Verduurzaming – doorbrekend besef dat niemand dit wil
Verduurzaming blijkt niet onstopbaar. Sterker nog, het besef dat we dit niet willen breekt steeds breder door. We willen vooral graag dat anderen verduurzamen, en wijzelf ons er over op de borst kunnen rammen.
Op de meest onverwachte plekken blijkt nu groot verzet te ontstaan. Het Amsterdamse IJburg (notoire GL-enclave, waar geld ruimer voorradig is dan hersens) demonstreerde deze week tegen de komst van windmolens. Die nog niet vast staat, overigens:
Tientallen boten zijn vandaag het water op gegaan om te demonstreren tegen de komst van windmolens in het IJmeer en in Noord. Dit omdat de gemeente zoekgebieden heeft aangewezen in onder andere IJmeer, Schellingwoude en bij de Noorder IJplas. Actiegroep Windalarm is fel tegen de komst van de windmolens.
Om aan haar klimaatambitie te voldoen, wil de gemeente zeventien windmolens binnen de stadsgrenzen plaatsen. De helft daarvan komt in het Westelijk Havengebied te staan, maar voor de rest moet nog een locatie gevonden worden. Het IJmeer, de Noorder IJplas en Schellingwoude zijn door de gemeente aangewezen als voorkeursplekken.
De staatsomroep begint er ook notie van te nemen. Ook daar zullen ongetwijfeld mensen werken die die windmolens met angst en vrezen zien naderen.
Als de NOS spreekt van gemeenten, bedoelt ze echter dat de burger nog niet voldoende gedwongen wordt:
In de Klimaatwet is vastgelegd dat in 2050 alle dan 7 miljoen woningen gebruik moeten maken van hernieuwbare energie en warmte. Het SCP vindt dat de overheid verduurzaming actiever moet stimuleren, zodat huiseigenaren er sneller werk van maken.
Een grote groep huiseigenaren lijkt niet erg bereid om duurzame maatregelen te nemen. Driekwart van de bewoonde koophuizen met een eigen dak heeft geen zonnepanelen en bijna de helft van de eigenaren heeft nog geen verdere isolatiemaatregelen genomen.
Volgens het SCP zijn mensen wel degelijk bereid om te verduurzamen, maar houden “barrières” ze tegen, zoals te hoge kosten, onzekerheid over hoe lang er nog in het huis gewoond zal worden of de verwachting dat duurzame maatregelen in de toekomst goedkoper worden.
U ziet: 1001 smoesjes dat iemand anders die inspanning maar voor eigen rekening nemen moet. Dat gejengel over isolatie begon al einde jaren zeventig. Dan werd de energierekening lager, zo beweerde de overheid schijnheilig. Vijf jaar verbouwingen later bleek die nog steeds even hoog, al was het verbruik inderdaad afgenomen – de prijzen waren echter gestegen, aangezien de rijksbegroting moest worden gestut.
De aandacht voor duurzaam wordt op dit moment gevoed door de agressieve aanpak vanuit Brussel. Maar van een diepgevoeld maatschappelijk verlangen zie ik niets terug, en zonder dat is de hele operatie totaal kansloos. Het wordt wachten op het doordringend besef daarvan.
Meer over de klimaathoax en het politieke functioneren ervan leest u hier op Veren of Lood.
Nu het door de klimaatverandering steeds warmer wordt in de winter, duurt het steeds langer voordat een ‘investering’ in isolatie zich terugbetaald. De zonnepanelen hier op het dak liggen er ook als ‘investering’, je kunt het geld tenslotte beter op het dak gooien dan dat de bank er geen rente over geeft.
Punt is -en al gememoreerd- dat de overheid miljarden Euro’s ontvangt uit belastingen op elektriciteit, aardgas en autobrandstoffen. Zolang de overheid niet de tering naar de nering stelt, zie je je als burger dus geconfronteerd met peperdure aanpassingen aan je woning, waarbij je het leeuwendeel van je energierekening alsnog blijft betalen via andere heffingen.
Dus burgers hebben daar weinig trek in. Hooguit in zaken die je heel snel terugverdient.
We kunnen het komende kabinet van alles betichten, behalve van moraal en betrouwbaarheid, dus dat gaat ook niet helpen om de burger op andere gedachten te brengen.
like the circles that you find
in de windmills of your mind…
Zolang ‘duurzaam’ een ander woord is voor schadelijke en kansloze plannen om het koolstofdioxydegehalte van de atmosfeer te beperken moeten we duurzaam niet willen. Het zou wel mooi zijn als fabrikaten langer meegingen en er minder afval geproduceerd zou worden.
De worsteling van de gemeenten is juridisch van aard. Dat meldt onze Nationale Pravda Organisatie dan weer niet.
Recentelijk is Nederland op de vingers getikt door het Europese Hof van Justitie. Het ging daarbij om het zgn. Varkens in Nood-arrest. De Nederlandse werkwijze conform art. 6:13 van de Alg. Wet Bestuursrecht hield volgens het Hof een beperking van de rechtstoegang in en in strijd met het Europese Verdrag van Aarhus wat toegang tot de rechter regelt bij milieu-aangelegenheden (natuurbescherming, infrastructuur, ruimtelijke ordening, milieubeheer).
De Raad van State heeft het oordeel van het Hof breed uitgelegd, de wetgever zal art. 6:13 moeten aanpassen. Hiermee heeft de Raad van State de toegang tot de rechter verruimd voor onder meer omwonenden en milieuorganisaties. Zij mogen voortaan ook naar de rechter stappen als ze tijdens inspraakrondes geen bezwaar hebben gemaakt. Tot vorige week was dit niet mogelijk. Juristen voorzien door de ruimere beroepsmogelijkheid meer bezwaren en procedurele vertragingen. Ook denken ze dat belangengroepen tactisch bezwaren zullen indienen om maximaal te kunnen vertragen.
De Raad van State meldt dat de wijziging per direct is ingegaan en dus voor alle zaken waarin nog geen onomkeerbare besluiten zijn genomen. In potentie geldt dat dus ook voor een omstreden project als de verbreding van de A27 bij het Utrechtse Amelisweerd die nog bij de Raad van State in behandeling is.
Bron: Financieel Dagblad