Op uitnodiging van het CIDI ging Wim van Rooy deze zomer samen met zoon Sam een week op studiereis naar Israël. Dit essay in twee delen is het verslag van zijn indrukken en ervaringen.

Voor levende Joden gelden andere standaarden

Nederland telt drie organisaties en één magazine die zich op een of andere manier bezighouden met Israël, het judaïsme en de Palestijnen: het Centrum voor Informatie en Documentatie Israël (CIDI) is onafhankelijk en werd in 1974 gesticht; ‘Een ander joods geluid’ (EAJG – gesticht in 2001) en ‘The Right’s Forum’ waarin de oude katholiek Dries van Agt werkzaam is, en dat is er aan te merken. Er is ook het Nieuw Israëlitisch Weekblad (NIW), de pendant van Joods Actueel (JA) bij ons.

Het CIDI probeert vooral de manke, onvolledige en vaak perverse berichtgeving door de politiek correcte en geïslamiseerde media over Israël aan te vullen met feiten en argumenten. EAJG laat vooral die Joden horen die het niet eens zijn met de Israëlische politiek (vooral de ‘bezettingspolitiek’ vindt geen genade) en die de discussie binnen de joodse gemeenschap daarover niet helder vinden. Antagonistischer kunnen de twee (CIDI en EAJG) niet zijn en het gezegde ‘twee Joden, drie meningen’ zet hier als het ware exemplarisch de toon. Veel Israëlbashers op deze site zouden EAJG best smaken want de liefde van deze organisatie voor de Palestijnen is, ondanks alle berichten over hun intransigente antisemitisme, grenzeloos.

‘The Rights Forum’ is eigenlijk een aanvulling op EAJG: de oude katholiek Dries van Agt (die zichzelf na de oorlog ooit een ‘Ariër’ noemde…) is er vrij fanatiek werkzaam (to say the least); dit forum vertelt hetzelfde verhaal over de Palestijnen als onze gepalestiniseerde media, namelijk het islamogauchistische gezanik over de arme Palestijnen en de joodse verdrukker. Het NIW is, zoals JA bij ons, ondanks zijn verdediging van Israël, altijd voorzichtig in zijn stellingname. De indruk ligt voor dat men vooral fatsoenlijk wil blijven, kleinburgerlijk fatsoenlijk dan, zoals Herr Biedermann in het hoorspel Biedermann und die Brandstifter  (1953) van de Zwitserse schrijver Max Frisch.

Studiereizen
Regelmatig organiseert het CIDI studiereizen naar Israël en nodigt daartoe mensen uit de mediawereld, beleidsmakers en schrijvers uit. We kenden het systeem niet, maar werden erop geattendeerd door bevriende Nederlandse journalisten en hoogleraren die het vanzelfsprekend vonden dat wij zouden mee reizen gezien onze belangstelling voor de problematiek. Samen met Sam (van Rooy) werd ik ten slotte uitgenodigd, echter na heel wat tribulaties die vooral te maken hadden met de statuten van het CIDI die niet het niet mogelijk maakten dat niet-Nederlanders zomaar meegingen. Er werd heel wat over-en-weer gebeld en gemaild en uiteindelijk konden we meegaan indien we de reis volledig zélf betaalden (de overige deelnemers betaalden voor zover ik het kan zien, een derde van wat wij moesten ophoesten).

In de Nederlandse pers, vooral in het NIW, werd tijdens onze reis al heftig geroepen dat het CIDI nu twee halve fascisten en hele antisemieten aan boord had genomen (kun je nagaan: op dit forum word ik door sommigen als filosemiet aangezien!), dat we in feite pecunia roofden van de Joden via het Marorgeld, de stichting of instantie die in Nederland verantwoordelijk is voor de uitbetaling van geroofde joodse oorlogstegoeden (restitutiegelden) en die zulke reizen voor een deel sponsort (‘maror’ betekent in het Hebreeuws bitter en verwijst naar het bittere kruid dat tijdens de seidermaaltijd wordt opgediend; ‘Maror’ staat voor Morele Aansprakelijkheid Roof en Rechtsherstel), dat we rechtsradicalen zijn (woorden betekenen in een postmoderne tijd zoals bekend niets meer, etiketten zijn gratis geworden), dat we in werkelijkheid een snoepreisje aangeboden kregen (terwijl het een intense studiereis was met nauwelijks vrije tijd en heel vroeg opstaan) en dat ik lid ben van VB, terwijl ik in mijn hele leven van geen enkele partij lid was.

