Dikwijls krijg ik het verwijt dat ik bij kritiek het dikwijls op de man speel. Ook deze keer zal ik geen uitzondering maken voor Alexander Pechtold.

Pechtold heeft er zelf ook sterk een handje van: het op de man spelen. In het krappe jaar dat hij minister was van “bestuurlijke vernieuwing en koninkrijksrelaties” zei hij in een interview: “dat alles in politiek Den Haag “veel vuiler en vunziger was dan mensen denken”. Hij gaf ook aan dat hij “soms moeilijk” uit de voeten kon met premier Balkenende en minister Donner van Justitie, die beiden van het CDA waren. Zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten.

Ik denk dat Pechtold de meest overgewaardeerde politicus is in Den Haag. Hij is het prototype van een opportunistische beroepspoliticus. Alles draait en keert hij op het moment dat hem dat uit komt. Alles is berekend. Alles is gepland in wat straatjes die Pechtold passen.

Alexander Pechtold (Delft, 1965) is politiek leider van D66, eigenlijk sinds Thom de Graaf jammerlijk struikelde in de Eerste Kamer op het wetsvoorstel voor de gekozen Burgemeester. Pechtold, die net mede dankzij Thom de Graaf, daarvoor burgemeester was geworden van Wageningen, die stad na 1,5 jaar alweer in de steek liet. Hij was er nog nooit eerder geweest voor zijn sollicitatiegesprek, maar had van Thom de Graaf begrepen dat het een leuk stadje was en bovendien een stadje met een universiteit en dat gaf een extra cachet. Terwijl Thom de Graaf jammerlijk via de achterdeur afging op een voor de D66 zeer cruciaal wetsvoorstel, het was immers het eerste bestuurlijke D66 vernieuwingsvoorstel dat in de tweede kamer was goedgekeurd, had de partijvoorzitter Pechtold geen enkele bedenking om als minister zonder portefeuille “bestuurlijke vernieuwing” – over te nemen, terwijl de D66 leider en minister de Graaf net de dikke vinger had gekregen. Hoezo bestuurlijke vernieuwing?

Na de lagere school in Rhoon volgde Pechtold van 1978 tot 1985 het gymnasium op het Rotterdams Lyceum. Het is wat onduidelijk hoeveel jaar Pechtold met zijn ouders in Emmen woonde. Het lijkt niet iets waar hij zich graag op laat voorstaan. In 1985 begon hij met een rechtenstudie aan de Universiteit van Leiden, maar hij houdt dat niet langer dan drie maanden vol, en besluit dat hij het jaar daarop kunstgeschiedenis wil gaan studeren: “Toen ik studeerde, was iedereen werkloos. Ik ben dus gaan doen wat ik leuk vond, vanuit de overtuiging dat ik daar dan waarschijnlijk ook goed in zou zijn….” Hij studeerde in 1996 af op het onderwerp ‘Veldslagen in de 17e-eeuwse schilderkunst’.

Laat u dat eens even rustig op u inwerken: veldslagen in de 17e eeuw.

Verder zegt Pechtold: “zelf heb ik allerlei dingen gedaan: ik zat in de studierichtingscommissie en ik had alle mogelijke soorten bijbanen, meestal gerelateerd aan de studie of maatschappelijk betrokken.” Een van die banen is suppoost in museum De Lakenhal. “Dat verdiende goed, wat voor een student natuurlijk prettig is, maar het zat ook meteen in mijn toekomstige vakgebied….. Daarnaast was ik nachtportier in een hotel.”

