Wat doet een Volkskrantjournalist die te horen krijgt dat er wat mis is met de manier van verslaggeving in de media? Dia gaat klagen dat het altijd de media zijn die de schuld zouden dragen. Kritiek op de media? Daar herkennen wij ons niet in.

“De media hebben het gedaan”, verzucht Ariejan Korteweg in de Volkskrant van 1 december 2016. Hij bezocht een conferentie in het lommerrijke Doorn. De conferentie werd georganiseerd door consultants die een nieuw verdienmodel hebben ontdekt met cursussen: ‘Hoe vinden de mainstreammedia (MSM) weer aansluiting bij de samenleving en dat deel van de bevolking dat zich door de media voelt genegeerd of weggezet’.

Korteweg voelde zich na afloop van de conferentie achtergelaten met een ‘prop onverteerde woede’. Dan volgt een verontwaardigd relaas over hoe de media zich in het verleden hebben weten te onttrekken aan de beperkingen die de verzuiling hen oplegde, en hoe ook journalisten, naast wetenschappers en politici, moslimterrorisme, financiële crisis, Brexit, Trump en Fillon niet konden zien aankomen. ‘Gelul’, roep ik hier (excusez le mot) keihard. Er waren genoeg mensen die het wel zagen. Die werden echter niet geloofd of domweg weggezet.

Tijdperk van verduistering
Korteweg is niet de enige journalist die ik sinds de verkiezing van Trump tranen met tuiten heb horen huilen over hun verloren journalistieke rijk. Er zijn goede redenen om ze met pensioen te sturen. Hun zelfgenoegzaamheid verduistert hun blik op de wereld. Opgesloten in hun politiek correct denken zien ze zichzelf als missionarissen die als taak hebben de wereld te verbeteren en die zo doende steeds dichter bij de afgrond brengen. Hun missionaire taak bestond er niet uit om de wereld te laten zien zoals die in werkelijkheid is, maar zoals we die moesten zien.

Voor de Volkskrant zijn bijvoorbeeld alle leden van minderheidsgroepen ‘Nederlanders’. Formeel is dat natuurlijk juist, maar in de praktijk kunnen, cultuurverschillen in aanmerking nemend, daar grote vraagtekens bij worden geplaatst. De aanpak van de Volkskrant om manifestaties van minderheden met begrip tegemoet te treden, werkt verhullend. Het is niet alleen zelfgenoegzaamheid, het is ook hoogmoed omdat de illusie bestaat dat de lezer dat niet door heeft. Iedere morgen zet ik me weer schrap om te sparren met de Volkskrant en nogal eens kom ik tot de conclusie dat ik de wereld beter lijk te kennen en te begrijpen dan de Volkskrant.

Het is mij er niet om te doen om op Korteweg in te hakken. Hij is slechts één van de velen die onvoldoende afstand heeft genomen van de politieke correctheid die de waarheid in een pedagogische verpakking steekt. Politieke correctheid heeft ons in een tijdperk van duisternis geleid. De waarheid doet er alleen nog toe als die politiek correct is.

Vanwege discriminatie en racisme hebben minderheidsgroepen het sociaaleconomisch moeilijk, bijvoorbeeld. Het is een hardnekkige meme geworden. Geen journalist die zich hardop durft af te vragen of het vasthouden aan de eigen afwijkende cultuur bij minderheden op zijn minst ook een oorzaak zou kunnen zijn. Wie dat bij de Volkskrant zou durven, ligt er waarschijnlijk snel uit. Want er is niet alleen politiek correcte censuur, er is ook een afrekencultuur voor degenen die zich niet aan de voorgeschreven lijn houden. Media, menswetenschappers en politici hebben ons naar dat tijdperk van duisternis geleid. Nu de opstand daartegen groeit, voelen ze zich verongelijkt. Ze bedoelden het toch zo goed? Ja, maar het heeft tot ellendige polarisatie geleid en het voortdurend afnemen van vertrouwen in de gevestigde orde.

Kritiek moet
De media zijn er niet om te missioneren en de lezer de ‘juiste’ opvattingen voor te houden. De media vormen het belangrijkste middel om de democratie gezond te houden. Die functie vervullen ze als ze voldoende afstand houden van willekeurig welk belang dan ook. Minderheden, om het daarbij te houden, hebben belangen. De acceptatie van hun afwijkende cultuur is een belang. We leven behalve in het tijdperk van duisternis, ook in het tijdperk van de minderheden.

Als deze vanwege hun afwijkende cultuur gediscrimineerd worden, faciliteren menswetenschappers, politici en opiniërende journalisten hun recht op eigen, afwijkende, cultuur. Er is bijvoorbeeld weinig aandacht geweest voor het onderzoek van het Sociaal Cultureel Planbureau, waaruit blijkt dat integratie mensen gelukkiger maakt. Dat kun je ook met gewoon verstand beredeneren, behalve wanneer dat wordt verduisterd door politiek correcte opvattingen. Dan zie je alleen maar ‘slachtoffers.’

Dat de islam een ingebouwde neiging heeft om te domineren en haar volgelingen de boodschap meegeeft om de wereld voor Allah te veroveren, lees je niet in de krant. Het is wel te vinden in de alternatieve media en die worden daarom met de nek aangekeken. Ze laten een niet gewenste waarheid zien en vervullen daarmee de hoogstnoodzakelijke kritische functie die een samenleving nodig heeft om gezond te blijven. Dat vertegenwoordigers van de islam sluw zijn  in het bedienen van bestuurders, politici en journalisten met politiek correcte opvattingen, ontgaat de gemiddelde journalist die in de politiek correcte bubbel verkeert, nog steeds. Als hem dat niet is ontgaan, zwijgt hij er over, de waarheid vertellen kan hem zijn reputatie en carrière kosten.

Media doen aan zelfcensuur, bedriegen de lezer, luisteraar of kijker, en krijgen applaus uit de hoek waar belangen samenvallen met politieke correctheid. Ze laten zich in slaap sussen met de gedachte het goede te doen. Maar zoals eerder al gesteld veroorzaakt het polarisatie en afnemend vertrouwen in de gevestigde orde. Het vertaalt zich ook in afnemende kijkcijfers, oplagen en ledenaantallen. Er is een crisis gaande. Arjan Korteweg begrijpt die niet. Wellicht heeft hij niet in de gaten dat hij net als zoveel anderen voor het karretje van minderheidsbelangen en geopolitieke belangen wordt gespannen. Hij heeft zich met die belangen geïdentificeerd en het is de vraag of hij dat door heeft.

Kritiek moet. Bij een aantal belangrijke onderwerpen is die wel in buurten en wijken en aan stamtafels te horen. Politieke correctheid schrijft echter voor dat die kritiek als onvolwassen, onbehoorlijk moet worden afgewezen. Kritiek is echter een onderdeel van de functionerende sociale controle waarmee vingers op zere plekken worden gelegd. De oproep aan minderheden die daaruit voorkomt, luidt in feite: ‘Doe als wij, daar worden we allemaal beter van’. Dat bevordert eenheid en binding. Maar ‘eenheid en binding’ zoekt het politiek correcte deel van de samenleving hardnekkig op de verkeerde plaats. Alsof nog steeds niet wordt begrepen dat die weg tot dictatuur leidt.

---

Dit artikel verscheen eerder op Peter’s blogboek