Mesjogge
Het kwam erop neer dat ik een geestelijke brandstichter ben, een mentale houding waarover de Duitse schrijver Martin Walser ooit zei: Wie voortgaat mij zo te noemen (geestelijke brandstichter, WvR) en mij een gemeenschappelijk taalgebruik met beruchte rechtse extremisten aanwrijft, is niet echt uit op dialoog maar op eerroof. Die schoen trek ik graag aan.

Natuurlijk sloten EAJG en ‘The Right’s Forum’ zich aan bij de nonsens die over ons verteld werd, vooral door ene Paul Damen, een overal weggestuurde ‘querulanterige’ journalist die als hoofdredacteur ooit bij het NIW werd geschorst (en niet alleen daar…). Ik zou hem op zijn Jiddisch willen omschrijven als een ‘mesjoggene hond’: een figuur die zonder enige sjoege zomaar wat om zich heen blaft.

Het CIDI echter bleef onze deelname aan de reis loyaal verdedigen. Zo gaat dat bij de ongeïnformeerde Halbstarken van het journaille: onzin die in het activistische kraam past wordt doorverteld, gepapegaaid en wordt op den duur voor waar aangenomen. En het navrante is, dat we voor de ene dus antisemiet zijn en voor de andere filosemiet. Wat bewijst in welk mentaal imbroglio velen vertoeven.

Er zoemde van alles rond, zoals dat meestal het geval is als het over Israël gaat, maar aan het counteren van de desinformatie was geen beginnen. We blijven immers graag lanterfantend – noem het taoïstisch – in het leven staan en op den duur wordt het grotesk en is geen enkel sop de kool nog waard. Ook bij de deelnemers waren er enkelen die ons als een soort satanische sekte meden. Openheid van geest vind je helaas zelden bij culturo’s, en vooral bij Israël geldt ‘the closing of the western mind’.

Leproos offerlam
Het (vaak linkse en volslagen irrationele) fanatisme waarmee men over het land spreekt is werkelijk ongezien, maar ook binnen de rechterzijde zijn er met een merkwaardige blinde vlek als het over Israël gaat, die op hun manier proberen af te dingen op het loutere bestaan van deze staat. Antisemitisme kreeg de laatste decennia (sinds Israël terugvocht en zijn bestaan verdedigde) dan ook een nieuw masker: antizionisme.

Voor de meeste media immers rollen bij de obligate herdenkingen de krokodillentranen voor industrieel en anderszins vermoorde Joden als automatismen, de spreekkoren zijn routine geworden, maar bij levende Joden heeft men een iets ander gevoel, die worden met andere standaarden gemeten. Die mogen zich het liefst niet verdedigen maar moeten braaf toekijken hoe hun land probeert te overleven in een zee van islamitisch barbarisme. Op die manier is de Jood goed, vervult hij zijn plicht van lam en wil men hem het liefst zien (in de twee betekenissen).

Israël viert het leven en zijn tegenstanders de dood

Wie naar Israël gaat moet bijna een examen afleggen, niet van goed zedelijk gedrag, maar over zijn motieven, want die zijn zoals het zich laat aanzien bij de media zelfs beter bekend dan bij de persoon zelf! Ga naar Gambia of IJsland, of naar Iran of Egypte, en niemand informeert ernaar wat je beweegredenen zijn om naar dat land te gaan. Gaat het over Israël, dan komen de vuurspuwende draken direct op je af, want zuiver kunnen je motieven nooit zijn. Dat alleen al, dat meten met twee maten, zegt iets over de achtergrond van de vraagsteller.

Soms lijkt het er inderdaad op dat Israël vandaag dienstdoet als de (eeuwige) Jood uit de negentiende eeuw: de Jood mag dan misschien nog oké zijn, maar dat is natuurlijk niet het geval met de zionist, vooral die uit Israël. Na de eerste wereldoorlog ontstonden op Osmaans grondgebied nieuwe Arabische staten, en die werden uiteindelijk internationaal aanvaard. De Joden werden vanaf de jaren vijftig uit die jonge Arabische staten verjaagd en dat werd ook internationaal aanvaard. Die nieuwe landen werden nagenoeg Judenrein, zoals Hitler dat graag had, net zoals Gaza en de Westbank Judenrein zijn, en binnenkort het hele Midden-Oosten ook ‘christenrein’. Ze houden daar nogal van zuiverheid.

