In het kader van de ophef over een debat in debatcentrum De Balie schreef Groenendijk een opmerkelijke brief aan de Gemeenteraad van Amsterdam over aangifte doen versus intimidatie. De lange bijlage is nog opmerkelijker.

Dames en Heren gemeenteraadsleden,
Via oude en nieuwe media bereikte me het bericht dat in uw Raad kort gesproken is over een debat dat enkele dagen daarvoor had plaatsgevonden in debatcentrum De Balie. Ik was aanwézig bij dat debat en nam er actief aan deel. Via YouTube bekeek ik een video van een deel van uw raads- of commissievergadering.

Rutger Groot Wassink van de partij ‘GroenLinks’ stelde een vraag aan het college naar aanleiding van berichtjes in oude en nieuwe media. Raadsleden van de partijen PvdA, SP, D66 en VVD haakten aan bij die vraag. Ik zag hoe de voorzitter de betreffende raadsleden herinnerde aan de orde van de vergadering, die voorschreef dat ze geen beschouwing moesten afgeven maar vragen dienden te stellen.

Het meest pikante aspect van het Baliedebat is tot nu toe helaas nog niet opgepikt door de media en is ook niet aan de orde gekomen in uw Raad. Een van de deelnemers aan het debat in de Balie was de heer Madkouri: raadslid voor de PvdA in Culemborg en voormalig medewerker van ‘Forum’: een organisatie die vanwege verschillende malversaties tegenwoordig geen subsidie meer ontvangt. Meneer Madkouri gaf in het debat aan dat hij de standpunten van mohammedaanse terroristen verafschuwt maar dat het toch wel zijn ‘geloofsgenoten’ waren: omdat ze “nu eenmaal niet geëxcommuniceerd kunnen worden”.

Ik vroeg meneer Madkouri waarom dat eigenlijk niet kon. Was dat idee dat niemand uit hun geloofsgemeenschap gestoten kan worden, afkomstig van de god Allah, van de profeet Mohammed of van mensen die daar later hun mening over hebben gegeven? Madkouri koos ervoor om geen antwoord te geven op mijn vraag – een gesloten vraag nota bene, waarin ik hem dus drie alternatieven voorlegde – maar kwam in plaats daarvan met een beschouwing over een concept uit de mohammedaanse leer dat een beetje doet denken aan excommunicatie. De term daarvoor is ‘takfirisme’ en het staat voor hardop uitspreken dat iemand geen moslim is. Op dat uitspreken rust al een taboe. De reden is dat dodelijk geweld in het verlengde daarvan ligt: iemand die beweert moslim te zijn maar het niet (meer) is moet dood. Ik heb me in die materie verdiept. In de praktijk ‘beschuldigen’ júíst de gewelddadige geloofsgenoten van de heer Madkouri anderen ervan ‘ongelovig’ (kaffir, soms uitgesproken als kufaar) te zijn terwijl de wat bangere en/of goed geïnformeerde mensen dat hoogstzelden doen. Daarom maak ik me – net als de autochtone sprekers in de Balie – zorgen om de veiligheid van mensen zoàls Madkouri.

Nauwelijks over meneer Madkouri zèlf: die spreekt met meel in de mond over de leer van Mohammed en verdient zijn geld mede dankzij die manier van spreken terwijl hij bekend staat als ‘radicaliseringsexpert’. (Madkouri is overigens niet bestraft na de vaststelling dat hij de integriteitsregels had geschonden die betrekking hadden op de manier waarop hij geld incasseerde via Forum.)

Het doet me genoegen dat de Raad, bij monde van vijf van haar leden, er voor wil waken dat in Amsterdam geen misdrijven en overtredingen worden gepleegd.

Het doet me dan weer minder genoegen dat u de burgemeester – in diens hoedanigheid als lid van het driehoeksoverleg – lijkt te willen aansporen om ‘actie te ondernemen’ tegen uitspraken die worden gedaan in een open debat. Uitspraken die op geen enkele manier verwezen naar geweld. Op de website van het NGB lees ik: “De politie staat onder duaal gezag: voor de handhaving van de openbare orde en voor de hulpverlening ligt het gezag bij de burgemeester en voor de strafrechtelijke handhaving ligt het gezag bij de officier van justitie.”

De burgemeester gaat dus net zo min als raadsleden specifiek over aangifte doen van strafbare handelingen.

Het doet me nog veel minder genoegen dat in uw discussie, niet alleen door de raadsleden maar ook door loco-burgemeester Karin Hildur (Kajsa) Ollongren, verwezen werd naar een brief die burgemeester Van der Laan vorig jaar schreef aan jongerencentrum Argan. Die brief is helaas niet terug te vinden op de website van de gemeente, maar gelukkig schreef de NRC er uitgebreid over. Ik citeer:

Aan de andere kant spreekt de burgemeester van “moeilijke afwegingen (..) als mensen hun recht op meningsuiting gebruiken op een manier die bij anderen tot pijn of angst leidt”. Die afweging heeft een rol gespeeld bij de kwestie van het afgelaste radicaliseringsdebat.
In oktober vorig jaar zou Okay Pala, voorman van de fundamentalistisch islamitische organisatie Hizb-ut-Tahrir, in jongerencentrum Argan komen voor een debat. Argan is een multicultureel debatcentrum in Amsterdam-West, waar regelmatig bijeenkomsten worden georganiseerd rond thema’s die in de moslimgemeenschap spelen.

