Worden de flanken het nieuwe politieke centrum? De vraag stellen is hem beantwoorden, maar wat duiding her en der over de te volgen weg kan geen kwaad. 

Iedereen kent  Victor Orban als de Hongaarse politieke vernieuwer binnen de EU. Of je het nu met hem eens bent of niet: Orban heeft de macht van het volk vertaald in een politieke overwinning. Daaraan gekoppeld zit de macht, de rechten en de plichten richting zijn electoraat door uitvoering van het partijprogramma waarmee hij werd gekozen. Met een broertje dood aan de EU gooit Orban zijn kont tegen de krib, en bestrijdt te vuur en te zwaard het politburo in Brussel dat de Hongaren de 3 grote I’s (islam, immigratie en integratie) door de strot probeert te rammen.  Stond Orban eerst alleen in zijn strijd, tegenwoordig heeft Hongarije goede bondgenoten gevonden in Tsjechië, Polen, Oostenrijk. Als meest recente loot heeft Italië zich aan deze verzetsboom gehecht.

In deze landen zijn de politieke flanken tot centrum verworden en is het centrum naar de flanken verbannen. Hoe anders is het in West en Noord-Europa. In deze landen hebben de meer traditionele politieke centra de macht nog steeds in handen, en ondanks het feit dat de huidige flanken zich roeren hebben de Vox Populi partijen nog geen doorbraak kunnen forceren en regeringsmacht weten te realiseren.

Een van de oorzaken is het gebrek aan nationale trots, een andere oorzaak is het gebrek aan besef van nationale en internationale geschiedenis en de gevolgen die deze geschiedenis tot op de dag van vandaag heeft. In Hongarije bijvoorbeeld leert men nog hoe de islamitische onderdrukking door de Ottomanen Hongarije voor eeuwen heeft getekend. Tevens weten de Oost-Europese landen hoe het is om door een centraal geregeerde entiteit (USSR) verteld te worden wat de doen, hoe te doen en wanneer te doen. Deze landen hebben geen baat bij een overgang van de regen in drup die de fluwelen dictatuur is die in Brussel wordt uitgedragen.

Nederland daarentegen is een van de grondleggers van die fluwelen dictatuur en is daar op de een op andere manier erg trots op. Wanneer je kijkt naar de landen die de bakermat van de EU vormen zijn dat: België, Duitsland, Frankrijk, Italië, Luxemburg en Nederland. Het moet voor de overige landen dan ook een systeemschok zijn dat juist Italië op dit moment uit de boot stapt. Toen Hongarije en Polen tekenen van tegenwerking vertoonden dacht Frans Timmermans hen met dreigementen terug het EU-hok in te kunnen schoppen. Met Oostenrijk als dissident land hadden de Brusselse oligarchen al veel meer moeite, maar met  de toetreding van Italië was en is het een systeemschok.

Andere landen met laffe liberale regeringen die tegen de wil van het Volk beslissingen nemen zijn de dissidente landen een voorbeeld van hoe het niet moet. De dissidente landen verdienen navolging, en wie weet komt er een dag dat ook het electoraat van de landen wakker wordt en niet meer op de partijen in het centrum stemt, maar juist op de partijen op de flanken. Omdat bij die partijen de oplossingen voor de grote drie I’s gevonden wordt. Oplossingen als het bewaken van je grenzen, het uitzetten van uitgeprocedeerde asielzoekers en illegalen en een immigratiebeleid naar Australisch model.

Het Nederlandse electoraat zal er dan af moeten om op partijen als VVD en CDA te stemmen. Het is de enige wijze om veranderingen af te dwingen.  Ik voorzie niet dat dit in de Randstad zal geschieden, maar buiten de Randstad zie ik een gerede kans, daar ligt het potentieel. Het is dan ook zaak dat partijen van de Vox Populi intensief de provincies gaan  bezoeken en bewerken, zodat deze partij(en) in de toekomst een goed resultaat halen. Het campagneteam van Donald Trump snapte dat,, nu de nieuwe echte volkspartijen nog.