De Tweede Kamer gaf aan ‘ontzet’ te zijn over de kliklijn die het Turkse consulaat heeft geopend.

Bij dit meldpunt kunnen Nederlandse Turken terecht die menen dat Erdogan ergens in woord, beeld of geschrift onheus bejegend wordt. Nu vermoed ik dat deze Kamerlijke ontzetting niet zozeer is ingegeven door liefde voor het vrije woord, getuige de politiebezoeken aan AZC-critici en de omgang met cartoonisten als Nekschot. Nee, ik vermoed als oorzaak de aantasting van een dierbaar en zorgvuldig gekoesterd wereldbeeld. In andere woorden: cognitieve dissonantie.

De reactie van onze Kamer is naïef en getuigt van een onnozelheid die tot de tachtiger jaren was voorbehouden aan Greenpeacemeisjes van dertien. Een onnozelheid die gestoeld is op de gedachte dat we in Nederland ondanks alle culturele diversiteit één natie vormen. Dat we normen en waarden delen, dat we samen één zijn en schouder aan schouder tegenover de buitenwereld staan, zelfs als die buitenwereld je (ouderlijke) land van herkomst is. We hebben het toch immers goed samen, met alles gratis en gelijk?

De Turken die het NOS-journaal voor de camera kreeg dachten daar duidelijk anders over: “ik ben van Turkse afkomst dus ik ga het gewoon melden”, “hij [Erdogan] is onze leider”, “hij is ons staatshoofd”. Het bezit van een Nederlands paspoort heeft voor deze mensen een evident andere betekenis dan ‘Nederlander zijn’. “Hij” is onze leider Tweede Kamer, en niet jullie! Wij zijn niet geïntegreerd en, insjallah, dat zal ook nooit gebeuren. Integratie is een misdaad tegen de menselijkheid, ons staatshoofd heeft dat zelf gezegd.

De oproep van het Turkse consulaat was voor de politiek een klap in het gezicht. De politiek denkt immers in termen van: Nederlander van Turkse komaf, van Marokkaanse komaf, van Somalische komaf; maar bovenal een Nederlander. En wanneer blijkt dat de segregatie waar ‘rechtse racisten’ al decennia van spreken gewoon een feit is, dan ontstaat een cognitieve kortsluiting in de ivoren schedeltjes die uitgeschreeuwd moet worden; “we hebben hier vrijheid van meningsuiting hoor!”. Het is leeg geblaat en lullax van de bovenste plank. Maar het leidt de spanning weg. En wanneer het consulaat vervolgens meldt dat alles een misverstand was, dan is voor onze premier de kous af. We gaan over tot de orde van de dag want iedereen is weer geïntegreerd.

Gelukkig maar, want dan kunnen we door op de ingeslagen weg die de enig juiste is. Dan kunnen we door met prijzen uitreiken aan de regeringsleider die de meeste immigranten binnenhaalt. Dan kunnen we door met critici racisten te noemen en te roepen dat juist zij de integratie tegenwerken. Dan kunnen we volhouden dat het ‘Ministerie voor Turken in het buitenland’ er is om baklava rond te delen op Turkse feestdagen. Kortom, dan klopt alles weer in de hoofdjes en bouwen we verder aan parallelle samenlevingen die we onder de bezielende leiding van Erdogan en ‘een beetje meer Europa’ tot een groot succes gaan maken.

——————————————————————————————

Dit stuk verscheen eerder op het Blog of Reason