De sharia bestaat en is in tegenspraak met de mensenrechten en de democratie.

‘Veel politici praten over termen uit de islamitische traditie zonder te weten wat er precies mee bedoeld wordt,’ schrijft theoloog en activist Jonas Slaats in Knack. Daar heeft hij absoluut gelijk in. Zo stelde premier Michel na de jihad-aanslagen in Parijs: ‘Terroristen beweren te moorden in naam van Allah. Ze liegen. Niemand doodt in naam van religie.’ N-VA-minister Homans bestond het dan weer het op te nemen voor Koranscholen waar tijdens weekends moslimkinderen worden geïndoctrineerd.

Bovendien stelde ze in dat verband dat ‘het beter is dat een letterlijke interpretatie van de Koran gegeven wordt dan dit over te laten aan ronselaars die een eigen interpretatie geven aan de Koran’. Lees: de Koran is vredelievend, maar radicale moslims geven er een verkeerde ‘interpretatie’ aan. Hoe Koranverzen als: ‘Dood de afgodendienaars waar ge hen maar vindt, neem hen gevangen en beleger hen en bereid hun alle soorten hinderlaag.’ (Koran 9:5) moeten worden ‘geïnterpreteerd’, heeft ze er niet bij verteld.

Sharia en mensenrechten
Orthodoxe moslims vinden in het Westen prima bondgenoten en fellow-travellers van de islam: Jonas Slaats concludeert dat ‘de sharia boven de wet staat’. Wie de sharia wil verdedigen of vergoelijken, doet dat vaak door te zeggen dat dé sharia niet bestaat. Dat is een variant op: ‘Dé islam bestaat niet’, terwijl er toch ook gewoon – en terecht – wordt gesproken over bijvoorbeeld hét nazisme en hét christendom. Elke leer, ideologie of systeem heeft immers een essentie. Dat er evenwel (zelfverklaarde) aanhangers in alle soorten en maten en geuren en klauren bestaan, staat buiten kijf.

De logica van de Franse arabiste Anne-Marie Delcambre is klemmend: ‘Het islamisme (of de sharia, SvR) zit in de islam als het kuiken in het ei. Er is geen goede en slechte islam, zoals er ook geen gematigde islam bestaat. Gematigde moslims bestaan wel, dat zijn degenen die een deel van hun geloof links laten liggen.’ Niet zelden echter beweren diezelfde shariavergoelijkers dat in dé sharia (die dan plots wel blijkt te bestaan) een aantal principes gelden of kenmerken heersen die humaan of positief zijn (bijvoorbeeld dat moslims zich horen te schikken naar de wetten van het land waarin ze leven). Met andere woorden: dé sharia bestaat alleen als er iets positiefs aan wordt gekoppeld.

Dat dé sharia bestaat en haaks staat op de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM), wordt van de daken geschreeuwd door de grootste intergouvernementele organisatie na de Verenigde Naties, de Organization of the Islamic Cooperation (OIC), bestaande uit 57 islamitische (en islamiserende) landen. De OIC stipuleerde in 1990 expliciet dat de UVRM ondergeschikt is aan de sharia, en dit middels de zogenaamde ‘Caïroverklaring van de mensenrechten in de islam’, die bedoeld is als islamitisch antwoord op de UVRM. In artikelen 6, 10, 19 en 22 worden de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van godsdienst en de gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen ongedaan gemaakt, want niet in overeenstemming met de sharia. De laatste twee artikelen van de ‘Caïroverklaring van de mensenrechten in de islam’ zijn de doodsteek voor het hele concept mensenrechten zoals opgevat door en in het Westen, want luidend: ‘Alle rechten en vrijheden genoemd in deze Verklaring zijn ondergeschikt aan de Islamitische sharia’ (art. 24); ‘De Islamitische sharia is de enige referentiebron ter uitleg en verduidelijking van alle artikelen van deze Verklaring’ (art. 25).

De sharia is onverenigbaar met de fundamentele beginselen van de democratie, zoals die worden verwoord door het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (het EVRM). Dat zijn niet mijn woorden, maar wel die van de Grote Kamer van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) in de zaak van Refah Partisi en anderen tegen Turkije (arrest van 13 februari 2003). De Refah-partij wilde in Turkije de sharia invoeren. De voorzitter van Refah Partisi, Necmettin Erbakan, had alle moslims in Turkije opgeroepen om te stemmen op Refah Partisi omdat alleen die partij voor het invoeren van de superieure Koran zou strijden.

Islam is politiek systeem
De sharia of ‘goddelijke wetten’ van de islam zijn gebaseerd op het eeuwige en onveranderlijke woord van Allah, vervat in de Koran, alsook op de uitspraken, het gedrag en de handelingen van de islamitische profeet Mohammed – ‘de perfecte mens/moslim’ -, vervat in de ahadith. In de praktijk bestaat de sharia uit de boeken van de ‘fiqh’ (rechtsleer) van de vier (soennitische) rechtsscholen. De fiqh is met andere woorden de concrete, praktische uitwerking van de sharia, en is allesomvattend: de fiqh handelt over zowel recht als ethiek, medische hygiëne, sociale etiquette, religieuze verplichtingen en religieuze rituelen. De islam is dan ook veel meer een totalitair rechtssysteem dan een religie.

De islam (wat, zeer veelzeggend, ‘onderwerping’ betekent) beschouwt zichzelf als een politieke autoriteit met een wetgevende functie. Volgens de islam moeten zowel moslims als niet-moslims onderworpen worden aan de sharia. De islam stelt als enige ‘religie’ dat andere religies moeten worden overheerst, en dat zijn verspreiding vooral moet gebeuren door de implementatie van de sharia en niet door missionering. De sharia moet dwangmatig aan anderen worden opgelegd: mensen moeten, al dan niet via de jihad, worden onderworpen aan de sharia.

De term ‘jihad’ komt van het werkwoord ‘jahada’ of ‘strijden’ en betekent ‘oorlog tegen ongelovigen’, met als doel de expansie van de islam en de islamisering van een samenleving tot een kalifaat waar de sharia domineert over zowel moslims als niet-moslims. Gelukkig laten talloze (zelfverklaarde) moslims de sharia en de jihad de facto links liggen, maar recente onderzoeken inzake sharia- en jihaddenken bij moslims, zoals dat van hoogleraar Ruud Koopmans, zijn zorgwekkend.

Er is een sharia
Dat er geen shariahandboeken zouden bestaan en dat de islam geen centraal leergezag kent zoals de paus in het katholicisme, zijn rookgordijnen waarmee sharia-adepten en islamofielen naïeve westerlingen een rad voor de ogen draaien. De gezaghebbende islamitische rechtsscholen vaardigen shariaboeken en -principes uit die, los van wat details, zeer weinig van elkaar verschillen en die, zoals blijkt onder meer uit de Caïroverklaring van de OIC en de Refah-uitspraak van het EHRM, haaks staan op onze fundamentele vrijheden en de democratische rechtsstaat.

In elk moslimland waar sharia-principes in meer of mindere mate heersen, van Maleisië en Indonesië (met name de provincie Atjeh) over Iran en Egypte tot Algerije en Marokko, zijn ongelijkwaardigheid en onderdrukking het gevolg. Islamitische Staat verschilt in strategie en wreedheid, maar niet in (sharia)principe van Iran, Saoedi-Arabië, Hamas en Hezbollah. In Frankrijk zijn er vandaag moslimwijken waar vrouwen verdwenen zijn uit het openbare leven: de demografische realiteit islamiseert de openbare ruimte, sharia-principes maken er opgang.

Dat sommige westerlingen bij ‘sharia’ verkeerdelijk alleen denken aan stenigen en handen afhakken, doet niets af van de inhumane principes die de sharia wereldwijd kenmerken. Dat een homoseksueel wordt opgehangen (Iran), van een gebouw wordt gegooid (Islamitische Staat) dan wel een gevangenisstraf (inclusief marteling) riskeert (talloze moslimlanden), heeft alles te maken met de sharia: de straf en de handhaving mogen dan verschillen, het totalitaire islamitische principe is hetzelfde.

De Australische senator Jacqui Lambie, die stelt dat iedereen die de sharia steunt het land moet worden uitgezet, werd recent bekritiseerd door activiste Yassmin Abdel-Magied, geboren in Soedan en opgegroeid in Australië. Ook zij zegt: ‘Mensen praten over de sharia, maar weten er niets van.’ Vervolgens loog ze: ‘De sharia is geen wetssysteem waar je je aan moet houden en staat daar ook niet boven. Het gaat om je persoonlijke relatie met God, gerechtigheid en gelijkheid, niet om dwang.’ Ook ontkende Abdel-Magied dat de sharia vrouwonvriendelijk is en noemde ze de islam de meest vrouwvriendelijke religie die er is. Wat een contrast met publiciste en activiste Ayaan Hirsi Ali, geboren in Somalië en gevlucht naar het Westen, die de islam ‘een mentale gevangenis’ noemt. Linda Sarsour, de Palestijns-Amerikaanse medeorganisator van de vrouwenmars tegen Trump, verheerlijkt de sharia en zegde zelfs Ayaan Hirsi Ali’s ‘vagina te willen wegnemen’.

Bizar genoeg wordt zij gesteund door een piepjonge moslima in België die een vaste column in De Morgen heeft en ook de CAIR/Moslimbroederschap wil steunen (en bij De Morgen ligt men daar kennelijk ook niet wakker van). Wat een contrast met de Egyptisch-Nederlandse schrijfster Nahed Selim die stelt: ‘Allah houdt niet van vrouwen’; of met de Marokkaans-Franse journaliste Zineb El Rhazoui, die stelt: ‘Wanneer we islam letterlijk nemen krijgen we islamisme en wanneer we islamisme letterlijk nemen krijgen we terrorisme. We moeten dus ophouden met zeggen dat islam een religie van vrede en liefde is.’ Zowel Ayaan Hirsi Ali als Zineb El Rhazoui moeten de klok rond beveiligd worden, omdat moslims die de sharia willen toepassen hen willen vermoorden.

@ExMuslim_TV
Moslims (en dat geldt uiteraard evenzeer voor niet-moslims) moeten de sharia en de jihad niet relativeren, slinks wegmasseren uit de islamitische leer of vergoelijken, maar expliciet afzweren en uit de islam halen. Historica Machteld Allan, die een dissertatie schrijft over de Middeleeuwse islamitische rechtsgeleerde Taqi al-Din Ahmad Ibn Taymiyya, grote inspiratiebron en vormgever van de salafistische islam, stelt evenwel: ‘Als men de jihad en de sharia uit de islam haalt, dan is het geen islam meer. Dan heb je gewoon een nieuwe godsdienst.’

Een van de laatste citaten van de helaas in 2015 overleden Nederlandse arabist Hans Jansen luidt dan ook: ‘Wie islam zaait, zal sharia oogsten.’ Ex-moslims weten daar alles van, volg op Twitter bijvoorbeeld maar eens @ExMuslim_TV. Díe mensen hebben onze steun broodnodig, en niet de sinistere (of naïeve) islam- en shariavergoelijkers, al dan niet van islamitische snit.

De Nederlands-Marokkaanse taalvirtuoos Hafid Bouazza stelt:

‘De gematigde moslim is net zo’n westerse uitvinding als de nobele wilde. We hebben geen gematigde moslims nodig, maar afvallige moslims. Hoe meer afvalligen hoe meer de basis van de islam gaat wankelen. Als je niet meer in Allah gelooft, laat dat dan horen. Het woord ‘ex-moslim’ vind ik verschrikkelijk. Je erkent dan dat je als moslim geboren wordt. Geen enkel kind wordt geboren als christen of moslim. Dat is wat de ouders ervan maken. Als je vader moslim is, ben jij dat ook. Dan valt het woord afvallige toch echt te prefereren. Omdat je, na gedwongen, geïndoctrineerd of geïntimideerd te zijn door de islam als afvallige bewust zegt: ‘Fuck de islam!’’

---

Nawoord Sam van Rooy: ik bood dit stuk tevergeefs aan bij Knack (groot Belgisch tijdschrift, red.). In tegenstelling tot het shariavergoelijkende stuk van theoloog en activist Jonas Slaats, kreeg ik een reeks kritische opmerkingen die kennelijk niet van toepassingen waren op het artikel van Slaats, dat overigens ook door Kifkif werd overgenomen.

De auteur is medewerker van het Vlaams Belang.

---

Dit essay verscheen eerder op de Belgische nieuws & opiniesite Doorbraak.be