Winnetou, en de religie van het victimisme
Wie met Winnetou is opgevoed, beziet het huidige lot van de Noord-Amerikaanse indianen met droefheid en medelijden.
Winnetou is het zinnebeeld van de nobele wilde die misschien niet in harmonie met zijn buren leefde, maar wel met de natuur. Tot de blanken kwamen. Nu leven zij in een uitzichtloze context van zelfmoord, geweld, verkrachtingen, drugsgebruik en drankmisbruik.
Ook onder Aborigines, Inuit en Papoea’s zien we vergelijkbaar rampzalige ontwikkelingen. Bekeken vanuit een linkse invalshoek hebben blanke Australiërs en Amerikanen zich niets gelegen gelaten aan de situatie van de oorspronkelijke bevolking. Zij hebben de oorspronkelijke bevolking vanuit een blank superioriteitsdenken gediscrimineerd en zo gemarginaliseerd.
De vraag is of dat zo is, en wat dat dan te maken mag hebben met Nederland.
Om met de laatste vraag te beginnen, er leven hier, voor wie dat wil zien, al diverse bevolkingsgroepen in de marge van de samenleving. En we mogen verwachten dat er de komende tijd meer bevolkingsgroepen zullen komen die disfunctioneren in onze samenleving. Disfunctioneren als in werkeloosheid, criminaliteit en psychopathologie.
Het is moeilijk onbevangen over dit onderwerp te discussiëren omdat, helaas misschien, schuldgevoel een kernwaarde is van onze christelijke cultuur. Zoeken naar slachtoffers van die christelijke cultuur is meer dan een populaire hobby het is een religie geworden. Je zou deze culturele onderstroom het ‘victimisme’ kunnen noemen, het obsessief speuren naar mensen die ‘wij’ tot slachtoffer hebben gemaakt van onze cultuur. Mensen zoals Winnetou dus.
In de taal van de victimisten zijn bijvoorbeeld zigeuners allereerst het slachtoffer van discriminatie, net zoals de Marokkaanse en Antilliaanse jeugddelinquenten dat heten te zijn. Dat hun delinquente gedrag van diefstal, leugens en geweld mogelijk gerelateerd is aan hun cultuur, mag je van de victimisten niet zeggen. Want wanneer je ook maar iets van eigen schuld bij deze groepen legt, maak je je al schuldig aan discriminatie. Dat zij als groep disfunctioneren is echter een statistisch gegeven. En zij niet alleen.
Neem de Somaliërs. Bijna zeven van de tien volwassen Somaliërs in Nederland hebben een bijstandsuitkering, stelde het CBS in 2015 vast. Ook Eritreeërs en Syriërs zijn oververtegenwoordigd in de bijstand en zicht op verandering in deze situatie is er niet.
Wat Aborigines, indianen en andere oorspronkelijke bevolkingsgroepen gemeen hebben met sommige migrantengroepen in Nederland, is dat hun herkomstcultuur er een was van overleven in een in potentie levensbedreigende omgeving.
Overleven in de zin van van dag tot dag bezig zijn met primaire levensbehoeften. Lekker achteroverleunen en genieten, kan in het leven van jager-verzamelaars pas als de buit binnen is. En de buit is binnen zodra je in Nederland in de bijstand zit. Je hoeft bovendien in Nederland, de VS of Australië niet voortdurend op je hoede te zijn voor vijandige buren of clans. Dat geeft rust en zekerheid, zou je zeggen, maar dat is slechts ten dele zo.
Uit recent onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau, Eritreeërs in Nederland: ‘Alles is anders’ wijzen de onderzoekers op de zogenoemde ‘agency paradox’: de Eritrese groep lijkt de vindingrijkheid en het doorzettingsvermogen die ze bij de vlucht laten zien, na aankomst kwijt te raken. Die vindingrijkheid en dat doorzettingsvermogen lieten ze waarschijnlijk ook zien voor ze besloten te vluchten. Dat ze dat nu niet laten zien lijkt mij logisch – het is niet meer nodig.
Voor veel inheemse bevolkingsgroepen valt hun cultuur in duigen zodra zij niet meer beducht hoeven te zijn voor vijandige stammen of dagelijks hoeven te jagen op voedsel, dan wel in hun magere kostgrondjes naar knollen te graven. Zonder iets te hoeven doen, krijgen ze opeens vrede, geld, voedselbonnen of rijst. In een klap zijn ze van zware, maar ook status- en zingevende activiteiten af. Wat rest is de fles, geweld en niet zelden zelfmoord.
Zeker, de blanken zijn debet aan het onmiskenbaar tragische lot van inheemse bevolkingsgroepen, maar vaak vanuit de beste bedoelingen. Hier zeggen we tegen mensen die gevlucht zijn: nu bent u veilig, hier is geld voor eten en ga maar rustig aan uw toekomst werken. En vervolgens kijken we vreemd op als ze niet vol overgave opleidingen volgen en gaan werken.
