van onze leugenpremier (hij had het uitgebreid ontkend), maar geeft enige lokale complicaties. Ten tijde van de opwinding dat premier Balkenende in de race was (dacht hij zelf) voor het EC-voorzitterschap, is er al eens een discussie geweest over wat er gebeuren moet als de premier van een kabinet tussentijds vertrekt. Krijgen we dan verkiezingen, of premier Dijkhoff, of premier Pechtold?

Tien jaar terug eindigde die discussie met de gedachte dat het vertrek van een premier inhoudt dat er nieuwe verkiezingen moeten komen. Ditmaal geloof ik niet dat het zelfs maar ter sprake zal komen: het risico van nieuwe verkiezingen voor de Regentenpartijen is veel te groot.

Ergo, het verklaart waarom premier Rutte heel recent mededeelde dat Dijkhoff zijn gedroomde opvolger is – het moet raar lopen als dat niet al tijdens de formatie besproken is. ook dat gaat weer een heleboel commotie geven die de uiteindelijke echte problemen van ons land buiten beeld zullen doen geraken: wat doen we nog in deze EU, en wat moeten we met al die asielmigranten waar we geen weg mee weten.

Premier Dijkhoff zal ons ongetwijfeld toezeggen dat hij daarover met Brussel in overleg gaat. En met wie ook alweer? Juist.