De aanleiding kan van alles zijn – voetbal, islam, Ebru Umar of een halfwas staatsgreep – maar het resultaat is steevast hetzelfde: een explosie van nationalistisch vertoon en horden hysterische toeter-Turken die de Nederlandse straten en pleinen vullen om van hun trouw aan de profeet, de dictator en Turkije te getuigen: Türkiye hoezee! Nederland weg ermee!

Ik kan me voorstellen dat je als derde of vierde generatie migrantenkind nieuwsgierig bent naar het land van je groot- en overgrootouders ook al ben je in Nederland geboren en getogen. Wat ik me niet kan voorstellen is dat je als derde of vierde generatie migrantenkind in je diepste wezen nog steeds een Turk bent. Een Turk in ballingschap lijdend onder Westerse ideeën en idealen die iedere gelegenheid aangrijpt om trouw te zweren aan de Turkse vlag, de Turkse president en oproept andersdenkenden te bestrijden. Je bent dan als Nederlander volkomen misplaatst en mislukt.

Deze massamens die zijn egoloze slavenmentaliteit paart aan een fascistoïde hang naar zelfbevestiging maakt me kotsmisselijk. Hij vlagt voor een totalitaire religie die het Westen beoorloogt. Hij vlagt voor een megalomane dictator die lak heeft aan alles waar de stichter van Turkije voor stond. Hij vlagt tegen zijn afkomstgenoten die hier wel geaard zijn. Hij vlagt tegen de vrijheid die hem het vlaggen mogelijk maakt. Hij vlagt tegen iedereen die niet tot zijn stam behoort. Hij vlagt tegen mij en mijn manier van leven. In Nederland!

De oninpasbaarheid en agressie van deze hermetisch gesloten import-gemeenschappen maakt dat de natie waar zij hun tenten opslaan afweerverschijnselen gaat vertonen. Geen afweer op basis van ras, maar een afweer tegen de schaamteloze minachting en afwijzing van alles wat die natie tot natie maakt. Guy Verhofstadt, posterboy van de EU, noemt deze afweer ‘cancerous nationalism’ en roept Brussel op haar te bestrijden. Erdogan vergelijkt zijn opponenten met een ‘uitgezaaide kanker’ en zweept zijn aanhangers op tot een wereldwijde klopjacht.

Ik ben het verdomd zat door deze dwingelanden voor kanker uitgemaakt te worden, net als ik het zat ben steeds weer voor racist gehouden worden. Maar ik doe er weinig tegen. Want totdat ik het Europese adagium: ‘niet integreren maar accepteren’ onderschrijf, ben ik het die afwijkt. Ben ik de kanker. De kans dat een streepjes-Turk een streep zet door zijn verblijf alhier omdat hij z’n hart elders heeft, is dan ook vele malen kleiner dan de kans dat hij in het grenzeloze Europa van Verhofstadt en z’n oncologenbende straks een autonome gemeenschap kan stichten. Want daar is het wachten op.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog of Reason