Vanuit de gemeente is de Argan-organisatie geadviseerd Pala geen podium te bieden. Daarbij werd erop gewezen dat Hizb-ut-Tahrir “openlijk een extremistische ideologie uitdraagt”, dat zij “net als IS” het kalifaat nastreeft en “principieel tegen de democratie” is en campagnes heeft gevoerd om mensen te bewegen niet te gaan stemmen. Bij die ontmoeting werd ook vermeld dat het centrum 304.230 euro subsidie van de gemeente krijgt. De organisatie gelastte het debat daarop af.

Ik stel vast dat hier, in ieder geval volgens deze weergave door de NRC, geen sprake is van enige link naar wetshandhaving: geen wetsartikel wordt genoemd, er wordt niet gesproken over het oppakken van Okay Pala vanwege diens eerdere oproepen tot terreuraanslagen in Nederland.

De burgemeester heeft de jongeren organisatie ‘geadviseerd’ en daarbij herinnerd aan het feit dat de organisatie subsidie ontvangt van de gemeente.

We kunnen dus vaststellen dat de burgemeester een geslaagde poging deed om het jongerencentrum te intimideren en hij niet aankondigde actie te ondernemen tegen meneer Pala indien die opnieuw zou oproepen tot geweld tegen Nederland.

Door wel te speculeren over aangifte te doen, zonder aangifte te doen en vervolgens dan weer wel te verwijzen naar die ‘Argan-brief’ is de indruk gewekt dat de Gemeenteraad de voorkeur zou geven aan het intimideren van De Balie boven het voor de rechter brengen van mensen die zich volgens raadslid Kwint van de SP daar bezighielden met “de hele tijd ranzige haat uitkotsen”.

Wilt u die indruk wegnemen? En zo ja: wilt u als Raad, of willen leden van uw Raad, alsnog aangifte doen?

Ik hecht eraan u erop te wijzen dat (beweren) getuige (te) zijn geweest van een misdrijf zonder aangifte te doen weliswaar niet strafbaar is, maar volgens de geest van de wetsartikelen 160, 161 en 162 echt geen optie is voor gemeenteraadsleden. Ik herinner u er ook graag aan dat aangifte doen in het geval dat je zeker weet dat de rechter je niet in het gelijk zal stellen, een onacceptabele vorm is van hinderen van het rechtssysteem.

Mocht de Raad, of mochten leden van uw Raad desondanks er toch voor kiezen om aangiftes te gaan doen in verband met angsten en pijntjes, dan werp ik me bij deze graag op als plaatsvervanger voor meneer Van Rooy. Mocht het werkelijk tot een gerechtelijke uitspraak komen en de personen die aangifte doen worden veroordeeld de proceskosten te betalen, dan vallen die bij iemand van buiten Nederland ongetwijfeld hoger uit.

Dat ik me aanmeldt als plaatsvervanger van meneer Van Rooy is niet omdàt maar heeft wel te maken mèt onze vriendschap. Ondanks dat hij heel veel meer belezen is dan ik, verwijst hij in vrijwel elke lezing die hij geeft naar mijn boek Islamofobie? in termen die me verlegen zouden stemmen indien ik daar talent voor had. Meer in het bijzonder heeft dat boek eraan bijgedragen dat Van Rooy – en hij is niet de enige – tegenwoordig de voorkeur geeft aan de term ‘mohammedanisme’ boven ‘islam’. In de bijlage treft u een flink aantal tips voor het vinden van wat in de ogen van eventuele aangevers vermoedelijk mijn meest verwerpelijke uitspraken zijn.

Ik zie uit naar uw openbare reactie,

Frans Groenendijk

---

Bijlage bij open brief aan gemeenteraad Amsterdam, 28 januari 2017
Uitspraken van de heer Fransiscus Antonius Groenendijk die Amsterdammers pijn kunnen doen.

A. Niet op één plaats, maar doorklinkend in meerdere boeken en artikelen.
1) Allah heeft geen boodschap, alleen een boodschapper.
2) De Nederlandse (grond)wet bevat geen definities en verwijst ook niet naar definities van de begrippen god en godsdienst. Wetsartikelen die wel naar deze begrippen verwijzen, zijn verouderd en onbruikbaar en schreeuwen zodoende om misbruik. Ze zijn verouderd omdat ze stammen uit een tijd en voortbouwen op een situatie, waarin vrijwel iedere Nederlander in een god geloofde en zich uitsluitend godsdiensten manifesteerden die in veel opzichten op elkaar leken.

