Het is een beetje een delicaat onderwerp, vruchtbaarheid. Er zijn mensen die geen kinderen hebben en ze ook niet kunnen krijgen, met als gevolg  een wanhopig verlangen. Er zijn mensen die ze hebben, maar aan wie het nooit had mogen worden toegestaan. En er zijn mensen die ze niet hebben omdat ze ze niet willen. Teveel een blok aan het been van de zelfontplooiing. Oh, en dan ben ik de gewone gezinnen met kinderen bijna vergeten. Die zorgen voor de volgende generatie.

Hoe kom ik daar zo op? Eigenlijk geen idee. Je surft wat, komt een bizar artikel in de Telegraaf tegen, en voor je het weet zit je op een site waar ze spermadonors vragen. De moderne techniek staat nergens voor. Ik zou eens een site moeten starten waar je bananen doneren kunt, als dat maar half zo hard loopt kan ik het voortaan afzonder de verzorging van mijn oppassers.

Vruchtbaarheid is een raar fenomeen, ook in dierentuinen. Want mannetjes die niet vruchtbaar blijken zijn zo mannetje of bewoner af. Die krijgen een spuitje en worden aan de leeuwen gevoerd. ’s Nachts natuurlijk, maar zo werkt het. Overdag zit de stoere jonge Boekutta nog bij zijn harem, dan wordt hij officieel ziek en een dag later overlijdt hij tragisch. Mensen spreken graag over een nette afwikkeling van dat overlijden, maar als je weet wat het kost om wilde dieren dagelijks te voeden…. Men is bij de directie altijd weer blij en gelukkig als de zebra’s veertien jongen in één seizoen hebben. Leuk zo lang ze jong zijn, en er worden beslist enige oudere dieren vervangen, maar het overgrote deel gaat naar de leeuwen- of tijgerkooi. Als u ernaast wonen zou dan weet u dat in het midden der nacht plotseling een enorm gebrul…

Enfin, en de dag er na zijn die beesten niet vooruit te branden.

Het is maar dat u weet dat die wilde dieren uitstekend geschikt zijn voor het verwerken van overtollige exemplaren. Verder zeg ik over overtollige politici niets…