Het begrip ‘tokkie’ heeft zich in het Nederlandse spraakgebruik zo snel een plaats verworven, dat er wel een enorme behoefte aan moest bestaan. Dat is deprimerend, omdat het tegelijkertijd ook de behoefte aan de uitdrukking van een levensbeschouwing signaleert.

Van oorsprong waren de Tokkies de Amsterdamse familie van EPH’ers waar Nederland zich een jaar lang vrolijk over maken mocht – met voor sociaal onzekere mensen de onuitgesproken bevestiging dat er altijd mensen zijn die erger zijn dan zij zelf. Toch is in de tien jaar sinds de familie Tokkie geregeld op TV te zien was, de naam tot een begrip verworden. Het bleek te voorzien in de behoefte aan een stigmatiserende term om eenvoudig denkende mensen in één woord te kwalificeren. En weg te zetten als irrelevant.

De behoefte die ik hier noem is niet wetenschappelijk onderzocht, maar de betekenis van het gebruik er van is niet al te moeilijk te destilleren uit de manier waarop het begrip ‘tokkie’ wordt gehanteerd. Het wordt het meest gebruikt door ‘rechtse’ mensen die pogen zich schoon te houden van besmetting door mensen die ook niet blij zijn met de massa-immigratie in Nederland. Meer specifiek is het in gebruik om aan te geven dat ‘tokkies’ in de eerste plaats met hun onderbuik reageren. Terwijl de mensen die de kwalificatie hanteren zichzelf zien als weldenkend, zodat ze hun argumenten presenteren als gegrondvest op verstandige deliberaties, en niet op de redenaties van de onderbuik.

Alsof je de gelijkwaardigheid van de gelijke uitkomst van twee verschillende redenaties ontkent, door te zeggen dat de een is gefabriceerd via een complex proces op basis van schone grondstoffen, en de andere een gevolg is van rondslingerende poep. Maar als dat waar was, dan zou een identiek product eerder grond moeten zijn de omslachtigheid van het complexe proces nog eens opnieuw te overwegen. Maar ik moet toegeven: dat is een waardeoordeel.

In hoeverre deze vergelijking als waar kan worden beschouwd is voer voor psychologen. Vast staat wel dat de eloquentie waarmee deze scheiding wordt aangebracht geen evenknie of overtuigend weerwoord zal vinden vanuit de ‘tokkies’. Hoogstens voelen zij zich verraden door de mensen waarop zij hun hoop van intellectueel leiderschap vestigden. Zeker nu de argumenten van ‘rechtse’ mensen in het immigratiedebat meer gehoor krijgen, lijkt het voor intellectuele rechtse vaandeldragers mogelijk geworden zichzelf salonfähig te maken door afstand te nemen van hun natuurlijke achterban. Wat niet voor de volle 100% lukken zal natuurlijk.

Juist door krampachtig te wijzen op de herkomst van de tokkies uit Tokkiestan, en het pogen tot hen distantie te creëren, zal de geur van poep deze aspirant-elitisten altijd blijven aankleven. Ook als die poep er nooit is geweest.