B. Boeken
B1. Islamofobie? Een nuchter antwoord. (Januari 2010)
Het boek telt ongeveer 120.000 woorden.
Wellicht als pijnlijkst beoordeelde passages:
B1-1. Maffiapraktijken blz 40

De verzen uit de voorgaande groep zijn diegene die de basis leggen voor de jihad, de offensieve ‘heilige oorlog‘. Ze zijn openlijk uiterst vijandig tegenover niet-mohammedanen. Vers 9:29 past ook enigszins in dit rijtje, maar wordt apart genoemd omdat de Koran daarin wat weg lijkt te hebben van een handboek voor maffiapraktijken: “Bestrijdt diegenen onder de mensen van het Boek, die in Allah noch in de laatste Dag geloven, noch voor onwettig houden wat Allah en Zijn boodschapper voor onwettig hebben verklaard, noch de ware godsdienst belijden totdat zij de belasting met eigen hand betalen, terwijl zij onderdanig zijn.” Wat doet in vredesnaam dat woord ‘onderdanig’ daar? Alle geraadpleegde vertalingen spreken over die onderdanigheid of een variatie erop die voor het tolerante imago van het mohammedanisme nog problematischer is.

B1-2. Polygamie blz 53

Een tweede kenmerk [het gaat over kenmerken van sekten] dat Vermeersch verzuimt te benoemen, is de verhouding van de grondleggers van sektes tot de andere sekse. Mohammed regelde polygamie: rijke mannen mochten tot maximaal vier vrouwen trouwen. Alleen voor hemzelf was er geen beperking. Bij uitstek een kenmerk van sekteleiders. En van wrede heersers, dat ook.

B1-3. My slave, my infidel blz 155

Maar niet alleen ligt her en der in de wereld van het mohammedanisme het idee dat slavernij helemaal niet zo gek is verbazingwekkend dicht bij de oppervlakte: als onderdeel van de jihad tegen niet-mohammedanen beleeft de slavenjacht in Soedan zelfs een revival. In de documentaire ‘My Slave, My Infidel’ wordt gesproken van 200.000 mensen die tot slaaf zijn gemaakt. Helaas is er ook sprake van initiatieven om ze vrij te kopen. Helaas, want het is toch werkelijk absurd dat de daders niet met geweld aangepakt worden.

B1-4. Cohen als minst betrouwbare politicus blz 169, noot 22

Deze [verwijst naar: blz 168 “misschien wel de minst integere politicus van Nederland”] vrij harde uitspraak is met name gebaseerd op Cohens handelen en leugens omtrent de subsidie aan de Westermoskee. In de gemeenteraad beweerde hij niet meer te weten hoe het kwam dat het verstrekken van deze subsidie buiten de gemeenteraad was omgegaan. Enkele jaren later schreef hij over dit soort subsidies schaamteloos: “Alleen moet dat dan met open ogen gebeuren, onder de goedkeuring van onze democratisch gekozen volksvertegenwoordiging.” Volkskrant, 2 september 2008.

B1-5. Paragraaf Dat is het dus, blz 314

In ‘navolging’ (voor wie geen sarcasme kent: ik bedoel juist niet) van den Uyl, Cohen en Bos suggereer ik als motto: de boel uit elkaar houden, dat is het dus.
Daarmee wordt op de eerste plaats gedoeld op de noodzaak de fundamentalistische predikers en mohammedaanse politici met dubbele agenda genadeloos het vuur aan de schenen te leggen om zo hun gezag bij de ‘culturele mohammedanen’ te ondermijnen. Daarmee wordt ook gedoeld op het bestrijden van het wij-zij-denken dat besloten ligt in het venijnige oemmaconcept.

B1-6. Het hele hoofdstuk: De gekte onder politici, journalisten en sociale wetenschappers. (blz 239 e.v.) m.n.:

Toen in Nederland voor het eerst een man die in het buitenland geboren was [Het gaat hier over de heer Gabor die begin jaren-90 voor het CDA staatssecretaris voor natuurbeheer was. Hij was in 1956 uit Hongarije gevlucht] en nog twee paspoorten bezat, gepolst werd voor de functie van staatssecretaris, stuurde hij op eigen initiatief een brief aan de regering van zijn geboorteland. Daarin legde hij uit dat hij zijn oude nationaliteit nu vanzelfsprekend opgaf: hij moest immers voorkomen dat hij op enig moment in een situatie terecht zou komen van met elkaar strijdige loyaliteiten. Tegenwoordig wordt zonder problemen de argumentatie geaccepteerd dat kandidaat-ministers of staatssecretarissen niet zelf kunnen kiezen voor het beëindigen van hun oude nationaliteit. Ze vallen dus blijkbaar onder een ander gezag. En dát is acceptabel voor bewindslieden van ons land! Nu het mohammedanen betreft is niet alleen die vanzelfsprekendheid ver te zoeken maar worden deze mensen zelfs als ‘zielig’ opgevoerd. Bewindslieden.
(…)
Nee, tegen deze achtergrond is het niet raar dat de achterlijksten onder de ‘islamgeleerden’ proberen op deze manier opmerkingen over bedenkelijke kanten van het mohammedaanse gedachtegoed te pareren. Dat atheïsten, agnosten, ietsisten en christenen dit opvatten als een steekhoudende vorm van argumenteren is schokkend. Dat er atheïsten, agnosten, ietsisten en christenen zijn die hier zelf mee aankomen is zinsbegoochelend.
(…)
Pronk heeft volgelingen die het nog bonter maken. Wie uitspreekt geen immigratie te willen van mensen uit een cultuur die vijandig staat tegenover de onze wordt van discriminatie of racisme beschuldigd: alsof niet per definitie elk immigratiebeleid, elke vorm van grensbewaking, elk recht verbonden aan het Nederlanderschap onderscheid maakt. Onderscheid in ongelijke gevallen overigens. Populistisch sentimenteel.
(…)
Dus niemand is verbaasd dat wij zelf na circa vijftig jaar al normaal om kunnen gaan met de Duitsers maar evengoed ons niet in overdreven mate schamen voor de bombardementen op Dresden. Het valt niet eens op dat zelfs in Rusland, dat veel zwaarder slachtoffer was van de nazi’s en thans een bedenkelijk niveau van nationalisme vertoont, anti-Duitse sentimenten zwak zijn. Ruim duizend jaar geleden liepen de mohammedanen een groot deel van de toenmalige Joodse en christelijke wereld onder de voet waarna ze slechts uit het gebied rond Jeruzalem teruggedreven werden. Vijftig generaties na dato zouden Nederlandse christenen zich dan nog wel schuldig moeten voelen tegenover de afstammelingen van de mohammedanen, omdat bij die herovering erg veel geweld gebruikt werd? Malende.