Tijdens zijn studie werd hij 1989 lid van D66. In 1990 werd hij fractie-assistent van de gemeenteraadsfractie van D66 in Leiden, waarna hij van april 1994 tot oktober 2002 zelf lid van de gemeenteraad was. Van april 1997 tot oktober 2003 was hij wethouder in Leiden (eerst van sport, recreatie en monumenten, later van onderwijs en verkeer en vervoer). Daarna was hij anderhalf jaar burgemeester van Wageningen, voordat hij eind maart 2005 minister voor Bestuurlijke Vernieuwing en Koninkrijksrelaties in het kabinet Balkenende-II werd. Pechtold diende samen met de twee andere D66 ministers op 29 juni 2006 zijn ontslag in vanwege het intrekken van de steun door de D66-fractie aan het kabinet. Sinds de laatste parlementsverkiezingen (november 2006) is hij fractievoorzitter van D66 in de Tweede Kamer.

Alexander Pechtold is de enige politicus in Nederland die de recente kritiek van Jean Claude Juncker op Nederlandse politieke partijen deelde. Het is veelzeggend: “D66 is het eens met de kritiek van de voorzitter van de Europese Commissie Jean Claude Juncker op Nederlandse politici. Nederland zou egoïstisch zijn volgens de eurochef, en alleen maar aan zijn eigen belang denken”.

Pechtold werd door de foute VK journalist Jan Hoedeman in november 2014 al gepresenteerd als de premier die “iedereen” op het Binnenhof wel zag zitten. Main stream media, policor en goedmenschen maffia zijn er allang uit. Jammer dat de kiezer ooit nog moet spreken, jammer ook dat Sybrand Buma nu net deze week werd genoemd als kandidaat premier en op nummer 1 eindigde op de Jalta top 50 van meest invloedrijke rechtse Nederlanders. De kans dat Pechtold hoog zou eindigen op de nog nimmer bestaande lijst van 50 meest invloedrijke linkse Nederlanders maakt de zaak nog iets wranger. Hij heeft niets links en hij heeft niets recht, gewoon iemand zonder principes, zonder ideologie, gewoon Pechtold. Hij is zichzelf, voor zichzelf, van zichzelf, om zichzelf, met zichzelf. Sybrand Buma legt het in Elsevier haarfijn uit: De CDA-voorman denkt dat de peilingen Alexander Pechtold ‘naar het hoofd zijn gestegen‘ en dat de ideologie op de tweede plaats is gekomen. Pechtold luistert graag naar de Zangeres zonder Naam.

Op het 100e D66 congres van 1 november 2014, waar Pechtold in zijn speech aangaf dat het ambitieniveau van D66 veel hoger lag dan van de coalitiepartijen VVD en PvdA, en de prioriteiten voor D66 stelde op innovatie en stimuleren van werkgelegenheid, komen met belastingverlagingen middels een nieuw belastingplan, duurzaamheid en vooral schone energie. Hij zou graag nog eens met Diederik Samsom op het strand van Scheveningen wandelen en daar de windparken zien op zee in plaats van de olietankers. Hij woont zelf in Wageningen en niet aan de kust. Hij wil de energie rekening voor de burger betaalbaar maken, energiebesparend, investeren in schone energie, zon en wind, zonder zich te realiseren dat dit in navolging van het VK en Duitsland nochtans alleen tot hogere energie rekeningen leidt, zelfs al bij een olie prijs van USD 100 – terwijl deze inmiddels gedaald is tot USD 50 waarmee alternatieve energie nog meer subsidies slurpen. Een onbegaanbare weg.

D66 van Pechtold is de partij die Verhofstadt steunde bij de EU verkiezingen en met de partij van Verhofstadt en anderen waaronder de VVD één politiek blok vormen, ALDE. Verhofstadt die uitgesproken pro politieke unie is. D66 is de partij die van alle partijen in de tweede kamer het meest uitgesproken pro EU is, dus voor verdere overdracht van soevereiniteit, voor ESM, voor bankenunie, voor fiscale unie, voor de Euro, voor democratie a la Jean Claude Juncker en Martin Schulz. Voor de EU banenmachine voor de Timmerfransen van de 28 EU landen, voor uitbreiding van de EU inclusief toetreding van Turkije, voor riskeren van escalatie van het conflict in Ukraine met Putin. Ambitie niveau voor Pechtold moet omhoog – nu vooruit – als het aan hem ligt, lost hij eigenhandig de problemen op van landen als Frankrijk, Italië en een haperende Duitse economie.

