Het was me de vakantie wel, deze zomer. Mijn vrouw en ik houden van bergwandelen.  Daarom boekten we voor een week een appartement in een vakantiepark in Zwitserland; Lenzerheide om precies te zijn. En gewandeld dat we hebben.

Bergie op, bergie af. Het slurpt je energie op, maar dan heb je ook wat. Weidse uitzichten, fantastische picknickplekjes, grote bloemenpracht, vlinders in allerlei soorten en maten, koeien met bellen om, pittoreske chalets, noem maar op. Een feest voor de zintuigen. Geestelijke sereniteit bereikt door lichamelijke inspanning. Het weer was zomers en zonnig. Bij thuiskomst in ons appartement namen we elke dag een ijskoud glas bier of witte wijn. Even nagenieten en weg mijmeren in herinnering aan een mooie dag. Daarna douchen, dineren en naar bed. We hadden het prima naar ons zin.

Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Ik vraag uw aandacht voor iets heel anders, dat ik waarnam in de marge van deze vakantie. Nadat we waren aangekomen op het vakantiepark moesten we eerst inchecken bij de receptie. Daarna sjouwden we alle bagage uit de auto naar ons appartement op de tweede verdieping van een van de vakantieflats. Mijn vrouw was meteen zeer ingenomen met het luxe appartement dat ik voor ons geboekt had. Het zag er allemaal pico bello uit. Het kostte een paar centen, maar dan heb je ook wat. We hadden zelfs een ruim balkon, dat uitkeek op de centrale binnenplaats van het vakantiepark.

Toen ik de eerste keer vanaf het balkon naar beneden keek viel me iets op. Op het pleintje stonden houten tafels met banken. En aan deze tafels zaten alleen drie vrouwen in een chador. Dit is een islamitisch gewaad met een strak gespannen gezichtsomsluiting, waardoor slechts een klein stukje van het hoofd te zien is. Dat was echter precies genoeg om hun ontevreden gelaatsuitdrukking te kunnen aanschouwen. Een vierde vrouw, ook volledig ingepakt en gesluierd, sjokte sloom achter een kinderwagen op en neer over de binnenplaats. Ze had dezelfde chagrijnige blik. Verder waren er her en der wat lichtgetinte kinderen aan het spelen.

Ik zag dat zo nu en dan mannen en oudere jongens het pleintje op kwamen slenteren. De aandacht van de jongens werd helemaal opgeslokt door het scherm van hun smartphone. De omgeving leek hun weinig te boeien. Deze mannen en jongens hoorden bij de ingepakte vrouwen, al gingen ze meestal apart zitten, maar dan wel weer samen met de andere mannen. Wat me ook opviel was dat er op deze momenten geen andere mensen op de binnenplaats aanwezig waren. Met ‘andere mensen’ bedoel ik: mensen die niet bij de ingepakte vrouwen hoorden. Als ik ze al zag, dan liepen ze gauw door naar het restaurant, de winkel of het overdekte zwembad, allemaal aan de binnenplaats gelegen. Autochtone Zwitsers en andere Europeanen leken het pleintje te mijden.

Maar wat me het meest trof was dat er ook meisjes van amper een jaar of tien in volledig islamitisch ornaat  rondliepen. Alleen meisjes, dat spreekt. De jongetjes liepen in moderne jeans of korte broek met hippe T-shirts. Dit hield me in het bijzonder bezig. Waarom worden die meiden meteen op achterstand gezet en waarom wordt dat toegelaten hier in Europa? Dat botst met onze fundamentele normen en waarden, zo dacht ik. Het maakte me kwaad.

Later vernam ik dat het om asielzoekers ging en dat hun verblijf in het vakantiepark werd gefinancierd door een instantie die deze mensen her en der in Zwitserland onderbrengt. Ik wist inmiddels wat een weekje in het park kostte. Ik vroeg me dan ook af waarom oorlogsvluchtelingen in hemelsnaam in zulke luxe onderkomens zouden moeten worden ondergebracht. Los van de kosten lijkt me dat ook een heel verkeerd signaal: vanuit hun kapot geschoten huizen meteen gratis in een duur vakantiepark te worden ondergebracht. Maar dit zullen wel weer heel verkeerde ‘racistische’ gedachten zijn, want gebaseerd op boerenverstand.