B2 IS, the Kurds and the Caliphate.E-book. Aangeboden via Amazon.
B2-1. De subtitel van het boek luidt: Turkey: from sick occupant to paranoid neighbor
Enkele passages verdienen misschien extra kritische aandacht. Dit boek echter telt ongeveer 80.000 woorden en is bovendien in niet-perfect Engels geschreven.
Enkele van de hierna genoemde Nederlandse artikelen zijn er echter meer of minder direct op gebaseerd; met name het stuk Alle Turken terug naar China?

C. Artikelen
De artikelen zijn geselecteerd op de mogelijkheid dat ze pijn veroorzaken bij Amsterdammers.
Ze zijn gesorteerd van oud naar nieuw, met uitzondering van het eerste artikel dat gaat over ‘de toon van het debat’.

C-1. 27 januari 2017, titel: Denk eens mee over de toon

Laat ik gelijk maar een bekentenis doen. Wanneer ik zo’n hufter zou tegenkomen als op de foto, zou ik moeite moeten doen om hem niet een schop te verkopen zoals kapitein Haddock dat deed in Kuifje en het zwarte goud. [De schoppende man was overigens niet Haddock maar een andere stripfiguur]

De man op de foto is zelf op dat moment niet gewelddadig bezig. Hij kiest echter voor zijn ‘godsdienstige’ lichaamsbeweging doelbewust een zodanige plaats dat hij anderen hindert. Het is intimidatie. Ondanks dat hij tot een kleine minderheid behoort, voelt hij zich veilig genoeg om de meerderheid te gaan intimideren.

Dat komt omdat zijn intimidatie-gedrag wordt ondersteund door de [reëel bestaande] islamofoben die in veel westerse landen aan de macht zijn. Een volgende stap van deze vorm van intimidatie is het ‘bidden’ op een grasveld bij het Britse parlementsgebouw of in de buurt van grote kerken. Weer een stap verder is de organisatie van het op grote schaal lastigvallen en aanranden van autochtone vrouwen (‘Keulen’) en zwaar mishandelen van hoogbejaarden. De overtreffende trap werd zeer recent getoond in Zweden: een vrouw werd gedrogeerd en vervolgens urenlang door drie mannen verkracht. Op zich niet zo heel uitzonderlijk in Zweden, maar in dit geval filmden de daders het gebeuren en zonden dit live uit via FaceBook.

De vraag of het uitvoerende menselijk vuilnis hun inspiratie voor dit intimidatie-gedrag dirèct putten uit de leer van Mohammed of de leer van de Islamitische Staat of dat dat gedrag slechts heel ìndirect daarmee samenhangt, is niet van het grootste belang. Waar het vooral om draait is dat er veel autochtonen zijn die geneigd zijn om hun gedrag te bagatelliseren of – en dat is erger – alles op alles zetten om die intimidatie-component te ontkennen.

Er bestaat ook nauwelijks wetgeving tegen intimidatie van de meerderheid van de bevolking door een minderheid. En die hoeft er ook niet te komen, heeft in ieder geval geen prioriteit. Gaat trouwens best ver hè, spreken over menselijk vuilnis. Als het u te ver gaat: weet u een betere benaming? Een die geen “haat zaait” of “ontmenselijkt” maar ook niet bagatelliseert?
(…)
Het citaat dat Kache weergaf van Khaldun ging daadwerkelijk over een concept – wonderlijk, intern tegenstrijdig, maar toch – dat “gradual process of creation” heet, en bevatte zelfs het opmerkelijke “The higher stage of man is reached from the world of the monkeys”. De gemiddelde hedendaagse jurkbaard of de bedenker van de Koran zouden niets moeten hebben van zo’n uitspraak!

Waarom doe ik dan toch zo weinig vriendelijk? Zou ik de argumentatie van mensen als Kache – hij is bepaald niet de enige met zo’n soort inbreng in het maatschappelijk debat – niet juist moeten verwelkomen? Een beetje ondersteunen zelfs? Hij gaat bij wijze van spreken toch ook in tegen de domste onder de haatpredikers?

