Vreemdelingen met wie qua burgerschap en leefbaarheid geen land te bezeilen is, mogen niet worden uitgezet. Bijna een volle regeerperiode had Lodewijk Asscher nodig om daar achter te komen. Het kon niet rasscher? Maak dat de kat wijs.

Woensdagmiddag maakte de minister van Sociale Zaken via BNR bekend dat ons land opnieuw is gebotst op de muur van het internationaal recht.

VVD en PvdA wilden deze sanctie [uitzetting] instellen voor mensen die weigeren hun best te doen om bijvoorbeeld Nederlands te leren. Maar internationale verdragen maken het onmogelijk.

Inburgering zonder de ultieme stok achter de deur. Dat is de omgekeerde wereld. Want in plaats daarvan zouden niet wij, maar migranten en indringers op een muur moeten stuiten — al dan niet letterlijk (het hek tussen Servië en Hongarije; de Trump Wall aan de grens met Mexico; de muur in Israël). Beschaafde landen zouden zelf moeten kunnen bepalen wie zij laten inreizen en blijven. Minister Asscher wekt de indruk daarin mee te gaan, maar “kan het simpelweg niet doorvoeren”, zegt hij volgens BNR:

Ik vind dat, als mensen echt niet willen, terwijl het een eis is die hoort bij dit land, je ook geen recht hebt om hier te zijn. Alleen, internationale regels werken anders, dus moeten we roeien met de riemen die we hebben.

Het Duitsland van Angela Merkel had vorig jaar iets anders begrepen toen Mutti het Verdrag van Dublin buiten werking stelde — al is dat een ontwikkeling in precies de verkeerde richting en moet aan de toestand van beschaving bij onze oosterburen inmiddels steeds meer worden getwijfeld.

De VVD heeft via dit besluit voor de 378.429e keer kiezersbedrog gepleegd en PvdA en VVD samen leven het regeerakkoord niet na. Dit komt bovenop het verbijsterende nieuws dat het aantal asielzoekers uit  Noord-Afrika (met name Marokko) toeneemt. Deze mensen maken nul kans op een verblijfsvergunning. Maar zoals bekend worden uitgeprocedeerden en illegalen vrijwel niet uitgezet en is dat bovendien hartstikke duur. Om deze mensen vrijwillig te laten vertrekken, zouden ze een vertrekpremie krijgen, die neerkomt op grofweg een half jaarsalaris voor de gewone man in het land van herkomst. De Kamer wil daar een einde aan maken, maar zolang als de regeling bestaat, is het: ‘vraag niet hoe kan, maar profiteer ervan’ voor de Marokkaanse asielspelers. (Riep daar iemand: minder, minder?)

Onder Rutte 1 hadden we ook een bewindsman die na enige tijd ergens achter kwam: Gerd Leers, die er niet in slaagde werkbare afspraken in Brussel te maken over de van weerzin tegen immigratie, islam en falende integratie doordrenkte agenda van gedoogpartner PVV; de drie I’s.

Lodewijk Asscher bewoog niet rasscher, omdat hij een onwillige hond is waarmee het slecht hazen vangen is. Het manneke van de Regentenpartij (Asschers PvdA is slechts een van de vijf facties daarvan) laat zich gijzelen door de rotsvaste onwil om buiten de Brusselse pot te pissen. Alle gekrakeel hierover, ook van het grootste deel van de Kamer, is slechts ketelmuziek. De consequentie van een Nexit, een splitsing van de Europese Unie, het vervangen van de euro of het eenzijdig opzeggen of tijdelijk buiten werking verklaren van verdragen wil men niet nemen — anders had men een van deze zaken allang geprobeerd. Ondubbelzinnig aantonen dat Nederland te veel schade lijdt door dergelijke ‘experimenten’ (excusez le mot) kan de regering niet. Het gemarchandeer rond het verloren Oekraïnereferendum spreekt boekdelen. In GekkeHenkiestan moet alles met de zegen van Brussel. Men experimenteert liever met de leefbaarheid in de (grote) steden en de gemoedsrust van de nabestaanden van de MH17.

Verdragen en Europese afspraken zijn niet in beton gegoten. Waar een wil is, is een weg. Een club waarvan de eindbaas zegt toe te geven dat tientallen jaren integratiebeleid een mislukking waren, laat zijn tweede man maar voortmodderen op een dossier dat bij uitstek allesoverstijgend is.