De Vlaamse intellectueel Wim van Rooy liet zich door een vriend overhalen zich gratis een maand te abonneren op de Belgische kwaliteitskrant De Standaard. Dat viel in het geheel niet mee. Hieronder zijn vernietigende bespreking van zijn ervaring met de moderne agitprop, die niet naar het papieren nieuws deed terugverlangen.

Het is bekend: kranten als De Morgen en De Standaard zijn wanhopig op zoek naar lezers, en dat niet alleen omdat de sociale media op den duur als samizdat vaak betrouwbaarder zijn en vooral minder politiek correct. Hoe drukt zich de vertwijfeling van de mainstream media uit? Hun publicrelationsafdeling zou je bij wijze van spreken een gratis abonnement geven bij aankoop van twaalf flessen wijn. Zo erg is het. En komen er zes abonnees bij, dan knallen de champagnekurken bij de redactie. Een goede vriend van me die DS nog leest (er zal later een museum worden opgericht voor de laatste DS-lezer), kreeg de kans me gratis een maand die courant te laten bezorgen. Na lang aarzelen gaf ik toe – een nietzscheaanse zwakte van jewelste. Ik was immers helemaal afgekickt van dat arrogante high moral ground-pravda’tje met zijn obligate opinies over multiculturalisme als nieuwe collectivistische ideologie (vervangt het marxisme), superdiversiteit, migratie en islam.

De wanhoop waarover sprake werd nog eens extra in de verf gezet én door het feit dat ik nog een tijd erna, dus na een maand gratis DS, die krant zomaar (!) bleef ontvangen én omdat me via een heuse brief voorgesteld werd me gedurende drie maanden voor een habbekrats te abonneren met de garantie dat ik er nog drie maanden gratis bovenop kreeg. Wanhoop, zegt u? Vertwijfeling? DS ziet in een afgrond.

Linkse verblinding zonder schaamte
Schaamteloos zijn ze daar (en vervang DS maar met gemak door De Morgen, want dat zijn qua intellectueel terrorisme linkse communicerende vaten). U wou een voorbeeld? Ik geef er u twee. In DS van 29-30 juli schrijft Evita Neefs zonder rode koontjes te krijgen over Trump (ter herinnering voor onze lezertjes: Trump, de vampier die elke vrouw bij haar pussy grijpt). Er is, tussen twee haakjes, ondertussen ook nog maar één thema/obsessie voor die krant, en dat is Trump, net zoals bij de VRT, waar Björn Soenens zich hard moeten inhouden om niet hysterisch te gillen bij elke Trump-kramp.

Dat gegeven an sich is niet verwonderlijk, integendeel: een dag zonder Trump, dàt zou pas nieuws zijn! Maar en passant krijgt men in Evita’s stuk over de VS via een interview met een of andere Amerikaanse denktank-jongen een rehabilitatie van Reagan. Diens positieve uitspraken over deze ex-president worden allemaal con sprezzatura geciteerd, alsof men dat altijd wel gedacht en geschreven had. Inderdaad, de jongste tijd verschijnen er biografieën over de vroegere ‘cowboy’ waarin een ander beeld geschetst wordt dan de linkse media (en dat zijn ze nagenoeg allemaal) ons tien jaar en langer hebben voorgehouden. Alsof Evita het de normaalste zaak van de wereld vindt dat die Reagan best wel een aardige president was, een Roosevelt bis als het ware: dat had ze toch altijd al gevonden!

Voortgezet marxisme
Men schaamt zich niet voor de vroegere linkse verblinding, net zomin als het progressivisme dat ooit gedaan heeft bij Mao of Stalin, waardoor massamoorden door linkse historici of journalisten meestal alleen verbonden worden met Hitler, maar zelden met Stalin of Mao. Men hanteert in de rode club steevast hoge ethische maatstaven, maar beleefde excuses zijn daar niet bij. Te lang geleden. Lenin, Trotski, Stalin, Mao, Pol Pot, Castro, Chavez, vandaag de groen-rode-taliban NGO’s en hun vluchtelingenobsessie. Het sous-entendu is: wij als linksen en Chomskyianen kunnen ons met onze hoge ethische standaarden nooit vergissen, ook al richten we vandaag nieuwe multiculturalistische Potemkin-dorpen op, ofte: het marxisme voortgezet met andere middelen, postmoderner, cultureler en softer, maar daarom niet minder pervers.

Wat Reagan betreft gingen vroeger alle nuances verloren. In die zin maakten de westerse media toen natuurlijk ook al deel uit van de Lügenpresse. Het zou tot bescheidenheid moeten leiden inzake Trump want ook nu ratelt men er lustig op los vanop zijn of haar (Evita!) arrogant Europese moraalkrukje. Dat Trump een smurf is, het zal wel, maar Obama was ‘a social justice warrior’ die als presidentieel straathoekwerker ontzettend veel schade heeft aangericht met betrekking tot de islamisering van zijn eigen land en Europa. En dat is au fond veel en veel erger dan wat Trump tot nog toe al dan niet uitspookte.

