Heel duidelijk zijn de wortels niet, naar dat zwart antisemitisme diep in New York ingebakken zit kan al lange tijd niet meer worden ontkend.

New York heeft de grootste populatie orthodoxe joden buiten Israël. Deze groep is op straat duidelijk herkenbaar en al tientallen jaren doelwit van agressie, vooral uit de hoek van zwarte Amerikanen. Een opinieblad spreekt van een ‘steady, familiar drumbeat of violence and hate targeting visibly Jewish people in New York City’. Tot nu toe was daar nauwelijks aandacht voor, maar daar kwam verandering in na de recente schietpartij in een kosher supermarkt met drie dodelijke slachtoffers. En het bloedbad op een Chanoeka viering bij een rabbi thuis, aangericht door een zwarte man met een machete, die thuis op Hitler gegoogeld had.

Orthodoxe joden worden op straat aangevallen door jongeren die ‘sucker punches’ uitdelen: iemand van achteren onverwacht uit alle macht tegen het hoofd slaan. Een slachtoffer omschreef dat als een bloempot die van een balkon op je hoofd valt, een ander als aangereden worden door een auto. Een 64-jarige Chassidische rabbi werd in een park met een straatsteen in zijn gezicht geslagen door een zwarte jongeman, die even daarvoor nog sportend was gefilmd op een grasveldje. Anderen worden met riemen geslagen, krijgen karate trappen tegen het hoofd of worden opzettelijk aangereden.

Geen twijfel dat het om jodenhaat gaat: er is nooit sprake van beroving en vaak is de agressie alleen verbaal. Op straat of in de metro lopen orthodoxe joden steevast risico op een scheldkanonnade door een zwarte medeburger, waarbij omstanders de andere kant opkijken. Dan wordt de gebruikelijke bagger aan vooroordelen gespuid: joden hebben geld, macht, controleren de media en eigenlijk de hele regering, enzovoort.

New York is onbetaalbaar geworden voor gewone mensen, en dat lijkt te worden uitgeleefd op joden, of tenminste op mensen die als jood herkenbaar zijn…

Al in 2002 schreef een journalist dat de daders vier tot vijfmaal vaker zwart zijn dan niet. Inmiddels blijkt het alleen nog maar om African-Americans te gaan, en een enkele keer een latino.

Bij de media en een deel van het publiek maakte intussen het politiek correcte gedachtegoed furore. Met als gevolg dat er een aan vreugde grenzende opluchting merkbaar is als de dader van een antisemitische of anderszins racistische aanslag een witte man van extreem rechtse signatuur blijkt te zijn – zoals die van de aanslag twee jaar geleden op een synagoge in Pittsburgh met 11 doden. Het zou helemaal prachtig zijn geweest als deze dader affiniteit met president Trump in de schoenen had kunnen worden geschoven, maar dat lukte niet. Hij vond Trump juist veel te laks met immigratie. Wat demonstranten overigens niet weerhield eindeloos bijeenkomsten te verstoren waar de president aanwezig was, door hem luidkeels deze aanslag aan te wrijven.

In 1991 werd een zwart jongetje in Brooklyn aangereden door een orthodoxe jood. Hij overleefde dat niet, waarop in de zogeheten Crown Heights riots honderden zwarte

bewoners door de straten trokken om joden te molesteren en dat ook deden, waarbij tenminste één dode viel. Ze waren min of meer opgejut door de bekende zwarte dominee Al Sharpton, die later in 2004 mee zou doen aan de Democratische voorrondes van de presidentsverkiezingen. En de man die Obama mede lanceerde -al nam de oud president later afstand van hem.

De meeste kandidaten in de Democratische voorrondes van dit moment lopen de deur plat bij de dominee, net als de huidige burgemeester van New York, Democraat Bill de Blasio. Sharpton hielp hem aan stemmen bij de burgemeestersverkiezingen en De Blasio zou dan ook de laatste zijn om de betrokkenheid te benoemen van zwarte New Yorkers bij de aanslagen op orthodoxe joden. Inderdaad, hij wijt ze aan… driemaal raden… president Trump. Volgens de burgemeester is antisemitisme een ‘right-wing movement…‘ In een persconferentie afgelopen mei sprak hij over de ‘profoundly anti-Semitic forces of white supremacy‘ die door Trump ontketend zouden zijn. Uit links-liberale hoek hoor je dit vaker, maar dat maakt het niet minder klinkklare onzin. De zwarte daders staan allemaal op video en niets wijst op rechtse affiniteit, laat staan white supremacy.

Het einde van de reeks aanslagen lijkt dan ook nog niet in zicht; een burgemeester met politiek correcte oogkleppen op is niet de aangewezen persoon om soelaas te bieden…

Met die andere New Yorker Donald Trump had Al Sharpton ook al een lange en amicale geschiedenis, maar sinds eerstgenoemde president werd, verzuurde hun relatie. Ze schelden elkaar regelmatig uit voor racist, en vorig jaar stuurde Trump een tweet rond met onder meer deze tekst:

“…Al (Sharpton) is a con man, a troublemaker… Hates whites & cops”.

