Manfred Wolf vertelt over zijn eigen ervaringen met woke, en mensen die de essentie van cultural appropriation niet begrijpen, maar er wel over gillen. Ook dat is USA Today.

Mijn boek “Muslims in Europe: Notes, Comments, Questions” kwam in 2017 uit met weinig tamtam. Het was een verzameling korte essays die ik eerder voor Amerikaanse kranten had geschreven.

Ik hield een aantal lezingen over het boek, maar het evenement waar ik het meest naar uitkeek, was om er een gesprek over te hebben in het programma van een goede vriend, een radiopersoonlijkheid in San Francisco met een nationale reputatie. Zijn show was altijd een genoegen om te zijn.

Op de ochtend dat ik er zou zijn, kreeg ik een telefoontje van het station dat mijn optreden was geannuleerd. Zonder verdere uitleg.

Ik was natuurlijk boos, maar niet boos op mijn vriend. Hij had me jaren geleden verteld dat beslissingen over gasten niet langer alleen van hem kwamen, maar goedgekeurd moesten worden door een soort bestuur, en in dit geval hadden deze adviseurs besloten dat ik, aangezien ik noch moslim noch in Europa woon, niet bevoegd was om te spreken over het onderwerp en niet in aanmerking kwam voor een plek in zijn show.

Een woord over dit soort toezichthouders. Ze lijken overal in het land te zijn ontstaan: in uitgeverijen, in bedrijven, in het academische leven, en ik heb gehoord dat ze meestal bestaan ​​uit jonge mensen die denken dat ze buitengewoon slim zijn omdat ze het nieuwste modieuze idee hebben ontdekt. Hoewel er in hun vergaderingen een zekere goedmoedige Amerikaanse toon heerst, zijn het in feite kleine groepjes commissarissen in Sovjetstijl, die het laatste woord hebben om een ​​project te beoordelen op ideologische zuiverheid.

In dit geval was de belangrijkste reden voor mijn annulering, dat ik noch moslim was, noch in Europa woon, een gevolg van een nieuw modieus idee, genaamd “cultural appropriation”, simpel vertaald: ‘culturele toe-eigening’ – een van de domste ideeën die in lange tijd zijn ontstaan.

Het idee schijnt te zijn dat iedereen die over een andere cultuur schrijft, het recht niet heeft om dat te doen en zich zo alleen maar andermans cultuur toe-eigent. Maar de klacht beperkt zich niet tot het schrijven: ook als de dader op een dag verschijnt met zorgvuldig gevlochten dreadlocks, “eigent” hij zich de Rastafari-cultuur toe en moet hij veroordeeld worden.

Toen de schrijfster Jeanine Cummins in haar boek “American Dirt” schreef over een jong Mexicaans kind dat met zijn moeder vluchtte naar de Amerikaanse grens, werd ze aangevallen en belasterd  omdat ze geen immigrante, en niet Latijns-Amerikaans is.

Volgens die logica had Tolstoj niet het recht om Natasha in “Oorlog en Vrede” te beschrijven, omdat hij tenslotte geen jong meisje was.

Maar het belangrijke is natuurlijk niet wie de schrijver is, welke achtergrond of etniciteit of geslacht, maar wat hij of zij weet en kan toevoegen aan het onderwerp  — hoewel het natuurlijk wel logisch is om te vragen wat de kwalificaties van de schrijver zijn!

Wat zijn de mijne?

Omdat ik Nederlands ben opgegroeid, Nederlands lees en mijn interesse in Nederland heb gehouden, had ik jarenlang de soms pijnlijke immigratie van Turken en Marokkanen naar Nederland gevolgd en bestudeerd. Ik ontwikkelde een aantal vriendschappen met Nederlandse Marokkanen, grotendeels via correspondentie. Zowel de jonge geleerde Youssef Azghari als de romanschrijver Hafid Bouazza reageerden vaak op mijn vragen. Als ik in Amsterdam woonde, zou ik dan per se meer weten? Verbazingwekkend hoe jonge mensen die “alles op internet doen” nog steeds het gevoel hebben dat je “er moet zijn” om iets te weten. Nee, je moet iets weten, EN je moet nadenken over wat je weet.

En nu, een paar jaar nadat mijn boek uitkwam, wat weet ik nog meer?

Ik denk dat mijn boek de moeilijkheden benadrukt die beide kanten, het gastland en de nieuwkomers, hebben met het assimilatieproces, onvoldoende aandacht schenkt aan één facet van de trauma’s van de immigranten. Ik zei of suggereerde dat de seculiere cultuur van Nederland niet werd gerespecteerd door de immigranten en dat die hen bijna ‘nihilistisch’ voorkwam. Daar blijf ik bij. Maar ik zou eraan willen toevoegen dat de toewijding aan de islam, zelfs onder de minder dan volledig vrome, en de opvatting van het eervolle leven zoals beschreven door de islam, een veel grotere levende aanwezigheid is voor veel immigrantenfamilies dan ik kon zeggen .

Dit is de gevoeligheid die we nodig hebben in het assimilatiedebat – cultuur is geen entiteit die niet door een buitenstaander kan of mag worden verworven, maar een levende realiteit, een weefsel van ideeën en emotionele stijlen. In plaats van ons zorgen te maken over het ‘toe-eigenen’ van een andere cultuur, moeten we deze leren te begrijpen: hoe de islam een ​​heel netwerk van overtuigingen weeft en een groot gevoel van trots en waardigheid aanwakkert.

Het is een diepe emotionele gehechtheid en omvat een breed scala aan waarden die de leden met het concept van ‘familie’ doordrenken op een wijze die de meeste westerlingen zich nauwelijks kunnen voorstellen. Het wakkert een veelheid van overtuigingen aan, met rituelen en ceremonies en vormt zo een allesoverheersende hartstocht.

Dat stond impliciet in mijn boek. Maar het had veel explicieter moeten zijn.

---

Dr. Manfred Wolf, emeritus hoogleraar in Californië, USA en de auteur van een aantal boeken, waaronder Survival in Paradise: Sketches from a Refugee Life in Curacao. “Muslims in Europe: Notes, Comments, Questions”,

Website van Manfred Wolf: www.survivalinparadise.com

Eerdere artikelen van Manfred Wolf op Veren of Lood vindt u hier.