Velen zullen zich afvragen hoe het in godsnaam mogelijk is dat een complete beschaving zich zo makkelijk tot zelfdestructie laat leiden.  Nog nooit in de geschiedenis is er een beschaving geweest die zich zo makkelijk vrijwillig liet vernietigen, als de West-Europese. Hoe dat zover heeft mogen komen, zal ik met dit artikel trachten uit te leggen.

Er zijn in het verleden meerdere onderzoeken uitgevoerd die bewijzen dat veel mensen de neiging hebben zich als schapen te gedragen. Onbewust volgen zij de menigte, alsof zij niet over een eigen verstand beschikken. Zo is er ooit een experiment uitgevoerd op een groep vrijwilligers die willekeurig rond liepen in een grote zaal. Binnen de groep ontvingen een paar mensen instructies over de te lopen route. Deelnemers mochten niet met elkaar communiceren of opzettelijk anderen beïnvloeden. In alle proefnemingen bleek dat de geïnformeerde personen werden gevolgd door de anderen van de groep, en zo vormden zij een zelf-organiserende, kuddestructuur. Oftewel: met de meute meelopen. Het interessante van dit onderzoek is dat de deelnemers gezamenlijke besluiten namen, ondanks het feit dat ze niet met elkaar mochten praten en geen gebaren mochten maken naar elkaar. In de meeste gevallen beseften de deelnemers totaal niet dat ze – stiekem – werden geleid door anderen.

Zijn we dan zo schaapachtig dat we een paar ‘geïnformeerde’ mensen toestaan om ons te leiden, zonder zelf te weten wat er eigenlijk gebeurt? Helaas, maar dat is zo! Hoeveel worden niet misleid door zogenaamde vrienden of geïnformeerde bronnen, religieuze groepen, politieke manipulatie en niet te vergeten de leugenachtige massamedia? We lijken zo ongeveer alles te geloven wat de anderen ook geloven, of blindelings iets aan te nemen zolang het bericht maar wordt ondersteund met genoeg sociale geloofwaardigheid. Er is slechts een minderheid van vijf procent van ‘geïnformeerden’ nodig om de richting van een groep te beïnvloeden; de andere 95 procent volgt, zonder zelfs maar te beseffen wat er gaande is. Het is voor een bezettingsmacht dus van cruciaal belang om deze vijf procent onder controle te houden. Europese koloniale machten hebben zo jarenlang hun koloniën kunnen besturen. Laat een minderheid van vijf procent over de meerderheid regeren, dan volgt de meute vanzelf.

De Britten waren met een zeer kleine minderheid de baas over een enorm uitgestrekt rijk, met een beschaving van meer dan tweeduizend jaar oud. Dat lukte hen door (technisch) betere wapens, maar vooral door een slimme ‘verdeel en heers’ politiek. Allerlei lokale machthebbers mochten blijven zitten en behielden hun status (en een klein deel van hun macht), zolang ze deden wat de Britten wilden. Indië was een enorm land met zeer grote, lokale verschillen in cultuur, taal, landschap en zelfs religie (naast allerlei vormen van hindoeïsme, waren er ook islamieten, christenen, boeddhisten en nog andere geloven).

In het vorige artikel werd al beschreven hoe Amerika West-Europa nodig had om de Russische grootmacht te isoleren. Door staten afhankelijk te maken van de Amerikaanse economie en bescherming, werden ze min of meer gedwongen de koers te volgen die Washington voor ogen had. De vrees van Amerika was namelijk dat de voornamelijk Noord-Europese staten met hun technologische en militaire kennis en kunde, een nieuw machtsblok zouden gaan vormen onder Russisch heerschappij. Er zou dan immers een Rijk kunnen ontstaan dat de Amerikaanse grootmacht ver zou overtreffen.

De wereld heeft eeuwenlang de krachten mogen ervaren van een Germaans volk dat zijn hele geschiedenis lang oorlog heeft gevoerd. Met als dieptepunt de beide catastrofale wereldoorlogen. De Amerikanen beseften maar al te goed waartoe dit volk in staat was en zij waren daarom vast besloten om dit agressieve dier voor de rest van zijn leven te temmen tot een volgzaam schaap, terwijl de Russische beer voorgoed geïsoleerd moest blijven.

