Het Nederlandse parlement sprak een paar weken terug over het al dan niet stilleggen van de toetredingsonderhandelingen Turkije-EU. Alles dat toentertijd werd gezegd wordt nu door de gebeurtenissen ingehaald.

Het zal wel toeval zijn, maar juist nadat ik besloot onderstaand artikeltje te schrijven en publiceren kwam er een tweetje voorbij waarin een uitgebreide analyse van het Turkije-debat werd aangeprezen. Afgezien van de veel te optimistische toon is het een aardig, doorwrocht verhaal, dat verstandige mensen tot de conclusie leiden zou dat in de Kamer teveel wishful thinking plaatsvindt als het over Turkije gaat.

Sindsdien zijn we dus drie weken verder. En dat zullen weten ook. De rest van dit stukje bestaat uit de opnamen die ik vanmorgen van twitter viste, inclusief de tweet die het aanleverde. Meer commentaar is eigenlijk onnodig, maar volgt er onder nog.

Het openbare leven in Turkije wordt in hoog tempo geïndoctrineerd met de gedachte dat de doodstraf weer moet worden ingevoerd. Erdogan spreekt er geregeld over, en iedereen weet dat de president zich niet voor de voeten laat lopen door de gemiddelde (Koerdische) Turk. In de Nederlandse media wordt het geregistreerd, maar commentaar hoor je er niet op. Stel je vóór dat je dat verantwoorden moet tegen al die Turkse protesterenden die Rotterdam zo graag onveilig maken.