Een aanslag met een auto die op voetgangers in rijdt? OK. Vier doden. Ernstig, maar er is al erger geweest. Een overheid die berichtgeving censureert en ontkent dat het een aanslag was? Nu in Australië.

Terwijl overheden hun burgers bezweren dat de islam een religie van vrede is, wordt elke dag door aanslagen het tegendeel bewezen. De Australische regering probeerde vandaag de gebeurtenissen in Melbourne verborgen te houden. Wie denkt men daar dat de wereld gek is, en dat de moderne communicatie het onder de pet houden verzekeren kan? Het zijn verdergaande pogingen het eigen onvermogen uit het blikveld van de eigen bevolking te houden. En helpen zal het toch niet.

En oh ironie, dat je in gevallen als dit er alleen op kunt rekenen dat je het in ieder geval terug kunt vinden op Russia Today, de Russische nieuwssite die er nog onlangs door de Amerikaanse (Obama-) en andere westerse regeringen van werd beschuldigd fakenieuws te verspreiden.

Niet alleen zet RT dergelijke filmpjes vlot op YouTube (vanwaar ze eenvoudig te downloaden zijn), maar in het onderhavige geval is evenzeer duidelijk dat de gebeurtenissen hier bepaald geen ongeluk betreffen. Dat de chauffeur van de moordtaxi hard Allahu akbar riep alvorens direct op zijn slachtoffers in te rijden is door Australische media alom weggepiept. Verplicht. Zou dat mogen van de profeet? Was piep op een gegeven moment niet synoniem met bier?

Je kunt er grappen over maken wat je wilt, maar de vier doden en tientallen gewonden zullen er de lol niet van inzien. U evenmin, mocht het volgende week in, zeg, Enschede, Kampen of de Noordoostpolder gebeuren.

Fakenieuws is fake-veiligheid geworden. Overheden, die totaal geen greep meer hebben op de steeds grotere groep moslims die uit hun dak gaan, grijpen nu naar censuur als laatste middel om meer paniek te voorkomen. Maar zoiets heeft alleen kans van slagen als dat nieuws zich niet verspreiden kan. En dat kun je vergeten, in een tijd dat iedereen via de telefoon een eigen filmcamera bij zich draagt.

Een bijverschijnsel van dergelijke censuurpogingen is vanzelfsprekend dat de westerse overheden nog niet een schim van een begin van een aanpak hebben bedacht die kans op slagen van preventie biedt. Censuurpogingen zijn daarvan het beste bewijs. Hoeveel meer erkenning wil je hebben? Waar moet dit allemaal toe leiden???