C-2. 5 september 2015, titel: Voetballen mag wèl van Allah – of: de kinderhand van F. Halsema

Wanneer je wat af weet van de materie en je je daadwerkelijk gebogen hebt over de open brief zelf en de achtergrond van die ‘geleerden’, kun je alleen nog maar hopen dat de schrijfster [Femke Halsema] vroeg dementerend is. Het alternatief zou namelijk zijn dat we hier te maken hadden met pathologische leugenachtigheid.
(…)
De problematiek van het mohammedanisme in een notendop: Allah heeft geen boodschap, alleen een boodschapper. Sinds diens dood is het aan de oelema om voor Mohammed – en dus indirect voor god – te spelen.

C-3. 31 oktober 2015, titel: Angola en het islamverbod

Aanhangers van de Islamitische Staat in Groot-Brittannië, onder leiding van de bekende Anjem Choudary, reageerden in 2013 met een demonstratie voor de ambassade van Angola: vrouwen in nikaab en mannen en vrouwen met gedrukte leuzen tégen democratie en vóór sharia en een kalifaat in Angola. De ‘voorbeeldige’ opstelling van dit geteisem geeft culturele moslims met fatsoen en ballen volop aangrijpingspunten om te bewijzen dat zij tegen dat sharia-gedoe zijn en voorstander van scheiding van moskee en staat.
Voor mensen die in Nederland (en in de rest van de wereld) maar weinig hoopgevends waarnemen vanuit die hoek, zijn er wel lessen te trekken uit ‘Angola 2013’. Voor de internationale bühne heeft de Angolese overheid ingebonden en spreekt ze de vereiste hippietaal, terwijl ze nogal pragmatisch te werk gaat in het tegengaan van de islamisering. Hun aanpak lijkt het spiegelbeeld van hoe men in de mohammedaanse wereld christenen en afwijkende mohammedaanse stromingen aanpakt: denk aan soennieten versus sjiieten versus ahmediyya. Men geeft geen bouwvergunning en/of zorgt doelbewust voor onzekerheid daarover. Verder koppelen ze islam heel nadrukkelijk aan (illegale) immigratie: voor de hand liggend en effectief. Allemaal weinig spectaculair op het eerste gezicht. Maar ik zie nog wel een belangrijke bron van inspiratie in het Angolese debat.
God en godsdienst zijn bij ons niet in de wet gedefinieerd. Daarmee zijn bepalingen in wet en grondwet daarover absurd en potentieel een ideaal vehikel om onze beschaving volledig om zeep te helpen. Het georganiseerde mohammedanisme wenst gebruik te maken van alle ruimte die wettelijk gegarandeerde ‘godsdienstvrijheid’ biedt. Discussie over wat een gedachtegoed wel of niet ‘godsdienstig’ maakt of wat een organisatie ‘religieus’ maakt is hier volstrekt taboe. In Angola niet.

C-4. 7 november 2015, titel: IS-ers: elimineren of exporteren? Of: slavernij en het recht.

Elk bericht over een of meer gedode IS-ers beschouw ik als goed nieuws.
Soms roepen zulke berichten echt een sterke, positieve emotie op. Gebeurtenissen die zo sterk aan mijn gevoel van rechtvaardigheid appelleren dat ik mensen, die er zonder veel emotie – of nog erger: wel met emotie maar niet met blijdschap – op reageren, sterk wantrouw of zelfs ervan verdenk te behoren tot de groep der (onbehandelbare) psychopaten. Ik heb het dan over berichten als deze: Woman, held as sex-slave by Islamic State, kills IS Commander Who Was Raping Her.
(…)
Wie betrokken is bij het tot (seks)slavernij brengen van mensen beschouw ik als menselijk vuilnis dat opgeruimd dient te worden.

C-4. 14 november 2015, titel: In Defense of Internment: The Case for ‘Racial Profiling’ in World War II and the War on Terror. (Michelle Malkin)

Heel veel Amerikanen van Japánse afkomst waren ook pro-Amerikaans. Vóór de gedwongen ‘relocation’ van Japanners van de Westkust – en alléén van de Westkust – verhuisden enige duizenden al vrijwillig. In de latere kampen kregen Amerikaans-loyale Japanners te maken met intimidatie en geweld van de zijde van Japans-loyale extremisten. Van enkele duizenden van die laatsten werd de status later omgezet in krijgsgevangenen.
In defense grossiert in rake oneliners. Over details en vooral over de grote lijnen. Ik sluit af met twee daarvan:
As commander in chief, Roosevelt resolutely understood what Bush knows now: A nation can’t stand for anything unless it is still standing. For defending this unalterable truth, America need never apologize.
(…)
While some people who cannot remember the past are merely condemned to repeat it, the civil liberties absolutists want to force us to commit new mistakes that previous generations were wise enough to avoid.

C-5. 14 november 2015, titel: Hoe gaan we in Nederland om met pro-IS krachten?

