Om midden in Amsterdam van taal racisme te worden beschuldigd als je weigert Engels te spreken was ook voor Nicolette Geveke een nieuwe ervaring.

We stonden donderdag met z’n zevenen voor de dichte deur van het UvA universitair debatcentrum Spui25, omdat een uurtje eerder per mail het debat bleek te zijn gecanceld. Dat was dus rijkelijk (te) laat, want niet iedereen is getrouwd met zijn smartphone.

Het debat zou zijn gegaan over het nieuwe boek van onderzoeksjournalist Peter Teffer “Het lijkt Washington wel, Hoe lobbyisten Brussel in hun greep hebben”. De panelleden waren theoretische en praktische deskundigen zoals een universitair docent en een vertegenwoordiger van de Humane Society, een misleidende naam, want het gaat hun niet om mensen, doch om dieren. Men was overigens nog op zoek naar een echte lobbyist om over diens Brusselse activiteiten te vertellen. Hopelijk komt er nog een herkansing, want lobbying door bedrijven en door Sorosiden ondermijnen aspecten van onze democratie en reduceren mitsdien ons land tot een Potemkin-democratie.

Voor de deur trof ik twee personeelsleden van een bekende consultancy organisatie die mij vertelden dat ze bezig waren ook naar Brussel uit te breiden; ze hoopten bij de boekpresentatie en passant wat handige tips te vernemen. Dat was vast niet de bedoeling van auteur Teffer.

Dan waren er drie losse heren met de looks van een gepensioneerde. Een van hen had zijn huiswerk gemaakt en was kennelijk van plan geweest om een vraag te stellen. Hij toonde mij een nogal verrassende lijst met lobbyisten, zoals onder anderen Ben Korsten en Joseph Goebbels.

En dan was er nog een Engelstalige griet, hoewel de bijeenkomst gewoon in het Nederlands was gepland. Ze eiste van mij dat ik in het Engels met haar converseerde. Toen ik in het Nederlands riposteerde dat we in Nederland gewoon Nederlands spreken, meende ze me een preek te moeten geven hoe belangrijk het is om net als zij wel twee (?) talen te spreken. Helaas vergiste ik me en zei een zinnetje in het Engels, waarop mijn weigering om Engels met haar te spreken werd gekwalificeerd als …… racisme. Vervolgens maakte ze een foto van me en ging de politie bellen om aangifte te doen. Hopelijk zijn die zo verstandig om haar feestelijk uit te lachen.

Jammer genoeg willigden twee van de pensionado’s wel haar taaleisen in. Ze zouden de Schoo-lezing van de Minister van Financiën eens moeten lezen. Wopke Hoekstra zei (kort door de bocht) onder andere: het gaat niet om de tegenstelling tussen wullie en zullie, maar vooral om Der Dritte im Bunde: het territoir; en dus spreken we hier in Nederland Nederlands.

Het valt me overigens steeds meer op hoezeer millennials die pretenderen wereldburgers te zijn, het buitenland kennelijk toch beangstigend vinden en dus veilige muurtjes om zich heen willen bouwen ten koste van de locals. En dus Eisen ze (ja, met een hoofdletter) bijvoorbeeld: “english please” en veggie of halallig voedsel.

Voorts frequenteren ze vooral winkels en etablissementen die ze kennen uit hun thuisland, of van eerdere reisjes, zoals H & M, Zara, Starbucks en het Hard Rockcafé. Als toerist slapen ze niet in een anoniem hotel, maar in een op hotel-mama lijkende B&B. Ze laten zich sturen door Tripadvisor en sjokken een dag lang mee in de veilig geachte kudde van de gratis stadswandelingen van Sandeman. En als ze alleen op straat lopen hebben ze geen oog voor de medemens of het stadsschoon, nee ze turen permanent naar hun schermpje voor communicatie met het thuisland waar die ingebeelde nep-cosmopolieten diep in hun hart zo naar verlangen.

---

Dit artikel verscheen eerder op Polderland.

Nicolette Geveke is correspondent EU/Brussel voor Veren of Lood.