Amsterdam: roof, moord en wegkijk mechanismen
De moord in Amsterdam op een strandje afgelopen zaterdag is een nieuwe stap achteruit in de wijze waarop de beschaving wordt beleefd in het westen.
De moord in Amsterdam op een strandje afgelopen zaterdag is een nieuwe stap achteruit in de wijze waarop de beschaving wordt beleefd in het westen.
Wegkijken heeft een bijzonder negatieve bijklank, maar is onlosmakelijk met succes bij het electoraat in elke democratie verbonden.
Wegkijken is aan de orde van de dag. Niet alleen door de media, maar alle mensen die dingen zien die niet overeen komen met de eigen overtuiging lijden er aan.
Wegkijken zal wel nooit woord van het jaar worden, de kunst van het wegkijken is ook niet langer aan tijd gebonden. Wel neemt de subtiliteit toe.
Het wordt in Frankrijk al de #MeToo van het onderwijs genoemd, de kersverse hashtag #PasDeVague, geen golf. Dat staat voor ‘geen ophef’, ‘laat maar gaan’.
Radicalisering, salafisme en wegkijken beginnen een onzalige drie-eenheid te worden. Waarbij media niet lijken te beseffen dat de waarschuwende gil ‘salafisme’ een vorm van wegkijken geworden is.
De El-Tawheed-moskee staat weer midden in de aandacht. Het is er jarenlang misgegaan – komt men nu achter. Dat was eigenlijk wel bekend. En nog eigenlijker: dat wilde niemand bij de overheid weten. Nu...