Van grote windmolenparken hoeven we het ook niet te hebben als de olie op is.

Deze voor de subsidieindustrie pijnlijke mededeling kwam vanmiddag tot ons via De Telegraaf. Sinds enige jaren vechten bewoners in de omgeving van daarvoor aangewezen terreinen vaak verbeten tegen de aantasting van hun leefomgeving, en zij hebben er met het onderzoek van de Amerikaanse onderzoeker Lee Miller nu een extra argument bij. Na onrendabiliteit, aantasting van het menselijk leefmilieu, de dodelijke effecten voor de vogelstand en de gebrekkige duurzaamheid van de apparatuur, om maar eens een paar van overheidswege vaak genegeerde argumenten te memoreren. Er is immers een nationaal investeringsplan opgetuigd voor het stimuleren van windenergie? Nou dan! Ook nog democratisch gesanctioneerd door gelovigen in de mythe dat alles beter en duurzamer moet. En kan.

Niet dat het niet fijn zou zijn, meer duurzaamheid. Edoch, de liefde van de meeste GroenLinkse diepgelovigen gaat via de subsidiepot. Dat het economisch niet houdbaar is weet iedereen die zich wel eens in de materie heeft verdiept. En kernenergie is dan wel schoon, maar nee hè? Bah. Als je je daar veertig jaar tegen hebt verzet, is het niet gemakkelijk van je geloof te vallen zonder een pijnlijke morele smak te maken.

Wat een belangrijke reden is voor de onzin die er aangaande de voordelen van windenergie bij voortduring wordt gedebiteerd. Of dit rapport daar veel in zal veranderen? Hoop is weliswaar gratis, maar in verband met het uitdrijven van een diepgeworteld geloof zelden zonder hoge kosten.

Het zal dus nog wel even duren voor we zo goed leren rekenen als de Duitsers, die hun grote windprogramma’s gaan afbouwen.