Diversiteit
Israël daarentegen, hoe graag men het ons ook voorhoudt, is geen etnostaat, maar een land waar ook moslims, Druzen, Bahai en christenen wonen. Israël, een lapje stof ter grootte van New Jersey, is de zondebok van de wereldgemeenschap: meer dan de helft van de resoluties in de VN, met de OIC als grootste blok met schurkenstaten – 57 landen – zijn immers tegen Israël gericht. En Europa helpt aan die farce vol irrationaliteit vaak mee. Wie dat nog normaal vindt, zoals de ‘proletische’ schrijver uit Reetveerdegem Dimitri Verhulst, moet naar de psychiater.

Sommigen houden zelfs voor dat Israël nu eenmaal een politiek brandpunt is in de wereld, maar ten eerste mààkt men er ten onrechte zo’n focus van, gebiologeerd als men is door de Jood, en ten tweede: het is eigenlijk, buiten de islamwereld, alleen Europa dat zo’n eenzijdige politiek voert (en in de VS vroeger Obama). De andere continenten zijn niet zo politiek en anderszins verslaafd aan dat land. Ze zijn minder paranoïde. Het monomane karakter van die merkwaardige, bijna pathologische belangstelling vindt men elders inderdaad haast nooit terug. Israël werkt als een rode lap op zowel links als rechts, terwijl het – zoals al vaak aangegeven – de enige fatsoenlijke democratie is in die regio – met véél fouten, zoals elke democratie die maakt. Maar nogmaals: Israël is bijzonder en dat zullen we geweten hebben.

Manipulatie!
Van elke andere reis zal men zo nodig tevreden vaststellen dat ze goed werd voorbereid. Voor Israël gelden ook hier andere maatstaven: is de reis goed voorbereid, dan word je zeker gemanipuleerd – alsof de groep uit reizende karpatenkoppen bestond die totaal ongeïnformeerd rond dwaalden en zich als lammetjes lieten leiden (het tegendeel was het geval!).

De gesprekspartners, met wie we zo veel konden praten als we wilden en die telkens opnieuw erg heikele vragen door kritische journalisten kregen voorgeschoteld, waren allen mensen die wat te vertellen hadden, overlevers die ons opnieuw met de neus op ons ijdel vertoon drukten. De modale westerse mens leeft immers in een luchtbel en heeft nog maar pas geleerd wat islamitisch terrorisme zoal kan aanrichten en hoe het je leven bepaalt. Het is bekend: westerse intellectuelen ontwikkelen zoveel denkkracht dat ze niet alleen de werkelijkheid uit het oog verliezen maar dat ze het meestal beter weten dan de ervaringsdeskundigen, een nieuwe vorm van racisme, so to speak….

Doodgemartelde held
Het is de psychologische instelling die door Dostojewski zo raak werd getypeerd in een verhaal uit 1877: Fama Danilow, de doodgemartelde Russische held, een ware gebeurtenis die de auteur in zijn dagboek bespreekt. In een notendop en kort door de bocht staat dit verhaal voor een fenomeen dat we vandaag ook opmerken. Maar eerst een kleine waarschuwing: Dostojewski was een slavofiel en nam vanuit een oud soort christendom ideologisch en filosofisch het Westen op de schop; zijn tegenstanders, zoals Alexander Herzen, werden zapadniki  genoemd, verdedigers van de westerse waarden.

In Fama Danilow  wil Dostojewski, die in zijn romans de ziel van de mens als geen ander peilde, ons laten zien dat het volk vaak intuïtief beter begrijpt hoe de werkelijkheid in elkaar zit dan vele ‘negationistische’ intellectuelen wier narcisme gestut is door cognitieve dissonantie. Tijdens de diverse gesprekken die we tijdens deze studiereis met de beide partijen voerden, werd de indruk die we al lang hadden door de realiteit bevestigd: Israël viert het leven en zijn tegenstanders de dood.

---

Het tweede deel van dit essay vindt u in de zaterdagse VoL-weekendbijlage van volgende week.

Oorspronkelijk verscheen dit gehele essay in vier delen (1,2,3,4) op de Belgische opiniesite Doorbraak.be

Meer van Wim van Rooy op Veren of Lood vindt u hier.