Vanmorgen was het berichtje dat aan de uitspraken van de Kamerleden Azmani (VVD) en Marcouch (PvdA) werd gewijd een bron van interessante zaken die niet werden uitgediept. Over de ontwikkeling van een sterk wij-gevoel bijvoorbeeld.

De politieke kant er van is vandaag al uitgelicht, maar wat mij ook heel erg opviel was dat beide heren opriepen tot een wij-gevoel. Dat is welbeschouwd bijna schokkend in de implicaties er van. Het volledige citaat hierover uit De Telegraaf:

Om te voorkomen dat de situatie ontspoort, vinden beide partijen dat er een sterk ’wij’ gecreëerd moet worden. Azmani: „Dat doe je door tegenstellingen weg te halen en scherp te definiëren wat je verwacht van mensen in dit land.” Volgens hem is Nederland „nog steeds het land waar een dubbeltje een kwartje kan worden” en ook Marcouch wijst erop dat ’de Hollandse droom’ wel degelijk voor iedereen bestaat. „Al moet je er soms hobbels voor overwinnen.”

Wel, wel, wel. Als dat geen oproep tot saamhorigheid is mag ik een boon zijn. En hoe wil men die saamhorigheid bereiken? Daarover zeggen de heren niets, maar dat bevreemdt niet. Elke uitwerking er van komt immers neer op een vorm van integratie, het scheppen van een zekere mate van een verbindende identiteit. Kortom: een zekere eenheid van denken. In essentie is dan namelijk nodig dat er een soortement van nationaal bewustzijn wordt gecreëerd. Het Alle Mensen werden Brüder waar de EU zo graag mee schermt is daarvoor ten enen male ongeschikt. Dat is de afgelopen veertig jaar wel bewezen. Natuurlijk bedoelen beide heren dat niet, want nee zeg, stel je voor: dan zou je uit kunnen komen bij het patriottisme van de PVV. Hè nee zeg, driewerf bah!!

Helaas zie ik niet goed wat het alternatief is voor de consequenties zoals ik ze hierboven schets. Zo’n wij-gevoel realistischer wijze kan op dit moment alleen op nationaal niveau worden gerealiseerd. Dat we elkaar allemaal vooral aardig moeten vinden als leidende culturele gedachte? Een soort multikul, maar dan heel serieus? Dàt is te lachwekkend voor woorden, en dat leken beide heren ook niet te bedoelen.

Gaan beide heren dit dan uitwerken? Ik kan het me niet voorstellen, anders dan praatjes voor de vaak kan dit niet zijn geweest: een handige nietszeggende inhoudsloze kreet die lekker bekte. Dat het de kern van het probleem raakt op een manier die beide heren zich klaarblijkelijk niet hebben gerealiseerd zegt heel veel. Over hun partijen, de krampachtigheid waarmee men gedachten in deze richting probeert af te houden, en over de sofistiek waarin dat alles verpakt moet worden. Culturele eenwording lijkt inderdaad de aangewezen weg naar rust vrede en harmonie. Wie er niet aan wil, kan maar beter vertrekken.

Op de achtergrond hoor ik het kokhalzen van de GroenLinkse meute, hoor ik Geert Wilders enthousiast instemmend knikken. Het is een volstrekt logische gedachte, en een waarvan je bovendien weet dat zij werken zal. Honderden jaren ervaring er mee hebben geleerd dat de beste wijze van maatschappelijk vrede er een van culturele eenheid en harmonie is. Het wij-gevoel: wat een schitterend idee! Je zou je bijna afvragen waarom we niet indertijd direct zijn begonnen binnenstromende migranten van een dergelijk wij-gevoel te doordringen.