Donald Trump is niet de messias. Hij is ook niet zonder fouten, maar hij is wel een geniaal politicus. Dat demonstreerde hij bij zijn aanpak van de nieuwe burgemeester van Londen. Wie denkt dat Trump dom is, laat zich graag om de tuin leiden.

Ruim voor zijn inauguratie als President van de Verenigde Staten, ja zelfs nog voordat hij helemaal 100% officieel de kandidaat voor de Republikeinen is bij de verkiezingen van 8 november aanstaande, beïnvloedt Trump reeds de politieke verhoudingen wereldwijd. Met een, op bijzondere wijze geformuleerde, felicitatie aan het adres van de nieuwe, mohammedaanse, burgemeester van Londen, Sadiq Khan, heeft Trump zich mondiaal al meer doen gelden in het debat over het karakter van de leer van Mohammed dan Geert Wilders, Tariq Ramadan en Ibn Warraq samen realiseerden in de afgelopen 10 jaar.

Geen jodenhater
Op de eerste plaats heeft Trump met zijn gemene felicitatie bereikt dat Khan zijn oemma-masker een stukje heeft laten zakken. In het stukje verderop, over Maajid Nawaz, leg ik uit wat ik bedoel met het begrip oemma-masker.

Khan zou je kunnen zien als de Aboutaleb van Groot-Brittannië. Dankzij de allesoverheersende wens om weg te willen kijken en het welig tierende betuttel-racisme – vooral in kringen die traditioneel als links worden aangeduid, maar ook daarbuiten – krijgen beide burgemeesters volop en veel te veel krediet. De een (Khan) nog minder terecht dan de ander (Aboutaleb).

De uit Pakistan afkomstige Khan maakte met een van zijn allereerste daden in zijn hoedanigheid als burgemeester duidelijk dat hij tegenwoordig niet meer zo’n groot bewonderaar is van Qaradawi en helemaal niet van de leiding van Iran: Khan riep op de Holocaust te gedenken in plaats van een cartoonwedstrijd te organiseren om de nazi-holocaust te ontkennen en een nieuwe holocaust naderbij te brengen.

Yusuf Al Qaradawi is de man die door velen – binnen en buiten de wereld van de islam – beschouwd wordt als geestelijk leidsman van de Moslimbroederschap wereldwijd. Hij is een mohammedaanse fundamentalist die vele decennia lang op buitengewoon geslepen wijze bezig is geweest om de agenda van de werelddominantie door de volgelingen van Mohammed te bevorderen. PvdA-kopstuk Ahmed Marcouch was (?) ook een groot fan van hem.

De laatste jaren is de schijnwerper van de islamkritiek op Qaradawi wat feller geworden en heeft hij zichzelf nog openlijker laten kennen als fanatieke jodenhater. Wanneer je in het parlement wilt komen van een niet-mohammedaans land of daar burgemeester van de belangrijkste stad wilt worden, kun je dus beter toch wat afstand nemen van de oude Yusuf.

Dreigen dat de radicalen …
Maar ik beweerde dus dat Khan zijn masker een beetje had laten zakken dankzij het optreden van Trump. Dat ging zo. Trump feliciteerde hem met zijn verkiezing en voegde er aan toe – vilein, ja zeer beslist: Trump streeft naar het presidentschap, niet naar een prijs voor ‘niceness’ – dat hij een uitzondering voor Khan zou maken voor wat betreft het voorlopig niet toelaten van mohammedanen in de VS. (Voor zover ik weet gebruikt Trump die term ‘mohammedanen’ nog niet, maar ik heb goede hoop dat hij dat in de toekomst wel zal gaan doen).

Khan hapte en begon te dreigen. Volgens The Telegraph (maar andere bronnen komen met een vergelijkbare weergave van Khans uitlatingen) zei hij:

This isn’t just about me – it’s about my friends, my family and everyone who comes from a background similar to mine, anywhere in the world, (…) Donald Trump’s ignorant view of Islam could make both of our countries less safe – it risks alienating mainstream Muslims around the world and plays into the hands of extremists.

Ach ja, natuurlijk: wie wijst op problematische aspecten van de leer en/of al te enthousiaste volgelingen van Mohammed, moedigt wangedragingen aan onder volgelingen van Mohammed. In allerlei varianten kom je dit type logica tegen in de wereld van de islam en van de atheïstische en christelijke verdedigers van die leer en gedragingen. Hier een ‘treffend’ voorbeeld uit Egypte (afbeelding is link).

Judaskus
Niet alleen begon Sadiq Khan in reactie op Trumps felicitatie de VS en GB te bedreigen, hij schaarde zich vervolgens ook nadrukkelijk in het kamp van Hillary Clinton. In zijn verklaring tegenover CNN sprak hij uit dat hij hoopte dat Trump zou verliezen en gebruikte daarbij zinnetjes die letterlijk ook zo door Clinton gebezigd worden:

[Khan] said American voters faced a decision “of hope over fear, unity over division.”

In de VS van 2016 is niet elke steunverklaring aan presidentskandidaten even welkom bij het lijdend voorwerp van de steun.

Een van Trumps schoonzoons is joods. Hij maakt zich dus terecht weinig zorgen over hysterisch gekrijs dat hijzelf een anti-semiet is omdat een bekende anti-semiet verkondigt dat hij Trump steunt. Trump heeft zelf het moment gekozen om afstand te nemen van de KKK-voorman Duke. In Israël heeft men dat begrepen (behalve bij anti-zionistische en enkele andere extremistische groepen). Eerder was de rede die Trump gaf voor de belangrijkste joods-politieke organisatie in de VS, al verwelkomd door fatsoenlijke joodse en niet-joodse Amerikaanse kiezers. Ik vraag me serieus af of men in het Clinton-kamp beseft dat het voor hen heel wat moeilijker is om afstand te nemen van de judaskus van Khan. (Om van Clintons lof voor nog beruchtere KKK-lieden dan die Duke maar te zwijgen).

