Na mijn stukje gisterochtend over gelijkheidsdenken dat het debat vervuilt over hoe om te gaan met de Turkse aanpak van Ebru Umar, kwam er gisteravond prompt en ander nieuwsberichtje langs dat er een overtreffende trap van demonstreerde. Dus daar gaan we weer.

Gisteren schreef ik, nadat ik al had opgemerkt dat de wederkerigheid in dit type zaken ver te zoeken is:

Het gaat om dat grote doel ver in de toekomst waar we allen tezamen naar op weg zijn. Een modern heilsgeloof van gelijkheidsdenken in de maakbaarheid van de toekomst van de wereld.

En prompt kwam ’s avonds dus het bericht langs, dat de advocaat van Anis (overigens een aparte naam voor een Franse geheelonthouder) B. – terreurverdachte van de aanslagen in Brussel – zegt dat zijn cliënt erg op ziet tegen zijn uitlevering aan Frankrijk, omdat hij bang is dat de Fransen hem wel eens tot levenslang zouden kunnen veroordelen, zonder kans ooit nog vrij te komen!!

Vreemd en jammer dat hij dat niet eerder bedacht. Dat had de familie van de slachtoffers ook levenslang bespaard, omdat die slachtoffers dan geen slachtoffers geworden waren.

Ook wacht hem volgens zijn advocate Elpiniki Kolokatsi een onmenselijke behandeling in de Franse gevangenis.

Het Nederlandse OM vond het voor de rechter nodig om Anis B. gerust te stellen:

Er wacht hem daar geen onmenselijke behandeling en in het aanhoudingsbevel staat volgens de aanklager gewoon omschreven waar B. van wordt verdacht. Volgens de Franse aanklager kan hij maximaal twintig jaar cel krijgen.

Wat mij betreft nergens voor nodig, maar dan zou ik negeren dat de Nederlandse rechter – voor wiens rechtbank het verzet tegen deze uitlevering diende – een Nederlandse rechter is. En Nederland moet in alles de maatstaf der dingen zijn lijkt het.

Dat is dan ook precies wat me gisteren het meest irriteerde toen dat uitleveringsverdrag met Turkije ter sprake kwam. Het gelijkheidsdenken schrijft voor dat we Turkije broederlijk beschouwen als een land dat hard zijn best doet nèt zo Verlicht te worden als wij. Maar dat weerhoudt ons niet een land dat inderdaad ongeveer net zo Verlicht is als wij op voorhand de les te willen lezen op veronderstelde komma’s en punten. Een bijzonder stuitende zelfgenoegzaamheid walmt U tegemoet.

Ik geef toe, als de rechter hier in mee zou gaan, wat nog niet lijkt te zullen gebeuren. Maar gerust ben ik er niet op, en dat een advocaat deze argumenten gebruiken durft zonder het risico te voelen te worden weggehoond zegt al een heleboel over de staat van denken hier te lande. De strijd tegen het terrorisme wordt zo teruggebracht tot de angst dat we een terrorist die vreest te worden gestraft geestelijk mishandelen. Het zijn overwegingen die in een gezond denkende maatschappij geen plaats zouden mogen hebben.