Pechtold is iemand die heel ver voor de muziek en de problemen uit blijft rennen, zich graag druk maakt om de problemen van morgen, niet die van vandaag, niet de problemen van de PVV-tokkies, geen oplossingen voor de problemen die islamisering met zich meebrengen, of massa immigratie, geen oplossingen voor die sectoren en werknemers in bijvoorbeeld de transportsector die banen zien verdwijnen richting oost Europese bedrijven en chauffeurs, die het voor zoveel minder kunnen en willen doen. Pechtold is de man die zijn partij terugbracht tot een partij met 3 zetels in de kamer (2006) daarna terug kwam tot 10 en nu met 12 zetels in de kamer zit. Diezelfde partij onder Hans van Mierlo bracht het ooit tot 24 zetels (na op 38 zetels te staan in de peilingen).

Ik was zelf een liefhebber van van Mierlo. Vond Jan Terlouw en nette man. Kon me vinden in de toen nog jonge frisse Thom de Graaf, had bewondering voor de zeer principiële Boris Dittrich, heb die partij vaak mijn stem gegeven, met name vanwege haar oorspronkelijke agenda bestuurlijke vernieuwing en was in één klap genezen met de komst van beroeps opportunist politicus Alexander Pechtold. Vrij en onbezwaard, niet gehinderd door enige kennis van zaken nam hij de portefeuille van Thom de Graaf over in 2005. Toen bij die eerste kennismaking ging het al gelijk fout en het is nooit meer goed gekomen.

In zijn meesterlijke werk, Oerdriften op de Werkvloer legt mijn vriend evolutionair sociaal psycholoog prof. dr. Bram Buunk uit dat eerste indrukken van mannen, speciaal die een bedreiging uitstralen, meestal binnen de eerste 39 milliseconden worden gemaakt. Mensen zijn zelfs zo goed in het vormen van eerste indrukken dat ze de ander niet eens hoeven te zien. Deze aangeboren gave blijkt in hoge mate af te hangen van hoe belangrijk die eigenschappen zijn – of in de evolutie waren – voor het overleven in sociale verbanden en het reproductieve succes. Zo is de mens er meer bij gebaat wanneer hij de betrouwbaarheid of de agressiviteit van de ander juist kan beoordelen, dan diens muziekvoorkeuren.

Uiterst relevant is ook in dit verband de dominantie van de ander. Mensen zijn heel gevoelig voor rangen, en plaatsen zichzelf onvermijdelijk in een rangpositie. Vooral fysiek dominante rivalen kunnen veel jaloezie opwekken, ook wanneer ze slechts een fractie van een seconde onbewust worden waargenomen. Of de rivaal aantrekkelijk is of niet doet er veel minder toe. Rivalen met een hogere status worden gezien als bedreigend voor de eigen positie in de groep en daarom is het belangrijk om een snel oordeel te kunnen vormen over de eigen plek en die van de ander9.

Mijn oordeel over Alexander Pechtold werd binnen 39 milliseconden gemaakt. Die eerste indruk werd sinds 2005 steeds weer herbevestigd. Ik mag Alexander Pechtold niet. Mijn afkeuring van de man moge blijken uit het hier voorgaande maar culmineert in de onderstaande opname van Powned waarin Pechtold Wilders meende te kunnen aanspreken op nazi elementen onder zijn volgers. Het is op dit soort momenten dat niemand anders dan Pechtold laat zien waarom hij niet deugt en waarom ik hem niet mag.

---

Dit artikel uit 2015 verscheen eerder ook op De nieuwe realist

Meer van Dr. GertJan Mulder op Veren of Lood vindt u hier, waaronder zijn eerdere artikel over de censuur van Twitter die hem te beurt valt.