Maar het werkt ook andersom. Er was een belangrijk onderwerp waar ik echt goed in zat en daaruit pakte een andere hoogleraar een klein detail en daarop ging hij door, net zolang tot er iets was wat ik niet wist: komt U over drie maanden maar terug! Groot medelijden van alle auditeurs en ook van een andere hoogleraar die erbij zat en achteraf troostend tegen me zei dat hem ooit ook zoiets was overkomen.
Niks van aantrekken, zei hij, het leven duurt nog lang genoeg. Dat is intussen waar gebleken maar toch heb ik die streek van de hooggeleerde Pitlo nooit vergeten of vergeven.
Het was in die tijd de gewoonte dat je vóór je examen bij de betrokken hoogleraren op bezoek ging, gekleed in een jacquet, om je voor te stellen, een hele formele aangelegenheid. Dat had ik gedaan en tijdens dat korte gesprek had Pitlo mij gevraagd of ik mijn oudere zus veel zag. Ik antwoordde naar waarheid dat dit niet het geval was, want ik had het druk en daaruit had hij geconcludeerd dat wij gebrouilleerd waren. Op die zus was hij erg gesteld want die hielp hem bij het bijwerken van zijn boeken, de zogenaamde Pitlo-serie. Kennelijk had hij zich voorgenomen dat iemand die het tegenover haar aan respect ontbrak, bij hem niet slagen zou.
Dat zijn rare dingen en aan de willekeur die je toen nog in de universitaire wereld kon tegenkomen is, voor zover ik kan zien, intussen wel een einde gekomen. Maar zo ‘n ervaring speelt toch een rol bij een later besluit om je carrière liever in het bedrijfsleven dan aan de universiteit voort te zetten.
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp
Tsja. Persoonlijke gevoelens tellen wel degelijk mee ind e academische wereld, terwijl dat eigenlijk niet zou mogen zijn. Het zou moeten draaien om de kennis die iemand heeft.
Tegenwoordig is het natuurlijk nog een graadje erger: als je het oneens bent met de gangbare (extreem-linkse) opvattingen van de professor kun je nog zoveel feiten en logica tot je beschikking hebben, slagen doe je toch niet.
Een zeer triest voorbeeld heb ik zelf meegemaakt aan de Universiteit van Nijmegen. Mijn (Amerikaanse) vrouw deed daar in 2016 een semester internationaal recht voor haar Masters. Een onderdeel was het maken van een verslag over recente politieke ontwikkelingen en de mogelijke gevolgen. Mijn vrouw is -net als ik- behoorlijk conservatief en ze schreef haar verslag dan ook vanuit dat oogpunt.
De professor was het niet eens met haar standpunten. Niet dat hij argumenten bracht om zijn standpunten te verdedigen, hij weigerde botweg om het een beoordeling te geven wat resulteerde in een ‘0’. Het hele verslag was taalkundig correct, geen schrijf- of stijlfouten die iets dergelijks zouden kunnen rechtvaardigen, alles gedocumenteerd, met bronverwijzing. Maar hij was het niet eens met het standpunt en dat is blijkbaar voldoende om iemand te laten zakken.
Protest aangetekend bij de universiteit, maar die gaf niet thuis en stelde dat een professor zelf de regels kan opstellen op basis waarvan hij iets beoordeelt. Dat het verslag aan alle eisen voldeed was blijkbaar niet van belang voor hen.
Toch zijn dit leerzame ervaringen die van pas komen bij de entree in de “echte maatschappij”.
Daar lopen dezelfde type’s rond en mentale hardheid leer je niet pijnloos.
Zelf heb ik levenslang goede gevoelens overgehouden aan de hoogleraar die me vroeg welk cijfer ik wilde hebben. Na mijn verzoek om een negen kreeg ik ook een negen.