De binnenplaats van het vakantiepark had twee gezichten: óf vrouwen in chador met hun mannen en kinderen bevolkten het pleintje, óf westerse gezinnen met hun kinderen. Maar nooit waren ze gelijktijdig aanwezig. Tijdens een klein popconcert ’s avonds of tijdens een fondueavond in het restaurant zag je alleen westerlingen. Overdag als de westerse vakantiegangers erop uit trokken om hun toeristische dingetje te doen, dan zag je alleen gesluierde vrouwen met hun kinderen en af en toe een Arabische man. Nooit was er interactie van enige betekenis tussen deze mensen en de autochtone Europeanen op het park. Er was hoogstens sprake van een kil samen aanwezig zijn, maar meestal van een enthousiast ontwijken.

Afijn, tot zover mijn observaties op het vakantiepark in Zwitserland.

Om de terugreis naar Nederland met de auto wat relaxter te laten verlopen hadden mijn vrouw en ik besloten om het traject in twee dagen te rijden met een tussenstop in de Duitse stad Baden-Baden, een bekend kuuroord in de deelstaat Baden-Württemberg. Ik had een hotel geboekt aan de rand van het centrum. Vandaaruit hebben we de stad in één middag en avond op ons gemak te voet verkend. Het was heerlijk zonnig weer, niet te heet. Dus dat ging prima. Veel vergane en opnieuw opgepoetste glorie. Naast de vanzelfsprekende waterbronnen, troffen we eveneens een stadspark en wat stadstuintjes, huizen met fraaie vakwerkgevels en gezellige restaurants met idem dito terrassen. Ook de evidente biergarten ontbrak niet.

In de stad was het behoorlijk druk met winkelend publiek. Het winkelcentrum bleek modern, zoals in bijna alle Duitse steden. Maar ook hier viel direct de aanwezigheid van wezensvreemde elementen op. Het ging nog een stapje verder dan in het Zwitserse vakantiepark. Hele hordes moslimvrouwen in niqaab struinden door de winkelstraten. Met een niqaab zijn alleen de ogen van een vrouw zichtbaar; de rest van het lichaam is bedekt. Soms liepen zij samen met man en kinderen, die dan weer wel modern gekleed waren. Regelmatig sjokte er een achter een kinderwagen. Vaak liepen ze ook in groepjes van een paar vrouwen naast of achter elkaar. Wat later herkende ik een patroon in het optreden van deze vrouwen. Terwijl wij op diverse terrasjes in de binnenstad van een hapje of een drankje genoten, zagen we ze telkens pontificaal voorbij marcheren zonder ergens te stoppen. Heen en weer.  Alsof ze een statement wilden maken.

Er wandelden trouwens ook behoorlijk wat vrouwen in chador en hijab. En dan waren er de niqaab-draagsters die een zonnebril droegen. Blijkbaar vonden zij dat zelfs hun ogen niet mochten worden aanschouwd door andere mensen. Het boerka-effect. En sommige chador- en hijab-draagsters hadden weer een mondkapje opgezet, waardoor in de praktijk alleen hun ogen te zien waren. Het niqaab-effect. Waarom ze dat deden was me volstrekt onduidelijk. Het zag er niet uit en de lucht in Duitsland is een stuk schoner dan die in de kapotgeschoten Arabische steden en dorpen, die ze waren ontvlucht, lijkt me. Het kwam nogal provocerend over.

Al met al een afwisselende bende. Maar niet een om vrolijk van te worden. Er was geen enkel contact tussen deze islamitische gesluierden, hun mannen en hun kinderen enerzijds en de inheemse Duitsers en westerse toeristen anderzijds. Als er weer zo’n stoet zwarte hobbezakken voorbij kwam paraderen, dan keken de meeste Duitsers opzichtig de andere kant op, al zag ik wel wat Duitse kinderen staren. Er waren ook groepen Amerikaanse en Japanse toeristen, maar die reageerden hetzelfde als de Duitsers. Overigens deerde dit de islamitische parade niet in het minst. Zij leken niet uit te zijn op enig contact met de lokale bevolking. Ze vonden het belangrijker zichzelf te vertonen.

Aan het eind van de avond wandelden mijn vrouw en ik weer rustig terug naar het hotel. We hadden ons goed vermaakt in Baden-Baden. En we hadden kennis gemaakt met het nieuwe Duitsland van Angela Merkel, maar ook met het nieuwe Zwitserland. Hier gaan we nog veel plezier van beleven, dacht ik. Nederland zal snel volgen. “Dit smaakt naar meer”, om met de nuttige idioten van onze tijd te spreken.

Percolator, voor al uw sterke koffie

---

Eerder verschenen op de Gazet van het Gezond Verstand