Farage en de nikaab-discussie
Geert Wilders heeft zich al wel heel positief uitgelaten over Trump. Nigel Farage nog niet. Verstandige beslissingen van beiden. Wilders verliest in Nederland niet of nauwelijks stemmen daarmee en hij anticipeert reeds op Trumps komende presidentschap. Farage kan het zich – los van de vraag in welke mate hij het met hem eens is – zich niet permitteren zich al te positief uit te laten over Trump. Of over Le Pen, Petry, Annemarie Waters, Wilders of Orban.

Vanwege het rigide districtenstelsel (waarin UKIP 1 zetel in het lagerhuis haalt met 12,7% tegenover de SNP 54 zetels met 4,7% van de stemmen) en vanwege de islamknuffelarij die in Groot Brittannië nog veel verder doorgeschoten is dan in Nederland. Men kan daar veroordeeld worden voor het citeren van Winston Churchill, de man die in de vorige eeuw haat tegen het nazisme aanwakkerde. Hier een minder sensationeel, maar daardoor misschien nog wel pijnlijker voorbeeld: discussie over niqaab-narigheid kan Farage in het VK alleen winnen op basis van – overigens terechte – argumenten met betrekking tot veiligheid en kansen op de arbeidsmarkt. Gegeven de islamofobie-gekte in zijn land, kan hij zijn pijlen niet richten op waar het werkelijk om gaat: de vijandige ideologie. Vijandig tegenover vrouwen, vrijheid, vooruitgang en vrede. In de Britse context kan Khan zich houden aan het de-niqaab-is-onschuldige-folklore verhaal. Khan heeft geen enkele mening over de niqaab zelf, alleen over de mensen die er aanstoot aan nemen. Zelfs een “ik word er ook niet blij van” komt niet over zijn lippen.

De oemma
Je hoeft niet lang te zoeken naar onthullingen over verontrustende uitspraken van Sadiq Khan in het verleden. Er zijn er heel veel en er zijn heel verontrustende bij. De meest verontrustende hebben betrekking op Khans haat tegen de meest onechte van de onechte mohammedanen: de relatief gematigde Ahmediyya.
Het wonderlijke is dat een van meest uitgebreide en diepgravende van die verhalen daarover geschreven is door een mohammedaanse would-be hervormer die hier op Veren Of Lood door mij als eens op de korrel is genomen: Maajid Nawaz.

Deze Maajid Nawaz is van een heel ander kaliber dan Tariq Ramadan of Yusuf Qaradawi. Hij is in staat om zelfs Sam Harris en GeenStijl op het verkeerde been te zetten.

Tariq Ramadan raakte in Nederland, cq Rotterdam, stapsgewijs in diskrediet. Eerst was er zijn verhaal over ‘overspeligen nu nog even niet stenigen’, daarna bleek dat hij ook werkte voor een aan het Ayatollah-regime in Iran gelieerde site en vervolgens kwam de lokale VVD met de onthulling dat Ramadan bidt voor de overwinning van de mohammedanen, waar ze ook maar oorlog voeren: niet alleen in de strijd tegen de Joden van Israël, maar ook tegen christenen in Tsjetjenië en het verkeerde type mohammedanen in Jemen etc. In het VK heeft Ramadan nog steeds een leerstoel aan een universiteit!

De manier waarop Nawaz zich nu een beetje in de kaart laat kijken is van een heel andere aard. Hij kwam met een verrassend uitgebreide en ‘kritische’ opsomming en sloot die af met:

In a funny twist, some Muslims are now comparing him [Khan] to those he deemed “Uncle Toms” in the past. Politicians from across the West must learn from a past in playing politics with religion. For anti-Muslim bigots, we’re always too Muslim. For Muslim extremists, we’re never Muslim enough. Luckily for London’s “first Muslim mayor,” God invented Secularism.

Let wel die weerzinwekkend Ome-Tom-beschuldiging had Khan ook gericht aan het Quilliam instituut, waarvan Nawaz een van de mede-oprichters is! Op zijn Faceboook pagina schrijft Nawaz daarover dat excuses van Khan wel op zijn plaats zijn.

Uitspraken als “God invented Secularism” vallen niet goed bij aanhangers van Erdogan of van kalief Abu Bakr Al Baghdadi van de Islamitische Staat. Wie zulke termen gebruikt suggereert dat hij niet bezig is om de agenda van de werelddominantie door de volgelingen van Mohammed te bevorderen. Iemand die zich – zoals Nawaz – uitgebreid verdiept heeft in de leer van Mohammed en doet alsof de leer van Mohammed en secularisme met elkaar te verzoenen zijn is uitzonderlijk dom, naïef of geslepen.

Quilliam heeft ongeveer evenveel invloed op Cameron als Huma Abedin heeft op Obama en Hillary Clinton. Cameron heeft zich, op aangeven van Quilliam, expliciet uitgesproken voor het steunen van ‘de goede’ mohammedaanse stromingen.

Among the ideas: deploying ex-Islamists to help “de-radicalize” Islamic State recruits, empowering liberal and reformist Muslims.

En jawel: Nawaz maakt er absoluut geen geheim van dat hij ex-islamist is.

Khan heeft dus een gruwelijke pest aan en minachting voor Quilliam en Nawaz. Nawaz heeft er echter heel expliciet voor gekozen om met zijn onthullingen over Khan te wachten tot na de verkiezing van Khan – in alle openheid schrijft hij over dat uitstel! Dat is de oemma-gedachte: uiteindelijk is het doorslaggevende ‘wij-gevoel’ de verbondenheid van alle mohammedanen.