Ik stel voor om mensen die zich openlijk bekennen als spion, medewerker of supporter, of van wie kan worden aangetoond dat ze de doelstellingen van de Islamitische Staat onderschrijven, te interneren totdat deze non-staat is vernietigd. Met opzet werk ik dit voorstel hier niet verder uit. Uitwerking is een zaak voor mensen uit verschillende politieke partijen.
(…)
Dit was eerst mijn slotregel:
“En dat niet alleen: ik vrees dat het IS-achtige geweld in de nabije toekomst zich vaker ook in Europa zal manifesteren.”
Bijna terwijl ik hem opschreef, bereikte me de eerste informatie over de aanslagen in Parijs [Bataclan].

C-6. 16 januari 2016, titel: Blinde woede of een toefje terreur; mijn SSNS-fantasie.

Die foto is ergens op straat genomen. Het slachtoffer is niet herkenbaar in beeld. Een blanke vrouw, mogelijk nog onder de twintig. Een van de beesten heeft een arm om haar nek zodat ze nergens heen kan en in een gebukte houding gedwongen wordt. Een ander beest verkracht haar van achteren. Er staan nog een stuk of zeven beesten om het slachtoffer en de daders heen. Veel geweld hoeven ze niet meer te gebruiken. Ze is al gebroken.
Die foto gebruik ik niet omdat hij gemakkelijk leidt tot blinde woede. Woede, de wens om geweld te gaan gebruiken: het is de begrijpelijke, natuurlijke reactie van geestelijk gezonde mensen op zo’n tafereeltje, maar we moeten onze reacties er niet door laten leiden. Vooral niet door de blinde versie ervan. Dat (relatief) onschuldigen het slachtoffer zouden kunnen worden, wanneer we ons daardoor laten leiden, weegt voor mij daarbij niet zo zwaar. We zijn immers ook volgens onze premier – op even of oneven dagen, daar wil ik voor nu van af zijn – in staat van oorlog en in elke oorlog vallen onschuldige slachtoffers. Belangrijker is dat handelen vanuit blinde woede contraproductief zou kunnen werken. Dat effect treedt nu al op.
(…)
Een Secret Society for Neutering Sheikhs
Toen ik wat langer nadacht over die mogelijkheid van minder afhankelijkheid van de Rutte’s, Stienens, Lucassens, Timmermansen en Gelauffs van deze wereld, herinnerde ik me ineens dat een jaar of 45 geleden in de VS beroering ontstond over de denkbeeldige organisatie SCUM: Society for Cutting Up Men. Het was eigenlijk niet veel meer dan een manifest van één vrouw, die uiteindelijk (pas) in de gevangenis belandde, na haar mislukte pogingen tot moord (Ze schoot op Andy Warhol o.a.). Mijn herinnering eraan bleek niet helemaal correct. Zo dacht ik dat ‘cutting up’ stond voor castreren. De term bleek/blijkt echter te staan voor uitroeien. Het geniaal-geschifte manifest, kan je – in plaats van als ‘programma’ – ook lezen als een tekst die zo schokkend mogelijk geschreven is om als protestuiting zoveel mogelijk aandacht te krijgen. Wanneer je het hele manifest leest, blijkt de schrijfster zelfs voorstander van het uitroeien van alle mannen en – “ach wat, toch ook maar”: – alle vrouwen!
Ik fantaseerde verder over mijn incorrecte herinnering. Wat zou het effect zijn van het castreren van lieden die oproepen tot heilige oorlog tegen immorele vrouwen en/of het invoeren van een systeem van seks-slavernij? Hoeveel, nee beter: hoe weinig voorlieden van de ideologie hierachter, zouden ‘behandeld’ moeten worden voordat het als tegenterreur effectief zou worden? De uitvoering niet per sé, maar de leiding van zo’n SSNS zou natuurlijk in handen van vrouwen liggen. En ik dacht na over andere castraat-kandidaten dan de Algerijn Amer Taleb.

C-7. 23 januari 2016, titel: ‘Rotherham’: het racistische verraad aan de Sikhs

Media, politie en politiek portretteerden het optreden van de Sikhs tegen de seks-jihadisten echter als onderling bendegeweld. Sikhs gingen de gevangenis is. Tegelijkertijd gaf dat zogenaamde geweld tussen bendes wel aanleiding tot de allereerste stappen tegen de mohammedanen.
In 2003 had Channel 4 News die documentaire wel al aangekondigd. In die aankondiging komt ook de Labour-parlementariër Ann Cryer voor. Wanneer je Julie Bindel een heldin noemt, zou je deze vrouw wel kunnen benoemen als heks. Ze dankte haar kandidatuur voor die partij aan een shortlist waarop alleen vrouwen stonden.
In die aankondiging kwam dit sujet met de weerzinwekkende uitspraak “I believe there is a very strong cultural reason, it’s nothing to do with the religion lets [sic] make it quite clear, its [sic] to do with the Asian culture” (H 4, De Cover-up, p 76)
Een andere uitspraak van haar: “My hope is that this adverse publicity will embarrass these young men into more appropriate behaviour.”
Foei zeggen.
(…)
Door die focus op ras in plaats van op ‘religieuze’ ideologie krijg je absurd vertekende cijfers. Bijvoorbeeld over de slachtoffers: onbekend 33%, White: 61%, Asian 3%, Black: 1%. Van de bekenden was dus 95% van de slachtoffers blank. En die 4% ‘Aziatische’ slachtoffers waren met name Sikh-meisjes. Nooit kwam het voor dat een ‘Aziatisch’ meisje in handen viel van een ‘blanke’ groep daders.
(…)
Seks-jihad, tegen vrouwen gerichte jihad bestaat wel degelijk, zo beschreef ik vorige week. Sleutelthema’s daarin: ‘Hassi Messaoud’, ‘immorele, want alleen wonende vrouwen’,’mannen als katten en vrouwen als onbedekte stukken vlees’ en moeftie Al-Hilali. En een groot deel van de ‘islamgeleerdheid’ voeg ik er nu aan toe.
Loughlin beschrijft ook een fundamenteel verschil tussen de mohammedaanse bendes en het al langer bestaande/bekende seksuele kindermisbruik. Dat andere misbruik is nauw verbonden met de anonimiteit van het online gebeuren. Die daders kennen elkaar juist niet. Om maar af te sluiten met een eufemisme: dat zegt iets, nee, dat zegt bijna alles, over het achterliggende ‘culturele’ probleem.

