Geert Wilders tweet van een bloederige Merkel is als “schokkend” en zelfs “barbaars” omschreven. Persoonlijk vond ik Merkel’s waanzin, ondanks alle waarschuwingen en protesten, schokkender, en de voorspelbare aanval barbaarser. Het lijkt er op dat onbeleefdheid (of wellicht eerlijkheid) als “schokkender” wordt ervaren dan echt leed veroorzaken.

Dit komt vreemd over. Het was weer een weerzinwekkende (islamitische) daad, opnieuw door iemand die met de migranten stroom is binnengedrongen. Die migrantenstroom die makkelijk met lokale opvang voorkomen had kunnen worden. De totale omvang van de goedmens-wandaad heb ik al eerder geschetst. Waarom springen de MSM, en ik veronderstel een deel van hun publiek, met zo’n passie op een sociale (media) faux-pas, en gapen ze om de ellende die ze ons hebben opgedrongen? Wat zit er achter dit Pavloviaans aandoende gedrag? Het zullen toch niet allemaal getrainde aapjes zijn?

Het Westen, tussen nazisme en islam, is opmerkelijk vredig en welvarend geweest. Honger maakte plaats voor hunkering naar luxe. Wanhoop ruimde het veld voor ennui. The morele nood van overleving werd de morele nood tot beschaving. Beleefdheid, aangenaam gedrag, hoffelijkheid; zijn dit niet de hoekstenen van een gezonde beschaving, dan zijn het toch de vruchten waaraan je haar herkent. Beleefdheid is moreel gedrag wanneer het niet wordt overschaduwd door een sterker gevoelde nood.

Een gedragscode is een morele code die aan de behoeften van de groep moet voldoen. Voor de hoveling was het een serieus spel van subtiliteiten en strategie, een gereedschap. Voor de boer of arbeider was het een code waarmee samenleven met zijn gelijken soepel verliep. Voor beiden was het een systeem om hun plaats in de maatschappij te kennen. Als status-gedreven dieren hebben mensen altijd manieren gevonden om wat extra gedragsnormen aan de klasse onder hen op te leggen, doorgaans buigen en knielen. Tegenwoordig? “Vous” of “tu”, “Sie”en “du”. “u” of “jij; overblijfselen van noemers van een sociale status die we ons nauwelijks herinneren. Het kan evengoed respect als een loze aanspreekvorm zijn. Regels van een intra-persoonlijke bureaucratie; beleefdheid naar de letter terwijl de geest wordt betreden (waarschijnlijk nog met modderige voeten ook!).

De geest van status en dominantie heeft echter zijn niches wel weten te vinden. De etiquette voor omgang met het koningshuis is tot ceremonieel geëvolueerd vanuit de macht en status van het verleden. Eenzelfde machtsdynamiek kan vandaag de dag ook tussen de klant en retail-verkoper bestaan. “De klant is koning”. Gedragsvormen tussen twee mensen zullen de verschillen in macht en status binnen een specifieke verhouding tonen – die in een andere context overigens anders kan liggen.

Status en macht staan niet langer noodzakelijk in lijn met historische klassen of kastes. Er is geen beter voorbeeld dan de reacties op het woord “nigger” in de Engelstalige wereld. Het woord “nigger” is smakeloos, en moet als zodoende beschouwd en behandeld worden. De reacties op het gebruik ervan, echter, vooral als dit door een blanke is, kunnen heel misschien wat narcistische woedde opwekken. Narcistische (lege) verontwaardiging in mediakringen (en wat een kans om mogelijke competitie naar beneden te halen), tot aan narcistisch geweld om die dominantie te laten blijken. Als gedragsnorm zal de verwerping van het woord wellicht de morele behoefte zijn geweest voor hoffelijkheid naar hen die, vanwege oppervlakkige redenen, weinig kansen en veel lasten hadden. Wat gebeurde er nadat het een taboe werd (not-done want het is not-done)? Raakte de hoffelijke geest ondervoed? Natuurlijk zal zo’n sociaal dogma worden uitgebuit, en wie is hier onschuldig aan? We spelen allemaal mee in de vertoning van de maatschappij.

“Nigger” is de vader van politiek-correcte taboes. Je kan niet van mensen verwachten dat ze zo’n sterke sociale regel zien, en er niet een voor henzelf wensen. En wie weet, als alles goed draait, wanneer iedereen zo’n regel volgt, zouden mensen misschien nèt wat beter met elkaar om kunnen gaan. Het had mogelijk een manier kunnen zijn om, als eenheid onbereikbaar blijkt, in ieder geval wederzijds respect te waarborgen. Dit is onmogelijk gemaakt door de bewuste uitsluiting van blanken. Dit werd met name onmogelijk te negeren na de SJW (Social Justice Warriors) poging om scheldwoorden voor heteroseksuelen, vooral blanke hetero mannen, mainstream te maken. Blanke vrouwen (met name in de middenklasse), probeerden zelfs deel van de verlokkelijke faux-slachtoffer klasse te worden door feminisme te herdefiniëren. Blanke heteromannen hadden al een zwakke positie omdat zij zichzelf niet als  dusdanig konden identificeren zonder een fakkeltocht naar de deur van hun werkgever te ontketenen. Nu kwam daar nog een offensief van verzonnen sekses bovenop. De voorgestelde gedragsregels werden de zoveelste gedirigeerde last; wat vervelend is voor de witteboordenliberalen, maar ondraaglijk voor arme blanken, al eerder gedemoniseerd en belachelijk gemaakt in popcultuur en media, nu ook buitengesloten van discussies.

In Europa zijn de werkende en lagere middenklassen onderworpen aan toenemend geweld en overlast. Het zou misschien eens bij de taalpolitie kunnen opkomen dat er weinig wil is om een kunstmatige taal-etiquette te volgen nadat iemand uit zijn wijk is verdreven door spugende, stelende en gewelddadige mensen. Fatsoen was al verraden met het gedogen van “jongeren” die hun verachting voor de gastheer met mishandeling, overvallen en alle andere verrijking lieten blijken. Wanneer mensen geconfronteerd worden met inbraken, overvallen, rassenhaat, verkrachting en uiteindelijk terreur, wordt “gepastheid” vanzelf een secundair belang. Politieke correctheid als gedragsvorm is de trap na van de elite en haar bruinneuzen naar de mensen die zijn opgeofferd aan hun valse ideaal.

De reactie op de tweet van Geert Wilders toont een breuk tussen hen wiens omstandigheden toestaan om “gepastheid” als morele nood te zien, en hen voor wie gedragsnormen de zoveelste hypocriete, opgelegde last zijn. De reacties naar Wilders zijn ook dikwijls hooghartig gesnuif, van hedendaagse hovelingen die op een sociale faux-pas springen. Wilders wordt in sommige kringen beschouwd als iemand voor het “gewone volk”. Waarmee blijkt, dat Geert Wilders een politicus tegen de elite, voor het volk is.

Daar ben ik erg blij mee. Bedankt Geert!