Waar Trumpistan voor staat is niet mis te verstaan. Zonder het woord te gebruiken weten de MSM van geen ophouden er over te zagen en meer. Maar de andere kant van deze onberekenbare president en zijn successen blijven in nevelen gehuld. Daar doen we hier wat aan.

Veel van het materiaal van deze laatste aflevering heb ik al enige maanden geleden verzameld. Maar toentertijd dreigde een Amerikaanse interventie in Venezuela, en dat zou dit betoog onderuit kunnen halen. Na drie maanden is echter volledig duidelijk dat mijn toenmalige redenatie sterker is dan ooit: president Trump is inderdaad een tegenstander van gewapende interventies buiten de USA, tenzij hij er toe gedwongen wordt. Dat is voor landen als Iran, China en in ieder geval ook Turkije geen speciaal goed nieuws, maar het is wel veelzeggend in het licht van het gebruikelijke MSM-geschimp. De kansen die Trump in Venezuela voorbij liet gaan zullen zijn Deep State-tegenstanders tot wanhoop hebben gedreven.

Zwakte of kracht?
Is dat een zwakte of een kracht? In retrospectief is het buitenlandbeleid van zijn voorganger Obama ondanks diens te vroeg vergeven Nobelprijs geen toonbeeld van buitenlandse prudentie geweest. Grote successen bleven ook nog eens uit. Diens interventie in Libië had een menselijk drama tot gevolg dat tot op de dag van vandaag voortduurt. De kwestie-Libië laat ook zien hoe een eventuele presidente Hillary Clinton zou hebben geopereerd. Meer dan van iemand anders was Libië exemplarisch voor Clintons eigen gebrekkige oordeel in zaken als van oorlog en vrede, en toonde het gemak waarmee zij dacht elders te kunnen ingrijpen. De proxy-oorlog in Syrië leverde een ongekend hoge prijs aan mensenlevens, al bleef de regering-Obama buiten schot als voornaamste aanstichter – het heeft voordelen om al tijdens je leven heilig verklaard te zijn en niemand kritiek op je leveren wil.

Hoe de MSM hadden gereageerd als ze Trump iets vergelijkbaars hadden kunnen aansmeren? De pogingen hem het Saoedische echec in Jemen aan te smeren – waar de USA al onder Obama in verzeild raakten – spreekt boekdelen: Trump krijgt nu van Obama’s partijgenoten de schuld van het voortduren van die inderdaad hopeloze oorlog, maar de rol van hun heilige Obama wordt er niet bij genoemd. Over Ukraine 2014 hebben we het maar beter helemaal niet.

Vicepresident Pence is ook al iemand die niet zou hebben geaarzeld als de beslissing aan hem was geweest:

.@VP on talks of military action in #Venezuela: “@POTUS has made it clear that while we hope for a peaceful transition, we hope that the diplomatic and economic pressure and the voice of nations around the world will result in a peaceful transition. All options are on the table.” pic.twitter.com/retZnSWDcR

— Trish Regan (@trish_regan) February 26, 2019

Monroe-doctrine
Bedenk ook dat de Monroe-doctrine niet voor niets ter sprake kwam begin dit jaar, toen Rusland zich begon te bemoeien met de gang van zaken in Venezuela. Trump voorkwam escalatie terwijl zijn adviseurs schreeuwden om Amerikaanse actie. Niet dat het goed gaat in Venezuela, of dat er voor een interventie niets te zeggen viel of zelfs valt. Maar de tijd dat de USA zich veroorloven kon politieagent van de hele wereld te spelen is voorbij, en de USA mag zich gelukkig prijzen dat deze president zich tot nog toe niet heeft laten verleiden zijn macht te eenvoudig in te zetten als dingen niet geheel naar zijn zin verlopen. Trump is niet wars van het uitoefenen van druk, maar beperkt het gebruik van de ultieme middelen tot nog toe bewonderenswaardig. Veiligheidsadviseur Bolton is een groot voorstander van ingrijpen in Venezuela, Trump floot hem terug. Dat zou ook in de USA allemaal wel eens gezegd mogen worden, maar horen zul je het niet – de Amerikaanse MSM haten hem te diep.

Er wordt nog steeds lacherig gedaan over Trumps zetten op het internationale schaakbord, maar de enkeling die daar anders naar kijkt wordt genegeerd. Dat is dom kuddegedrag, maar kan na de afgelopen drie jaar nauwelijks nog verbazen. Maar er zijn wel degelijk Amerikaanse analisten die de zaak beter door hebben dan wat er in de MSM verschijnt:

Although the US corporate media may have missed the news, the rest of the world gets the fact that the greatest threat to peace on the planet is Uncle Sam. In 2013, a WIN/Gallup International poll of 66,000 people in 65 countries found that the US was considered by far the most dangerous state on earth (24% of respondents), while Russia didn’t even register statistically on that poll. In 2017, a Pew poll found the same perception of US power and that such a view had increased to 38% and had grown in 21 of 30 countries compared to 2013. Even America’s neighbors, Canada and Mexico, see the US as a major threat to their countries, worse than either China or Russia. The mainstream media (MSM) stenographers’ myopia in failing to cover this story is not an oversight. Carl Bernstein, of Watergate exposé fame, documented in 1977 the fact that from the early 1950s to the late 1970s, the MSM (New York Times, Washington Post, NBC, ABC, CBS, and the rest) had regularly served as overseas informers for the CIA. It would be hard to believe that those ties are not still intact given the level of collaboration among the CIA, the MSM, and the Democratic Party in the Russiagate conspiracy drama.

Veel berichten dat de USA op oorlog uit is valt direct terug te voeren tot de onrust die binnen de Amerikaanse Deep State heerst. De president geeft een hogere prioriteit aan het versterken van de positie van het westen, ook omdat hij er van doordrongen is dat de traditionele militaire superioriteit van het westen verleden tijd is. Zowel Rusland als China laten voortdurend zien dat ze technologisch niet voor de USA hoeven onder doen, en willen dat weten ook. Trump lijkt zich er niet om te bekreunen, en soms mag de Deep State wel degelijk haar gang gaan (zoals in Syrië na de val van Aleppo, maar slechts beperkt), al was het maar omdat het ondoenlijk is haar in alles te controleren of te kortwieken – dat laatste zou ook niet in het Amerikaans belang zijn, en Trump heeft daar een scherp oog voor.

Pussy?
Is Trump dan geen ‘pussy’, die gewoon niet durft? Het antwoord daarop kwam in april 2018, met de grootscheepse kruisrakettenaanval op Syrië. De aanleiding deugde niet, en zal Trump hebben geleerd extreem zorgvuldig te zijn als zijn adviseurs hem verzoeken tot militair ingrijpen. Najaar 2018 gaf Trump onder grote druk om opnieuw Syrië aan te vallen niet thuis, en deze week werd bekend dat de OPCW (Organisation against Proliferation of Chemical Weapons – een VN-club) inderdaad geen spoor van Assad-betrokkenheid bij de gifgasaanval op Douma had gevonden. Wèl een set-up om een Amerikaanse interventie uit te lokken. Terzelfder tijd heeft Trump daarmee laten zien dat het niet het militair ingrijpen is waarvan hij terugschrikt, maar de manier waarop men probeert hem te manipuleren in die richting.

---

De andere afleveringen in deze serie vindt u hier.