C-8. 18 juni 2016, titel: Erdogan wil Duits bloed zien – letterlijk

Twee weken geleden schreef ik al over de overeenkomsten en verschillen tussen Hitler-Duitsland en Erdowahn-Turkije. De megalomane gekte van Erdowahn kwam wel aan de orde maar was toen niet mijn belangrijkste insteek. Dat was het gegeven dat politici, media en onderwijs in Europa en in de VS een beeld over post-1996 Turkije ophangen dat in zodanige mate overheerst wordt door wensdenken, dat ik een vergelijking met Hitler-Duitsland van 1933-1939 leerzaam achtte. Daarnaast maakte ik enkele kanttekeningen bij de vraag hoe mohammedaans de denkwereld van Erdowahn eigenlijk is.
Twee weken geleden was ik eigenlijk nog best mild. Als een van de verschillen tussen de 20e-eeuwse Hitler en de 21e-eeuwse Erdowahn noemde ik dat de man uit de 21e eeuw de grootste smerigheden vaak overlaat aan zijn willige adjudanten. Het wrange is dat enerzijds Erdowahn sindsdien zijn masker weer wat verder heeft laten zakken – onder andere in het kader van de begrafenis van een zeer beroemde bokskampioen: zie de afsluitende afbeelding – en ik anderzijds nog wat informatie tegenkwam over het Turkije van de afgelopen jaren, waarin zijn adjudanten er wederom nog slechter afkomen dan hijzelf. Voor het vinden van die informatie volstond een zoektocht van krap een uur.

C-9. 2 september 2016, titel: Het boosheidstekort en het grasmaaierprincipe

Vandaag de dag is een hardhandige aanpak van onze politieke tegenstanders gewoon pure noodzaak. Maar hoe werkt dat concreet? Wanneer ze naast me zouden wonen zou ik aan mensen als Pechtold, Kuzu of Öztürk niet mijn grasmaaier uitlenen, maar bij het gemiddelde lid van PvdA, D66 of GL of bij de gemiddelde afgestudeerde van een Amsterdamse universiteit, zou ik daar geen moeite mee hebben. Tenzij het lieden zouden zijn die het dragen van knarknevels opdringen aan hun dochters, natuurlijk. Of zebibah-dragers.

C-10. 1 oktober 2016, titel: Eurabië : openbare samenzweringen, parallelle universa

#ZeZijnNietGoedWijs
In 2003 heette het belangrijkste platform voor het Eurabië project het Barcelona Process. Veel van dit soort fora en bijeenkomsten worden aangeduid met een plaatsnaam. Dat is handig: zo wordt niemand te sterk herinnerd aan een oorspronkelijke doelstelling. In 2008 werd dit ‘process’ omgedoopt in Union for the Mediterennean, ofwel UfM.
In hetzelfde stuk dat dus expliciet schrijft over die naamswijziging wordt nog voortdurend gerept van het Barcelona Process terwijl het meest opvallende feit dat erin wordt vermeld betrekking heeft op de uitbreiding van de club: de hele Arabische Liga gaat voortaan mee vergaderen. 13 van de 22 lidstaten van die club hebben helemaal geen Middellandse zeekust. Somalië ligt er zo’n 3000 km vandaan. Terwijl het dus echt helemaal niet meer gaat over de Middellandse Zee, wordt dat in de naam juist meer benadrukt.
Politieke paradigma’s
Ik zal hier later uitgebreider op ingaan maar vermeldt nu alvast die verborgen klippen, die politieke dogma’s die ik onderscheidde (en ja: ik moet volgende keer ook ingaan op het grote verschil tussen paradigma’s en dogma’s).
1. De leer van Mohammed is absoluut onschuldig. Zelfs de vraag waarom die leer zich zo vaak en zo gemakkelijk laat ‘kapen’ mag niet worden onderzocht.
2. In de communicatie tussen enerzijds ‘Europa’ en anderzijds ‘Arabië’ en ‘Noord-Afrika’ is immigratie een vanzelfsprekend en belangrijk thema.
3. De spanning rond Israël is voor de stabiliteit en veiligheid in het Midden-Oosten belangrijker dan alle andere conflicten samen.
4. De grenzen van na de Eerste Wereldoorlog zijn heilig. De belangen van West-Saharanen in hun bezette land, van Berbers in Marokko, van Kopten in Egypte, van Koerden in hun door Turken, Perzen en Arabieren bezette land, van soennieten in shia-gedomineerde landen en andersom, van de hele bevolking van Yemen en Syrië, en niet te vergeten van de Yezidi’s: ze verbleken bij de belangen van de Palestijnen.

