Vanmiddag kwam ik terug van een week verblijf in het ziekenhuis. Zondag j.l. had ik onderweg naar Albert Heijn om boodschappen te doen een inzinking gehad, was afgestapt en vervolgens omgevallen met fiets en al. Ik werd opgeraapt door een stel vriendelijke omstanders, waarvan er twee mij op een bankje zetten bij Albert Heijn, een mijn fiets aan de overkant in een rek op slot zette en mij het sleuteltje gaf en een derde de ambulance belde. Tien minuten na mijn val lag ik in het O.L.V.G. .

Het is wonderlijk hoe hulpvaardig de mensen hier zijn, als ze menen dat dat nodig is, want dit is niet de eerste keer dat me iets dergelijks overkomen is. Dat zijn van die momenten dat je blij bent in dit land en in deze stad te wonen.

Ook in het ziekenhuis zijn de mensen vriendelijk en hulpvaardig, maar dat is natuurlijk ook een kenmerk van een ziekenhuis. Daarnaast zijn verplegers en artsen in een ziekenhuis onderdeel van een apparaat met regels en voorschriften en dat is iets waaraan je je als patiënt moet aanpassen. Dat is ook de reden, denk ik, dat iedereen er weer uit wil zo snel als dat kan, zodat je je eigen leven weer kunt ordenen.

Ik vind het in elk geval fantastisch om weer thuis te zijn en niet steeds wakker gemaakt te worden als ik net aan het slapen ben, want dat is een van de ergerlijke kanten aan een ziekenhuis.

Het contact met medepatiënten is een van de aardige kanten aan het ziekenhuisleven. Ik lag de eerste twee dagen naast iemand die ik persoonlijk niet kende maar die uit hetzelfde wereldje afkomstig is als ik zelf: de katholieke zuil uit de zestiger en zeventiger jaren. Zonder erg ons best te doen kwamen we op vijf en dertig mensen die we allebei goed kenden. Dat we elkaar nooit eerder waren tegen gekomen, was dus eigenlijk vreemd. Hij was nooit eerder in een ziekenhuis geweest en de ervaring was duidelijk een klap voor hem. Aardige man, maar ik was blij voor hem toen hij na twee dagen weer naar huis mocht en zelf kon uitmaken hoe hij het hebben wilde. Hij voelde zich kennelijk een soort gevangene in het hospitaal.

Na hem kwam een vrouw van 87, die geboren en getogen was in de Jordaan, maar die nu in een flatje leeft in de Buitenveldert. Enig mens, vol met verhalen over wat ze in haar leven allemaal had meegemaakt. Zien kon ze praktisch niet meer, dus lezen en tv kijken zat er niet meer in. Praten en vertellen, dat was wat ze nog kon en dat deed ze goed. Zij was duidelijk zo iemand, die als ze twee generaties later was geboren, alles had kunnen worden wat ze wilde. Die betere opleidingen van tegenwoordig die toegankelijk zijn voor iedereen zijn toch wel een enorme vooruitgang.

Zij is zo iemand die niet in sjablonen denkt, maar alles wat ze weet zelf geleerd heeft, niet uit de boeken maar door eigen ervaring. Mooi om mee te maken. Ik herinner me overigens soortgelijke ervaringen van andere keren dat ik in een ziekenhuis gelegen heb en daarom denk ik daar eigenlijk altijd met plezier aan terug, al is het contact met je medepatiënten eigenlijk het enige leuke aan een ziekenhuis.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp