Wereld agitprop fotowedstrijd
Agitprop is meer dan alleen teksten in hapklare brokken met een bepaalde inhoud klaarleggen. Ook illustraties dragen gif in zich.
De verhalen die bij de World Press Photo Contest foto’s worden gegeven vertellen eigenlijk het hele verhaal. Dat doet ditmaal ook de NOS, kennelijk zonder begrip van wat ze hier mede deelt. Zie de tweede alinea hieronder:
Het is niet dat het geen mooie knappe of op een bijzonder moment genomen foto’s zijn, maar dergelijke foto’s worden dagelijks met tientallen tegelijk gemaakt. Voor bekroning maken die echter geen kans. Het verhaal is belangrijker dan de illustratie, en daarmee bevestigt de World Press Photo Contest dat het politieke bedoelingen heeft. De foto is ondergeschikt aan het doel dat men er mee bereken wil.
Dit jaar is Donald Trump het doelwit. Juist nu deze zich ontworstelt, en we dus niet langer hoeven wachten op een president die verslagen zijn ontslag gaat indienen alvorens impeached te worden, moet het anders. Door te mikken op het enige dat hem politiek kan worden aangewreven, hoezeer het ook een erfenis is van generaties presidentiële laksheid. Die gedachte te combineren met de immigratieproblematiek lag voor de hand, zodat waar de winnaar dit jaar gezocht zou worden nauwelijks een verrassing oplevert. En inderdaad.
De bijgaande tekst verraadt ook veel over een belangrijk onderdeel van moderne agitprop:
Honduran toddler Yanela Sanchez cries as she and her mother, Sandra Sanchez, are taken into custody by US border officials in McAllen, Texas, USA, on 12 June.
Een kind dat bruut mishandeld wordt wekt de beschermende instincten die in vrijwel ieder mens aanwezig zijn. Niet voor niets was de foto an het kinderlijkje van de aangespoelde Aydan in Turkije enige jaren terug zo’n krachtig beeld. Een beeld dat gretig de wereld rond werd gestuurd.
Wat de agitprop hierachter echter zo schrijnend maakt zijn de keuzes die dergelijke foto’s onvermijdelijk vergezellen. Dat Trump al enige tijd op de nominatie stond was duidelijk, dat deze foto in zekere zin onder de gordel is erkent de tekst al. Desalniettemin is dit precies de foto die men kiest. Geen ongelukje.
Het is ook het soort foto’s dat redacties graag gebruiken om bepaalde eigen overtuigingen te benadrukken. Daarmee worden uitermate bewuste keuzes gemaakt. Ongelukjes komen daarbij niet voor.
En kinderen die in het gedrang komen zijn om hierboven al genoemde redenen favoriet – maar kindermsbruik mogen we dit niet noemen? Nee, want het is voor de ‘goede zaak’ – “als die kinderen het zich bewust waren geweest zouden ze het ongetwijfeld zo gewild hebben”. Men zegt dat niet letterlijk, maar de gedachte is voortdurend aanwezig. Voor besluiten over dergelijke afbeeldingen wordt gewoonlijk de hoofdredacteur door de fotoredactie geraadpleegd, zodat ongelukjes eenvoudig zijn uitgesloten.
De winnaars in 2018
en 2014 (lees vooral ook de bijschriften!!) laten geen ruimte voor twijfel. De aandacht voor de World Press Photo Contest is misplaatst. De wedstrijd heeft als belangrijkste doel alles nog eens extra in te wrijven. Het is tot een hulpmiddel voor agitprop verworden, en met fotografie an sich heeft het nog maar weinig te maken.
Weapons of mass delusion (woordkunst niet van mij).
Kinderen worden massaal ingezet (of gebruikt), of het nu om klimaat, immigratie, oorlogen, onderwijs of religie gaat. En of het beweerde, vermeende, getoonde nu waar is of niet.
Dit behoort helaas tot moderne oorlogsvoering met als doel de kritische burger in een hoek te jagen en monddood te maken.
Elke institutie mag er blijkbaar voor misbruikt worden.
“Linksen” / “globalisten” gaat geen leugen te ver om hun doel
te bereiken – want volgens hen : heiligt het doel, alle middelen ………………….