We zijn geneigd te zeggen dat mensen gevlucht zijn uit ‘een oorlogstoestand’. Want we zijn in het Westen oorlog gaan zien als een anomalie. Vrede is voor ons de norm waarnaar iedereen streeft. Wat we moeilijk kunnen bevatten, is dat oorlog in clangebieden endemisch was en is. Vrede in Libië, Syrië, Irak of Afghanistan is alleen bereikt onder nietsontziende dictaturen. Je kunt misschien die mensen uit de oorlog halen, maar niet altijd de oorlog uit die mensen.
Onze Winnetou zou een Apache zijn geweest; een stam die niet bekendstond als vredelievend. Maar als een wrede krijger, wat een echte Apache moet zijn geweest, hebben we Winnetou nooit willen zien. Wij willen nobele wilden, die door onze schuld zijn gemarginaliseerd.
Winnetou, voor fl. 2,50 naar de bios op woensdagmiddag en dan nog jarenlang herhalingen kijken op Dld 1 en 2.
Gouden tijden toen we nog overwegend in een blanke Christelijke samenleving vertoefden. Alras verkwanseld door de linkse kliek.
Karl May, die zijn beeld van Amerka baseerde op boeken die hij in de gevangenisbibliotheek las, heeft zijn Winnetou inderdaad als een nobele wilde neergezet. Sterker nog, hij liet hem op een gegeven moment zeggen, christen te zijn.
Een heel goed stuk dit, met een realistische kijk. Dan zie je verschillen in rassen en culturen en dat strookt niet met het ideaal van één aarde, één mensheid, één ras. Het zien van die verschillen, dat aandacht geven heet dan negatief denken dat tot negatieve, dualistische en conflict situaties leidt. En daar ligt dan jouw dwz. onze schuld, mea maxima culpa, onze allergrootste schuld.
Toch ook interessant om te zien dat in het Nederlandse volk en trouwens alle moderne westerse volkeren nog steeds die tribale trek wel degelijk leeft. Ook onder ons zijn er ook krijgers, vechters en veroveraars. Tot voor 1945 heten zij kanonnenvlees of er werd gezegd, ‘die zijn goed voor het front’. Trouwens ik heb die uitdrukking tot een eind in de zestiger jaren nog vaak gehoord. Zelfs wilde in die tijd een enkeling nog wel eens naar het vreemdelingen legioen. Waar moeten deze mensen nu heen? Ze zoeken nu hun heil bij een voetbalsupporters club of bij een motorclub. Of natuurlijk in de criminaliteit. Niet iedereen past bij, of wil in het leger of bij de brandweer. Maar inderdaad, de meesten met nog krijgers bloed en karaktertrekken die we nu allemaal als narcistisch en of psychopatisch duiden hebben we zelf geïmporteerd. Maar we mogen het van onszelf zo niet zien.
Op jacht naar voedsel? Op magere kostgrondjes naar knollen graven? Kom nou toch. Ooit waren wij ook jager/verzamelaar en met onze in potentie dodelijk koude en plantloze steenkoude winters moest er heel wat gebeuren om te overleven. Met extra veel vooruitzien, niet de rest van de dag maar een half jaar of langer. Ik geloof helemaal niet in dat gouden grond sprookje alsof het ons allemaal aan is komen waaien.
Landbouwgrond hier is bevochten op de zee, vruchtbaar gemaakt door nieuwe technieken en uitvindingen, de productie hoog door de landbouwmechanisatie en uitvinding van kunstmest en bestrijdingsmiddelen tegen plantenziektes en plagen.
Al die tijd zaten de Somaliërs op hun reet qat te kauwen en als ze de kans krijgen doen ze dat nu nog.
In Nederland krijgen ze die kans en zo vindingrijk hoef je daar niet voor te zijn, je wordt van begin tot eind geholpen door lieden van de asielindustrie en advoclowns. Behalve als je de wel intelligente nuttige Ayaan Hirschi Ali bent natuurlijk. Dan kun je oprotten.
De Winnetou films waren wel een enorme verbastering van de boeken.
Wie de boeken leest (mag tegenwoordig niet meer natuurlijk, die zijn ideologisch fout) ziet dat er een heel duidelijke lijn in zit die weerspiegelt dat de blanke, westerse cultuur in veruit de meeste opzichten superieur is.
De meeste indianen worden afgebeeld als wilden, zelfs diegenen die aan de zijde van de blanken vochten. Winnetou wordt ook heel duidelijk neergezet als een uitzondering, een speciaal geval.
De boeken zijn ook doordrenkt met een christelijke ideologie die ook heel duidelijk wordt gebracht als zijnde superieur aan het geloof van de indianen.
Hoewel er wordt gezocht naar overeenkomsten leidt het geen enkele twijfel dat de boeken een europees, met name Duits, superioriteitsgevoel promoten. Sommige indianen worden afgebeeld als zijnde een soort nobele wilde, die in harmonie leeft met de natuur, maar dat zijn de exceptionele gevallen. En de blanke helden in die boeken doen niet voor hen onder.