De tragiek van veel schrijvers en cabaretiers is dat ze hun publiek niet tegen de haren in durven strijken. Dat heeft potsierlijke gevolgen, constateerde Renzo Verwer.

Cabaretier/schrijver Freek de Jonge verstoorde bijna twee weken terug de opening van het boekenbal met een oproep in actie te komen tegen Thierry Baudet. Zijn geschreeuwde statement behelsde onder meer deze tekst:

“Er zit hier een groep mensen bij elkaar die heel erg gekwetst is door wat de leider van de grootste partij heeft gezegd over dat kunstenaars, wetenschappers en journalisten de oorzaak zijn van alle ellende.”

Nooit gemerkt dat Freek zich iets aantrok van gekwetstheid in zijn vele uithalen in shows of op tv. Maar als HIJ en zijn groep gekwetst zijn, dan moeten we natuurlijk wel rekening houden.

In de Volkskrant een paar dagen later zei hij over zijn statements: “Eerlijk gezegd had ik verwacht dat iedereen daarop zou opstaan en zou gaan klappen. Dan was het klaar geweest. Maar er ontstond een vacuüm, een stilte, waarin mij allerlei dingen werden toegedicht”.

Ik moet nog steeds lachen als ik dit lees. De Jonge wil en verwacht applaus! Dat applaus krijgt hij hoor. Van veel mede-auteurs. Toen in de zaal een beetje (en een beetje afkeuring), maar later zeker ook van de horden op sociale media. Leuk!

Tijdschrift Tzum zette wat reacties op een rijtje, echt genieten. Vooral de reactie van Manon Uphoff, die aanvankelijk afkeurend was, mag er zijn. Op FB:

Deze houding hebben we natuurlijk vaker gezien, maar nog niet zo extreem ten aanzien van Baudet. Een shockerend voorbeeld van dergelijke schrijversvisies zagen we in een interview in Vrij Nederland (2017) met onder meer de toenmalige Dichter des Vaderlands, Ester Naomi Perquin.

Perquin woonde als kind lange tijd in Kanaleneiland Utrecht en vertelt:

“In Utrecht werden wij op weg naar school regelmatig in elkaar geslagen. Mijn vader (…) had zijn kinderen helaas Oudtestamentische namen gegeven. We liepen als kleintjes naar school in die overwegend islamitische wijk. Het was er altijd onveilig, er kwamen dreigtelefoontjes: ” Ze zijn vergeten je naar de gaskamer te sturen”. Later hoorde ik dat Geert Wilders in die tijd bij ons om de hoek woonde en ik heb altijd gedacht: zou het daar zijn misgegaan met Geert?” 

Perquin, werd trouwens voor joods aangezien, maar dat maakt het niet minder erg.

Na de verhuizing met het gezin naar Zeeland veranderde Perquin haar naam van Naomi naar Ester, omdat ze ‘dat grappig genoeg minder Joods vond klinken.’

Errug grappig.

Over de islamitische ellende en regelrechte aanvallen op (vermeende) joden in haar wijk walst ze heen, het gezin vluchtte (en dat snap ik!), maar Wilders… die is fout. “He, had Wilders het niet over wijken waar mensen niet veilig waren ‘door moslims’?” denk ik dan. “En Perquin, die is later cipier geweest in gevangenis, hoe ging ze daar dan met daders om?”

Ik wist het wel, de drang om aan de goede kant te staan is werkelijk enorm. Perquin in 2017, Uphoff nu; ze lijken allemaal DOODSBANG. En natuurlijk Freek de Jonge zelve, die het erkent:

“Ik ben niet degene die respectloos is, er is iemand die denkt een aantal mensen die zich op een onwaarschijnlijke manier hebben ingezet aan de kant te kunnen vegen. Daar zouden wij als intellectuelen bang voor moeten zijn.“

Freek beweert dat hij bang is voor donkere periodes in de geschiedenis. Ik zou zeggen: angst om posities kwijt te raken. Begrijpelijk ook wel.

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Renzo Verwer