Nederland gaat 8 miljoen euro uitgeven aan de bestrijding van de effecten van El Niño. Zelden zie je onze hoogmoed duidelijker verbeeld. Kennelijk denken we dat we de wereldproblemen wel eventjes kunnen oplossen door er een handje geld tegen aan te gooien.

Het nieuwtje werd zonder commentaar gebracht door De Telegraaf.

Het kabinet maakt 8 miljoen euro vrij om de effecten van het klimaatfenomeen El Niño aan te pakken. Het is bedoeld voor regio’s in zuidelijk Afrika en de Hoorn van Afrika die een groot risico lopen. Dat maakte minister Lilianne Ploumen (Ontwikkelingssamenwerking) dinsdag bekend in Malawi, een van de landen getroffen door El Niño.

Nu is 8 miljoen naar Nederlandse standaarden gemeten natuurlijk een bedrag van niks. Er zijn voorzitters van raden van bestuur van wereldwijd opererende bedrijven voor grotere bedragen afgekocht. Bovendien gaat het niet alleen om Malawi: minister Ploumen is op tournee, en gaat ook nog naar Ethiopië.

El Niño is een wereldwijd natuurverschijnsel waarbij de oceanen veel warmte afgeven. Het komt om de zeven of acht jaar voor. Het kan leiden tot overstromingen door hevige regenval of juist tot enorme droogte. Later deze week is de minister in Ethiopië, dat ook grote gevolgen ondervindt van het klimaatfenomeen.

Of Ethiopië nog apart geld krijgt of het meet Malawi delen moet is nog onbekend. Dat het niet helpen gaat wèl natuurlijk, maar dat is niet de reden dat de minister geld geeft. Het is een aflaat, puur en simpel. Een druppel op een gloeiende tectonische plaat. Mogelijk worden van dat geld een paar ingenieurs bekostigd die zullen voorstellen wat te doen met irrigatie. Of zoiets.

Niet dat gebrekkige voedselvoorziening de essentie van het probleem is – symptoombestrijding is een synoniem voor Ontwikkelingssamenwerking. Zoals met vrijwel alles in Afrika dat niet direct te herleiden is tot agressieve inhalige dictators, zijn plotseling optredende voedseltekorten door klimatologische afwijkingen van gemiddeld een gevolg van een bevolking die te snel groeit. Men zit voortdurend tegen de grens van het mogelijke aan, en er hoeft maar iets te gebeuren en het dreigt mis te gaan. En iedereen die iets van statistiek weet, beseft onmiddellijk dat als het woord gemiddeld valt om je uiterste grenzen te beschrijven, er ellende in het verschiet ligt.

De enige maatregel die deze landen helpen kan, is de invoering van de pil. Dáárvoor zou een paar miljoen inderdaad voldoende moeten zijn. Maar ja, dan moeten ze dat daar wel willen, hè?