Vandaag publiceerde de website Villamedia, de advertentiesite voor mensen die een baan zoeken in de berichtgeving in Nederland, een column van een ‘journalist’, die vindt dat de media teveel zaken publiceren waarvan men de burger maar beter niet op de hoogte stellen kan.

Eind- en hoofdredacteuren zullen het kritische vermogen, voor zover dat niet meer aanwezig is, moeten herstellen. De lezers hebben er recht op om goed voorgelicht te worden over wat er in de maatschappij gebeurt. Dat vergt een mentaliteitsverandering op redacties.

(..)

Het zou mooi zijn als de journalistiek weer zelf bepaalt wat nieuws is. Dat is alleen mogelijk als in de praktijk wordt gebracht wat Van Dale verstaat onder ‘doodzwijgen’, namelijk: door te zwijgen het bestaan verbergen van……..

Nu moet ik eerlijk toegeven, dat ik me – evenals de scribent die ik hier onderhanden neem – wezenloos heb geërgerd aan de dagelijkse portie Bleker in praatprogramma’s de afgelopen weken. Ook zijn pleidooi, dat journalisten de binnenkomende persberichten niet klakkeloos hoeven te publiceren lijkt me weinig wereldvreemd. Maar wellicht heb ik een antieke opvatting van het vak van journalist, hetgeen verre van onmogelijk is. Maar wie zich bewust is van de wagonladingen persberichten die dagelijks binnenkomen, beseft dat redacties hoe dan ook niet alles plaatsen dat op hen afkomt, want dat is een fysieke onmogelijkheid. Dit is dus een non sequitur.

Maar, tussen de regels door, bepleit de heer Léget natuurljk iets anders. Bleker staat hier als keurig equivalent van de tweetjes die Geert Wilders geregeld de ether in slingert, en waarop, zoals inderdaad zijn bedoeling is, de MSM zich telkenmale prompt als hongerige wolven storten. Trouwens inderdaad een weinig verheffend schouwspel, dat zich echter ontwikkeld heeft uit de mediagewoonte de uitspraken die Wilders over wil brengen geïnterpreteerd en wel als hapklare brok aan de lezers voor te schotelen. Zonder de PVV ook maar te noemen, is dit opnieuw een pleidooi voor het weghouden bij de lezer van meningen die naar het oordeel van journalisten zijn lezers niet zou mogen bereiken. Het is de manier waarop men ooit het verschijnsel Janmaat meende te moeten bestrijden.

Vandaag de dag is de kans op succes van een dergelijke strategie pure fictie. Wie op Twitter het prompte hoongelach ziet opgaan, als er in de MSM weer eens in bedekte termen over een bepaald probleem bericht wordt, zal moeten beseffen dat dit zo niet langer werkt. Dertig jaar geleden kon dat, maar die tijd is voorbij. Voorgoed, zo lijkt het.

De heer Léget noemt zich hoofdredacteur van twenteactueel.nl. Grappig aan die site is in ieder geval, dat al het landelijke nieuws één op één gekopieerd lijkt van het ANP en NOS. Dus in hoeverre er kritisch is gekeken naar wat men publiceert, rechtvaardigt enig fronsen. Ernstiger is echter, dat dit type journalist gepropageerd wordt door de Hogeschool Windesheim, één van de opleidingsinstituten waar toekomstige journalisten hun opleiding krijgen. Nou ja, zo wil de mythe het. Laten we zeggen: diploma.

De kwaliteit van de Windesheim opleiding Journalistiek staat al een hele tijd ter discussie. En dat is terecht, als je de kwaliteit ziet van de mensen die – met een diploma – de opleiding mogen verlaten. Overigens een euvel waar de journalistieke opleidingen al vele jaren aan lijden. 25 jaar terug waren die opleidingen driejarig, en sindsdien mag een student er vier jaar over doen. Wat men nalaat, is de studenten die schrijftechnisch werkelijk te weinig in huis hebben, reeds in het eerste jaar weg te sturen. Kritisch lezen is ook iets waar aankomende journalisten niet in getraind worden. Integendeel, aankomende journalisten wordt eerst geleerd, hoe men het nieuws dient te interpreteren, alvorens het in berichten te vervatten.

Dit alles is een gevolg van de mars door de instituties, die jonge PvdA’ers zo’n veertig jaar terug begonnen, om de wereld te ‘verbeteren’ (veranderen). Dat hebben ze dan ook gedaan, met als gevolg dat veel journalistieke uitgaven hun focus eerder richten op hoe het nieuws er uit zou moeten zien, dan een waarheidsgetrouw verslag van de realiteit te produceren. Aan deze makke lijdt ook het onderwijs in toenemende mate, zodat het ook niet vreemd is dat het in het onderwijs aan aspirant-journalisten een hoogtepunt bereikt.

Sic transit gloria mundi. Ooit was het journalsitieke beroep een hooggeacht vak, van mensen die werden gewaardeerd om hun doorzettingsvermogen tegen de draad in de waarheid aan het licht te brengen. Thans lijkt men nog slechts op pad het licht te doen schijnen op gewaardeerde gebeurtenissen die in overeenstemming zijn met hetgewenste wereldbeeld. Dat de waarheid stil in een donker hoekje van de redactielokalen ligt te kniezen beseft men nauwelijks.

Hoe treurig.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.