C-11. 15 oktober 2016, titel: Imagine: christenen en moslims (geen hindoes of Yezidi’s hoor)

Helemaal ingewikkeld wordt het wanneer het gaat over hoofddoeken en dergelijke. In het grote schema van de maatschappelijke verhoudingen in en tussen landen, heeft het ijveren voor de mohammedaanse sluiering heel verschillende doelstellingen; doelstellingen die zelfs enigszins met elkaar op gespannen voet staan.
Aan de ene kant heb je de doelstelling om te discrimineren, zoals die direct kan worden afgeleid uit de basisdocumenten van de leer van Mohammed: discriminatie tussen enerzijds vrije mohammedaanse vrouwen en anderzijds mohammedaanse slavinnen en ongelovige vrouwen (33:59). Daarnaast is er de doelstelling om wereldwijd het gedachtegoed uit te dragen dat vrouwen in het algemeen inferieur zijn, en meer in het bijzonder dat in geval van aanranding of verkrachting, in principe de vrouw schuldig is.
Wanneer het Iraanse ayatollah-regime eist dat niet alleen de eigen, mohammedaanse, schaakgrootmeesters zich aan de ayatollaanse kledingvoorschriften voor vrouwen houden, maar ook de bezoekende, niet mohammedaanse grootmeesters die deelnemen aan het vrouwenwereldkampioenschap, is er geen twijfel mogelijk: dat regime plaatst die oorspronkelijke discriminatie-doelstelling op het tweede plan. Blijkbaar staat voor dit geteisem het uitdragen van de vrouwenhaat in het algemeen en in de hele wereld meer centraal, naast de doelstelling – natuurlijk – om uit te testen hoever het buigen van de beschaafde wereld al gaat. Ter informatie: dat buigen en perverteren gaat al best ver; zelfs binnen de schaakwereld.

C-12. 31 december 2016, titel: Alle Turken terug naar China?

De parelkettingdraagsters en andere hippies die in Nederland en in de meeste EU-landen elk maatschappelijk debat vergiftigen, begrijpen niets van Turkije omdat ze niets willen weten over die aard van Turkije en haar would-be 21e eeuwse sultan Erdowahn.
(…)
Tegenwoordig verwijst hij [Erdowahn] in zijn toespraken steeds vaker naar het ontstaan van Turkije, naar de nederlaag van de Ottomanen in de Eerste Wereldoorlog dus. Het stinkt naar een soort nostalgische verlangen om verder te gaan met die oorlog vanaf het punt dat Atatürk zijn militaire successen van na de wapenstilstand van 1918 had weten te verzilveren in het vredesverdrag.
(…)
Ik denk dat ook zij gelijk heeft. Het is vloeken in de kerk voor de bange schijterts in Brussel en andere Europese hoofdsteden: die altijd braaf achter de Amerikanen aansjokkende ‘staatslieden’. Nog steeds vol op het orgel tegen de Russen zolang Obama nog in het Witte Huis zit en deze beroerdste president uit de geschiedenis van Amerika er nog een schepje bovenop doet in het kader van hysterie na het verlies van Clinton.
Trump is te vergelijken met het kind uit het sprookje van De Nieuwe Kleren van de Keizer: hij benoemt wat voor iedereen met voldoende lef in zijn donder met het grootste gemak te zien is. En hij is ook nog geniaal en een echt mensen-mens. De kleermakers vormden niet het grootste probleem in het sprookje: dat waren de ministers en de lakeien. Met het simpelweg opnemen van de telefoon toen hij gebeld werd vanuit Taiwan, heeft Trump laten zien hoe hij de hysterie in het lakeien-verblijf beoordeelt.
(…)
Turken terug naar China: zeker op het eerste gezicht een rare, nare kreet. Ik ben van mening dat mensen nooit hun geboorteland mogen worden uitgezet. Een uitzondering is hooguit op z’n plaats voor mensen die ervoor kiezen naast hun (halve) Nederlandse nationaliteit vast te houden aan een nationaliteit van het geboorteland van hun vader en zich nadrukkelijk opstellen als onderdeel van een vijfde colonne. In vergelijking met Koerden, Grieken, Armeniërs en Assyriërs zijn de Turken in Anatolië pas recent aangekomen vanuit Centraal Azië. Op grote schaal zijn die andere groepen uitgeroeid en verdreven.
Door zijn nadrukkelijke, nostalgische verwijzen naar het einde van het Ottomaanse Rijk, bijna zinspelend op voortzetting van het gewapende conflict van onmiddellijk na de Eerste Wereldoorlog, krijst Erdowahn ons toe dat we onze ogen niet moeten sluiten voor het extreme nationalisme onder Turken.