Waarop de dominee gevat antwoordde:

“…als ik echt een boef was geweest, had Trump me wel in zijn kabinet gevraagd…”

Sharpton is een treffend voorbeeld van een ‘undorsement’ of ‘afbeveling’ door president Trump, zoals een journalist dat noemde -in tegenstelling tot aanbeveling, ‘endorsement’. Als de president iemand niet mag, moet het wel een toffe peer zijn, is de gangbare gedachte onder Democratische politici, die Sharpton dus gezamenlijk in de armen sloten, voor zover ze dat niet al deden.

Ik wil die pret niet bederven, maar Sharpton lijkt een antisemiet. Na die rellen tegen orthodoxe joden in 1991, speelde hij in 1995 opnieuw een rol bij problemen tussen beide bevolkingsgroepen. Ditmaal had Sharpton zwarte bewoners opgestookt tegen een joodse winkelier in Harlem, die onderverhuurde aan een zwarte platenzaak, maar die onderhuur had opgezegd. Dagenlang stond een menigte voor de deur te schreeuwen over ‘Jew bastards’ en ‘joodse bloedzuigers’, en uiteindelijk stak een gek de winkel in brand, waarbij 7 doden vielen. Het kon Sharpton niet direct worden aangerekend, maar schone handen had hij evenmin…

Wie een belangrijker rol speelt bij zwart antisemitisme is Louis Farrakhan, de hoogbejaarde leider van de in Chicago gevestigde Nation of Islam. Van deze organisatie voor zwarte moslims waren Muhammed Ali en de bekende burgerrechten activist Malcolm X ooit lid. Samen met de leider van de Ku Klux Klan is Farrakhan zo’n beetje de ergste jodenhater van de VS. Dat zeg ik niet, dat zegt de Anti Defamation League.

Farrakhan -echte naam Louis Eugene Walcott- lijkt een groot liefhebber van samenzweringstheorieën betreffende joden, is kind aan huis bij islamitische dictaturen en grossiert in kwalijke uitspraken. Zoals deze:

“German Jews financed Hitler… poor Jews died while big Jews were at the root of what you call the Holocaust… little Jews were being turned into soap while big Jews made money and washed themselves with it… Jews were playing violin, while other Jews were marching into the gas chambers.”

Farrakhan zag Hitler als ‘a very great man’ en achtte joden verantwoordelijk voor 9/11. Ze hadden immers de joden die op het WTC werkten gewaarschuwd per SMS om op de bewuste dag niet naar hun werk te gaan. De gebruikelijke rimram van antisemieten.

In 1991 gaf de Nation of Islam een tweedelig boekwerk uit met als titel “The Secret Relationship between Blacks and Jews”. Het beschrijft hoe de slavenhandel gefinancierd zou zijn door joden, en is van het niveau van nazi-pamfletten. Geen historicus neemt het serieus. Henry L. Gates, het hoofd van de faculteit voor Afro-Amerikaanse studies aan Harvard, noemde het ‘nonsens’ en ‘de bijbel van het nieuwe antisemitisme’. Later zei hij nog: “Onder een belangrijk deel van de zwarte gemeenschap werd dit pamflet de geloofsbelijdenis van een nieuwe filosofie van zwarte zelfbevestiging.”

Antisemitisme als zelfbevestiging voor de zwarte medemens? Het is nogal wat…

Media in Amerika en daarbuiten beginnen hier en daar voorzichtig te erkennen dat de golf van gewelddadige jodenhaat inderdaad exclusief een zwarte aangelegenheid is. Ze lijken er nog niet aan toe iets van de verantwoordelijkheid bij zwarte leiders te leggen. Iemand als Al Sharpton veroordeelt dat geweld nu ook zelf in het openbaar.

Intussen zoekt men koortsachtig naar minder penibele verklaringen, zoals het feit dat joden vaker huiseigenaar zijn en zwarten vaker huurders. Nog afgezien van de vraag of dat geweld op straat rechtvaardigt, zouden Aziaten en witte hipsters het dan minstens zo hard moeten ontgelden, wat zeker niet het geval is.

En dan dit artikel: “Are high rates of mental illness connected to a spike in anti-Semitic violence?”, nota bene in een joods opinieblad. Precies in de wijken waar de aanslagen op joden vooral plaatsvinden, schijnen iets meer psychiatrische problemen voor te komen…

Eerdergenoemde sportman die een bejaarde rabbi met een straatsteen in coma sloeg, bleek inderdaad een psychiatrisch verleden te hebben. Net als de zwarte man die met een machete het hoofd van een andere orthodoxe jood bewerkte, die ook in coma ligt en waarschijnlijk niet meer bij zal komen.

Een orthodoxe jongeman die knock-out werd geslagen met een suckerpunch in zijn gezicht, moest aan zijn grootvader denken die 7 jaar goelag onder Stalin had overleefd, en pas in de zeventiger jaren uit Rusland kon ontsnappen.

“Me getting punched in the face – I think of it almost comically. It’s a part of being Jewish.”

---

Alexander van der Meer is correspondent van onder andere Veren of Lood in Frankrijk.