De Britse politie heeft een roedel terroristen-in-spé gearresteerd. Een hele roedel!

Dat kunnen dan nooit mohammedanen zijn geweest, want iedereen weet dat als het om een Joehoe Akbar gaat, het iemand betreft die zojuist door het sudden-jihad-syndroom is overweldigd. En dat is een zeer persoonlijke ervaring van het lone-wolf-type, dat is bekend.

Maar alle gekheid op een stokje, het ging er gisteravond in Londen heftig aan toe. Zie ook het filmpje op de Daily Telegraph waarin een getuige wordt geïnterviewd. En wat een vertrouwen in de Britse politie daaruit nog steeds spreekt.

Het verslag op de site van de NOS is bijna blasé: ja weer een stel gearresteerd. Ja, in Londen. Ja, er is er een ernstig gewond, want door de politie neergeschoten. Nee, geen connectie met die lone wolf gisteren. Nee, verder geen bijzonderheden:

Doelen? Redenen? We weten het, maar we zeggen het niet.

Wie houdt de journalistiek (nou ja, journalistiek…) hier nu nog mee voor het lapje? Zichzelf, blijkbaar is dat belangrijk voor hun gevoel van partisanship. Hun bijdrage aan het leefbaar houden van de moderne maatschappij.

Je moet er toch niet aan denken dat mensen een en een bij elkaar kunnen optellen, en dat ;het volk’ doorkrijgt dat al die mohammedanen op een dag gewoon gek geworden kunnen blijken? Daarom is journalistiek nog steeds een belangrijk vak, zo leert men hen op de Scholen voor Journalistiek. Dat de afstudeerrichting Voorlichting mtet hetzelfde vakkenpakket kan worden gekozen zou te denken moeten geven, maar denken leert men er nu juist niet.

Geroutineerd wordt er verslag gedaan, met veel feiten over plaats, tijd en aantallen betrokkenen. Zoals er ook geroutineerd verslag zou zijn gedaan van een geslaagde aanslag. Alleen de essentie van het nieuws wordt er altijd weer uitgelaten. Wat dat betreft is er maar weinig verschil tussen een verslag van een geslaagde en een verijdelde aanslag.

Dat je je daar niet voor schamen gaat zal me altijd wel een raadsel blijven.