U vindt dit misschien een wat vreemd titel, en gelooft er op voorhand niks van. Desalniettemin is dit iets om over na te denken.

Nu kan het me weinig schelen als mensen religieus worden. Ieder zijn meug, en zo lang het achter de voordeur blijft en er achter die voordeur geen mensenoffers of aanverwante perikelen ontstaan zal het mij bloedworst zijn. Maar dit?

Vergun mij dit even uit te leggen. Het gaat mij niet om die eis van vijf jaar an sich. Dat lijkt me gezien alles en wat er uit voortkwam niet overdreven. Waar ik echter met mijn verstand niet bij kan is de zin:

“De officier neemt het de verdachte kwalijk dat hij nauwelijks berouw toont, en zijn verantwoordelijkheid niet neemt.”

Natuurlijk is dat allemaal heel pijnlijk, en als nabestaande zou ik er extra boos om worden. Maar overduidelijk is dat het in de berichtgeving – en naar je mag aannemen ook bij de strafeis – een rol gespeeld, dat gebrekkige inlevingsvermogen. En dat is compleet bezopen.

Mijn broer zaliger ( die op dit gebied nooit iets fout deed naar ieders beste weten) had verstopte traanbuizen, en kon niet huilen. Maar bij wie de tranen op commando over de wangen biggelen, die heeft dus recht op minder straf? Omdat hij of zij boete doet door obligaat te gaan janken? Hard roepen dat hij er zo’n spijt van heeft? Is dat werkelijk een punt van overweging? Een OvJ als deze is dan in ieder geval niet voor zijn/haar taak berekend.

En mijn associatie met geloof, hoor ik u vragen? Welnu, het doet me in teveel opzichten denken aan de manier waarop misdadigers in vroeger tijden werden gemarteld teneinde middels een confessie en berouw Gods genade alvast op Aarde te kunnen ontvangen. Dit lijkt er sterk op. Maar deze OvJ zou zich dan toch eens moeten verdiepen in het middeleeuwse vervolg: kop-er-af, of bungelen aan een hoge boom.

Berouw is mooi en prachtig, maar het mag het toemeten van gerechtigheid niet in de weg staan. Die les lijkt met de rest van het badwater de sloot in te zijn gegaan bij het moderne OM.