Washington vreesde niet alleen een nieuw Duits-Russisch pact (variant op het Hitler-Stalinpact maar dan onder Stalins gezag), maar zeer zeker ook het patriottisme van andere Europese natiestaten die het contingent ook keer op keer in oorlog en ellende stortte. Er moest daarom een systeem gevonden worden om al deze natiestaten te ontdoen van hun nationalistische gedachtegoed en zich te laten  verenigen tot een multiculturele samenleving onder toeziend oog van Washington. Het post-WO II Europa moest geleid gaan worden door appeasment-politici die hun volk moesten vrijwaren van het binnenlandse chauvinisme. Zo werden er kaders opgesteld waarbinnen het Europese volk geleid moesten gaan worden en waarin geen ruimte meer was voor: ‘’wat voor vorm van chauvinisme dan ook’’. De groep geïnformeerde (de vijf procent groep) werden uiteindelijk de politici die, geïnstrueerd door Amerika, de Europese kudde moest gaan leiden binnen de opgelegde kaders.

‘’Washington is de herder, de Europese politici de herdershond en het volk de kudde schapen.’’

De nieuwe politici moesten dus toezien dat niemand links of rechts uit de kaders kon breken. Een beetje links of rechts de kaders opzoeken was toegestaan, echter, wie zich buiten de kaders bevond werd als dreiging beschouwd. Wie links uitbrak ging richting het communisme, wie rechts uitbrak naar het nationalisme. Het was aan de middenpartijen om eenieder die zich buiten de kaders bevond, te elimineren. Het gevaar bestond namelijk dat er meer schapen zouden volgen als er één over de dam ging. Maar hoe zorg je ervoor dat schapen die de kaders hadden doorbroken, werden geëlimineerd?

De kaders
Voor de ontzuiling werden individuen binnen de kaders gehouden door de ideologische groep waartoe zij behoorden. Maar toen de ontzuiling aanbrak, maakten individuen steeds meer hun eigen keuzes. De gehele maatschappij moest daarop aangepast worden om al deze individuen binnen de afgesproken kaders te houden. Door het inzetten van televisie en andere massamedia, maar ook door het onderwijs te progressieveren, werd getracht elk individu te beïnvloeden met anti-patriottistische/nationalistische denkbeelden die het progressivisme van een multiculturele samenleving in de weg konden staan. Het individu dat zich niet liet beïnvloeden door het nieuwe wereldbeeld, werd als rechts-radicaal (radicaal-links was een grote voorstander van een multiculturele samenleving) bestempeld en viel daarmee buiten de kaders.

Discriminatie is bij wet verboden. In artikel 1 van de Grondwet staat dat iedereen in Nederland recht heeft op een gelijke behandeling. Aanzetten tot haat of discriminatie is ook strafbaar. De in 1983 opgenomen wet betekende een extra toevoeging aan de kaders. Door deze wet werd het min of meer onmogelijk gemaakt om nationalisten de gelegenheid te geven om het eigen volk boven een ander volk te stellen; iedereen gelijk. Rechters werden ook toegevoegd aan de vijf procent club (wellicht is dit ook de reden waarom rechters een voorliefde hebben aan middenpartijen als D66) die erop toe moesten zien dat doorgebroken schapen werden gestraft. Zo werd het doorgebroken individu Wilders, ondanks de vrijheid van meningsuiting, gestraft voor groepsbelediging wegens ras en het aanzetten tot discriminatie, omdat dit een dreiging vormde voor de utopie van de vijf procenters.

Zo ontstond er een gevestigde orde waarin niemand door de rechtse kaders heen durfde te breken. Multinationals, schooldirecteuren, ambtenaren, veiligheidsdiensten, allen vreesden voor hun reputatie als zij met rechts geassocieerd zouden worden. Het is niet voor niks dat jarenlang alleen laaggeschoolden, zonder carrièreperspectieven, zich inlieten met rechtse partijen (de wel bekende tokkies die ook op PVV stemmen). Toch waren er wel enkele politici die het aandurfden om door de rechtse kaders heen te breken. Zij durfden kritiek te leveren op de multiculturele samenleving die de middenpartijen zo ambieerden en hielden daarmee het nationalistisch vlammetje brandend. Het was aan de vijf procent groep gelegen om dit vlammetje te compartimenteren, zodat het niet over kon slaan en uiteindelijk een grote nationalistische brand zou veroorzaken. Hans Janmaat was één van de eerste doorgebroken individuen die het aandurfde om op rechts door te breken. Omdat hij buiten het schootsveld van de rechters viel, trachtten de vijf procenters dit gevaar te elimineren door hem, met behulp van de media, zwart te maken en als voorbeeld te stellen aan het grote publiek, dat rechts dom en gevaarlijk was.