Reynebeau en de elite
Voorbeeld numero duo. Marc Reynebeau (who else?!). Marc, die alleen al als hij het over de volgens hem onbestaande kloof tussen volk en elites heeft een rolberoerte krijgt, is impliciet plots van oordeel dat het begrip elite op zijn minst een neutraal woord is, tenminste als het concept betrekking heeft op de nieuwe PvdA en de uitspraken van die partij over de elite (en de kloof ermee, want dan mag het woord kloof in de mond worden genomen!). Dan stoort het concept ‘elite’ plots niet meer, straffer: het bestaat ineens en het is politiek bruikbaar! Maar nu wordt in deze linkse visie de elite de antagonist van het heel gewone volk (vroeger het proletariaat genoemd), en dan mag dat, als de idee maar links is.

Zoals links populisme goed is en rechts steevast slecht. Zoals nationalisme vooruitstrevend is bij Mandela en de Palestijnen, maar niet bij ons. Zoals identiteit fijn is bij exoten, maar niet bij ons. In die zin zijn alle journalisten trotskist of gramsciaan en is hun geest ‘geboerkiniseerd’. Wie het woord ‘elite’ in een andere context dan de progressieve gebruikt, is natuurlijk een populist van het zuiverste water. Elite, kloof, wélke kloof?! Die met de kiezers van de PvdA, want dat zijn allemaal arme sloebers die hun elektriciteitsrekening niet kunnen betalen. Ha! Die kloof, bedoelt u: die mag zijn, om het wat archaïsch uit te drukken!

Tant pis pour les faits
Maar Reynebeau als lid van de deugbrigade klopt zélf niet. Zijn ratiocinaties herinneren me onwillekeurig aan scholastieke en byzantinistische disputen en sofistische nuanceringen binnen het vroegere gauchisme, of aan vermomd-moraliserende preken van de pastoor vanop de kansel – en al die uitingen bevonden zich zoals bekend ver van de werkelijkheid. Weten we nu, en ook vernemen we uit Duits onderzoek hoe de meeste kranten over de migratiecrisis alleen maar moraliseerden en hun journalisten als volleerde agitpropactivisten vanuit hun culturele hegemonie de passie predikten. De feiten waren immers vervelend en storend. In die zin werd het journaille door Hegel aangeraakt: die oordeelde immers ‘tant pis pour les faits’ wanneer de feiten niet klopten met zijn theorie. Welnu, ik heb een boodschap voor alle wegkijkende journalisten: hun irenische theorie over de multicultuur klopt niet met de feiten. Migratie brengt niets op en kost alleen veel geld, miserie, uitholling en destabilisering van de welvaartsstaat die stilaan in de greep komt van de islam.

Onze journalisten echter behoren vandaag tot een nieuw geestelijk lompenproletariaat, arm en voorspelbaar en collectief in zijn denken. Dat denken is volgelopen met pensée unique-gif dat ze dan zelf als echt en kritisch nieuws evalueren, terwijl ze allen volledig inwisselbaar zijn en het fake news bij hen zit. Ze vervangen free speech door ‘good speech’, namelijk het bezetten van de media met arrogant-linkse betweterij (links weet het, zoals gezegd, namelijk altijd beter, dat heeft de geschiedenis immers ruimschoots bewezen). Dat volgens de Indicatoren van de Vlaamse Regering minder dan dertig procent van de bevolking nog vertrouwen heeft in de pers, kan dus geen verwondering wekken. Vandaar dus de steriele pogingen van kranten als DS om nieuwe zielen te winnen. Die mogen dan delen in het holisme van het hippiedom en worden uiteindelijk dode zielen die, in tegenstelling tot die van Gogol, wél bestaan, hysterisch rondspokend in de hele westerse wereld.

Postmoderne negationist
Ik herinner het me nog als de dag van gisteren: Ernest Mandel, goeroe van de zwaar marxistisch-trotskistische Revolutionaire Arbeidersliga (RAL), hield in een aula van de Rijksuniversiteit Gent (1969?) vol, zonder enig spoor van ironie, dat in het toekomstige arbeidersparadijs niet meer echt gekozen zou moeten worden. De schoenen zouden immers de ene maand bruin zijn en de andere zwart. Idem dito voor de auto, die er nooit kwam. Het opbod van de maoïsten onder Ludo Martens zaliger was nog straffer in puritanisme. Dat was dus totalitair. Vandaag echter heeft dat totalitarisme een andere schutkleur aangenomen: die van het postmodernisme. Het komt onder meer neer op een oneindig nuancerende geest die alles en niets verklaart, bij de beesten af relativeert, maar toch stiekem stelling neemt – en die geest is in Marc gevaren. Daardoor ziet hij de werkelijkheid niet meer en verwordt hij tot een postmoderne negationist, zoals de meeste journalisten vandaag. Het kan echter ook intellectuele afasie zijn, daar zijn we nog niet achter.

---

Dit essay verscheen eerder op de Belgische opiniesite Doorbraak