Nederland heeft een hele reeks TV persoonlijkheden die hun kijkers vooral irriteren en die weinig interessants te melden hebben. Dat is een van de redenen waarom ik zo weinig televisie kijk en altijd meteen weg zap als ik het wel doe en geconfronteerd word met mensen als Jeroen Pauw of Paul Witteman. Die laatste vooral als hij in een van zijn politiek correcte buien zit. Zoals over Zwarte Piet.

Waarom ik dat die avond eens een keer niet deed, weet ik eigenlijk niet, waarschijnlijk omdat ik aan de belangrijkste gast van Pauw, Sylvana Simons, een hekel heb maar haar tegelijk een echt mooie vrouw vind en dus iemand waar ik liever naar kijk dan naar luister.

Maar het programma dat die twee er van maakten was vrij bedroevend. De Zwarte Pieten hype leek net een beetje weg te ebben nadat we een paar jaar die onzin gehad hadden in de novembermaand, maar Jeroen Pauw vond het nodig om het strovuur weer eens aan te wakkeren. Hij houdt van racisme als onderwerp en wil daarom misschien iemand als Sylvana Simons laten bewijzen dat mooi en verstandig niet noodzakelijk hetzelfde is.

In de Volkskrant van 20/9/14 stonden wat tegenstrijdige berichten over racisme in Nederland. Het ene bericht ging over het jaarrapport van de commissie voor de mensenrechten en de Zwarte Pieten discussie. Het andere bericht vermeldde dat de helft van de nieuwe liefdesrelaties in Nederland gemengd allochtoon-autochtoon zou zijn. Een derde verhaal ging over het incident in de Haagse Schilderswijk waar de Marokkaanse ambassadeur persoonlijk bezwaar kwam maken tegen de behandeling die zijn landgenoten van de Haagse politie ondervonden.

Om met dat laatste te beginnen. Een van de geheimen van het succes van Rutte is dat hij nooit met iemand ruzie lijkt te krijgen. Als iets hem niet bevalt dan zwijgt hij er over. Iedere andere Nederlandse premier had zo‘n ambassadeur op het matje geroepen en gevraagd waar hij zich mee bemoeide. En als hij geantwoord had dat het om landgenoten van hem ging, dan had de premier hem aansprakelijk gesteld voor de overmaat aan criminaliteit die deze landgenoten hier vertonen. Ieder ander had zich zichtbaar geërgerd aan de onbeschaamdheid van die ambassadeur, die niet even wachten kan tot vastgesteld is of het optreden van de politie in casu terecht was geweest of niet. Maar Rutte zwijgt en denkt het waait wel over.

De Zwarte Piet discussie is op het eerste gezicht een lachertje. Zwarte mensen hadden we hier niet of nauwelijks zestig jaar geleden. Ze zijn onuitgenodigd, uit eigen vrije wil hier naar toe gekomen en als het ze hier niet bevalt nemen ze gewoon het vliegtuig terug. Maar de Volkskrant haalde uit die discussie wel het interessantste deel en dat was het optreden van de rechter.

De rechter trok zich iets aan van wat het College voor de Rechten van de Mens[1] van Zwarte Piet vond. Dat ‘zich aantrekken’ kwam hier op neer dat de betrokken rechter vaststelde dat iemand gediscrimineerd wordt als hij meent dat hij gediscrimineerd wordt. Dat is voor een juriste en een rechter een nogal opmerkelijke stellingname.

Discrimineren is een wat onduidelijk begrip, dat is waar. Dat is ook de reden waarom het in het strafrecht niet thuis hoort. De rijksoverheid zegt erover dat discriminatie betekent dat er onterecht verschil wordt gemaakt in de behandeling van mensen. Bijvoorbeeld op basis van geslacht, godsdienst, handicap, leeftijd, afkomst, huidskleur, ras, burgerlijke staat of seksuele voorkeur.

Met onterecht verschil maken wordt vooral bedoeld verschil in negatieve zin. Iemand moet door het verschil maken beledigd worden of op een andere manier benadeeld.
Op die twee punten bestaat voldoende jurisprudentie. We weten wat beledigen is en we weten wat benadelen is. En wat we vrij zeker weten is dat door het Sinterklaas feest en het optreden van Sinterklaas en Zwarte Piet in het kader van dat feest niemand beledigd wordt of benadeeld, integendeel.

De uitspraak van deze rechter en de opvatting van het College zijn dus onjuist en dat is in hoger beroep later door de Raad van State ook wel vastgesteld. Onze burgemeester [2] deed er dus verstandig aan om op de uitspraak van de rechter in eerste instantie niet te reageren en met een gerust hart het appel af te wachten.

Interessant in het kwadraat vond ik de mededeling dat de helft van de nieuwe relaties in ons land zogenaamde zebrarelaties zouden zijn. Als dat waar zou zijn, wat ik eigenlijk niet geloof, gaat het hard de goede kant op met de integratie van de allochtonen. Ook als het niet waar is, wat ik vermoed, dan zit er misschien toch deze kern van waarheid in dat het aantal bruiden dat door werkeloze Marokkanen uit het moederland gehaald wordt aan het afnemen is en dat het percentage mensen met allochtone voorouders dat zich als Nederlander gedraagt aan het toenemen is. Dat is dan verheugend nieuws.

Nu zouden die Arabisch sprekende ouders uit de Schilderswijk nog moeten leren hoe ze kinderen moeten opvoeden. Als die kinderen straks Nederlands spreken, hun school afmaken, gaan werken, geen tasjes stelen, geen messen meer bij zich dragen en zich ook voor de rest afzijdig houden van geweld, dan heb je voor je het weet het oude Nederland weer terug uit de zestiger jaren. Een mens kan dromen.

Onderdeel van die droom is dat ook Sylvana Simons zich weer beperkt tot mooi zijn en geen onzin meer uitkraamt over Zwarte Piet, een Nederlands onderwerp, dat vreemden die hier verblijven niet aangaat.

1. Vroeger heette het de Commissie Gelijke Behandeling. In tegenstelling tot wat veel mensen denken is het geen rechterlijk college.
2. Amsterdam