Tot de opkomst van Pim Fortuyn was rechts nagenoeg geëlimineerd. Doordat Fortuyn steeds meer aanhang wist te winnen voor zijn standpunten en desondanks uit het schootsveld van de rechters wist te blijven, werd hij het ultieme gevaar voor de middenpartijen.  Ook de media konden Fortuyn niet stoppen, omdat hij er niet van beticht kon worden een dom rechts individu te zijn, aangezien hij professor was. Het kwam de vijf procent groep dan ook heel goed uit dat Fortuyn vermoord werd vanuit de linker flank. Net als bij de aanslag op Janmaat in 1986, werden ook hier linkse extremisten ingezet als knokploegen om de links-liberale/multiculturele idealen te beschermen.

Na de dood van Fortuyn ontstond er een nieuwe dreiging voor de vijf procent groep: Geert Wilders. Ook Wilders moest geëlimineerd worden. Deze groep tracht daarom keer op keer Wilders uit te schakelen naar aanleiding van zijn uitspraken (waarvan de ‘minder, minder’ uitspraak het bekendst is en waarvoor hij recent ook is veroordeeld). De politietop en het openbaar ministerie, allen onderdeel van de vijf procentgroep, stelden alles in het werk om vervolging van Wilders mogelijk te maken om het populisme te schaden (met een heuse aangifte roadshow langs de moskeeën en buurthuizen)

Doordat rechts niet meer weggezet kon worden als een stel ordinaire, rechtse nationalisten, braken er steeds meer partijen door de rechtse kaders, waarbij zij elk een deel van de kudde achter zich aan trokken. Steeds meer intellectuelen durven het aan om hun rechtse standpunten openbaar te maken.  Voor de gevestigde orde is dit uiteraard een nachtmerrie. Ook al beweren de verschillende gevestigde partijen links of rechts te zijn, uiteindelijk delen ze allemaal dezelfde agenda: het opkomende nationalisme-patriottisme-populisme uitroeien. Linkse knokploegen zijn niet meer in staat om deze dreiging met geweld een halt toe te roepen. Leiders op rechts worden, anders dan Fortuyn, tegenwoordig beschermd door uitstekende beveiligingsdiensten van de politie (DB&B), waardoor het liquideren van deze politici een stuk lastiger is. Wellicht ziet links daarom een redding in de islam: islamitische terroristen, of hardliners, kunnen misschien wel de functie van de links-radicalen over gaan nemen om de rechts-patriottistische opmars te stuiten. Het zou niet voor het eerst zijn dat linkse en islamitische terroristen zij aan zij strijden voor hun idealen. De vijand van mijn vijand is mijn bondgenoot!!!

Carrière-cultuur
 Om er zorg voor te dragen dat de hele samenleving binnen de kaders bleef, moest er op elk ambtelijk topniveau een jaknikker zitten die zich aan de agenda van de vijf procent groep hield. Zo ontstond er een complete ambtelijke toplaag, die bepaalde wanneer iemand wel of niet tot de top kon doorstromen. Wie zich niet binnen de kaders hield, kon erop rekenen dat hij niet hoger in de hiërarchie kwam. Zo worden carrièremogelijkheden binnen de overheid ingezet als wapen om iedereen uit te schakelen die zich niet houdt aan het wereldbeeld van de vijf procenters.

Het verontrustende hierbij is wellicht, dat ook binnen de overheid de verschillende toplagen worden bezet door personen die allen behoren tot de vijf procent groep. Dit verklaart ook de kloof tussen bijvoorbeeld de agent op straat en de politietop. De agent behoort namelijk niet tot de vijf procent club maar moet zich wel aan hun regels houden. Het kan ook verklaren waarom een generaal nooit zijn zorgen in het openbaar zal uiten over bijvoorbeeld de islamisering: hij gaat dan buiten de kaders en dat  betekent einde carrière.  Helaas is de mens nou eenmaal van nature egoïstisch ingesteld, bijna een ieder vindt zijn eigen carrière namelijk belangrijker dan een ander. Hoe hoger je immers komt, hoe groter en luxer de auto wordt.

Het is niet voor niks dat revoluties beginnen aan de onderlaag: zij vrezen niet voor hun carrière. Zij komen uit een ander milieu, waarin men weet hoe belangrijk het is om voor elkaar op te komen.

---

Dit essay is het vervolg op een eerder essay, dat u hier vindt. Eerder verscheen dit op Valkyries.nl