Terwijl in de echoputten van de Tweede Slaapkamer en de (s)linkse MSM al jaren moord en brand wordt geschreeuwd over de stikstof- en natuurramp in ons land, pakken Rutte en consorten dergelijke zaken vooral met natte vingerwerk aan.

Tijdens de algemene beschouwingen was er bijvoorbeeld veel aandacht voor het plan om maar vast boeren ongrondwettelijk en communistisch te onteigenen, wegens stikstofuitstoot. Er waren Kamervragen over de kritische depositiewaarden van stikstof: het niveau waarop de natuur er onder gaat lijden, vastgelegd door het RIVM en de Europese Unie. Landbouw-minister Carola Schouten (CU) antwoordde daarop, onthutsend genoeg: “Dat wil niet zeggen dat uitkomsten van het RIVM-model overeenkomen met de werkelijkheid. Over dat laatste bestaat bij de statistische methode namelijk veel twijfel.”

Dan breekt er niet één klomp, maar de hele collectie. Ingrijpende maatregelen voor een belangrijke bedrijfssector voor voedsel en natuur inzetten op basis van natte vingerwerk? Maar er zijn helemaal geen depositiemetingen. Het RIVM gebruikt dus modelmatig aangenomen uitstootwaardes, en daaruit modelmatig afgeleide depositiewaardes. Dit is een geheel modelmatige werkelijkheid, die nooit aan metingen getoetst is. De erbij gesuggereerde nauwkeurigheid is dan ook pure schijn.

Bij het vakmedium voor agrariërs Stal en Akker lezen we – wellicht voor de zoveelste keer en wellicht ten overvloede – een duidelijke uitleg waarom het stikstofbeleid van het huidige kabinet van tafel moet. De relatie tussen stikstofuitstoot en de wensnatuur van Natura 2000 gebieden is niet aangetoond. Deze berust louter op een omstreden theoretisch model. De belangrijkste impact is dat het onze economie kapot maakt.

Kamer in het stikstofbos gestuurd
De antwoorden van demissionair minister Schouten op stikstof-gerelateerde vragen van de Tweede Kamer hebben het nieuws niet gehaald, maar dat had eigenlijk wel gemoeten. Want het lijkt er sterk op dat de Tweede Kamer weer een beetje het stikstofbos in wordt gestuurd. De eerste vraag is welk aandeel het buitenland heeft in de stikstofdepositie, nadat het RIVM de berekeningen opnieuw uitvoerde op advies van de commissie Hordijk. In 2018 blijkt het aandeel van het buitenland gezakt te zijn van 35,4 naar 35,3 procent. Maar het laatste jaar waar de overheid definitieve cijfers over heeft, is 2019 en die zeggen dat de uitstoot van de landbouw met vijf procent is gezakt en het buitenland gelijk is gebleven. Procentueel moet de emissie uit het buitenland dan juist toenemen.

De Kamer wilde ook graag weten hoeveel stikstofdepositie uit welke bron waar terechtkomt. Dus niet alleen in natuurgebieden, maar ook op woonwijken en landbouwgrond. Daar heeft de minister geen antwoord op, omdat het RIVM die cijfers niet beschikbaar heeft. Het zou zo maar kunnen dat landbouw netto ontvanger is van stikstof. Voor landbouw staat er 668 mol stikstof per hectare per jaar. Op basis van de dieraantallen van 2020 weten we al dat het inmiddels is gezakt naar 632 mol, toch al weer 5,4 procent minder.

En tot hoever vanaf de bron is stikstofdepositie meetbaar? Dan beantwoordt Schouten met een heel verhaal waarin staat dat het RIVM en TNO schattingen doen, er alleen cijfers zijn van stikstof in de lucht en niet op de grond en dat er daardoor altijd modelberekeningen nodig zijn. Maar er zijn wel degelijk meetgegevens voorhanden. Zo is er in het Drentse Dwingelderveld al eens gemeten en ook in het buitenland zijn metingen beschikbaar, zoals in Denemarken. Daaruit blijkt dat de afstand van stikstof in de lucht vanuit landbouwbedrijven maximaal 350 meter is. Daarna is het niet meer te meten. En veruit de meeste stikstof wordt binnen 150 meter gemeten. Als die rapporten wel voorhanden zijn, waarom meldt de minister dat dan niet?

Stikstofcrisis?
Boeren onteigenen?

Metingen van #stikstofdioxide (NO2) 30-9-21 16:00 u via RIVM https://t.co/yvl6fEAN90 tonen geringe verhoging in twee steden.

Op het platteland alles GOED.#formatie pic.twitter.com/wSAzFI3GPo

— ⛵️Tegenspraak ⚓️ (@GeertJeelof) September 30, 2021

De cijfers die de overheid gebruikt voor het stikstofbeleid, zijn ook schokkend. Schouten raamt de onzekerheid bij ammoniakuitstoot bij landbouw op 29 procent, bij industrie op 55 procent en bij energie en vervoer zelfs op 132 procent.  Zij benadrukt in haar antwoorden ook nog maar weer eens een keer dat er in natuurgebieden alleen in de lucht wordt gemeten en de data vervolgens worden gemodelleerd. Uit onderzoek weten we inmiddels dat dit leidt tot onjuiste hoge waarden.

Uit haar antwoorden wordt duidelijk dat het ministerie niet beschikt over bodemdata van natuurgebieden van de afgelopen 30 jaar. Daarmee geeft de minister in feite aan dat ze niet weet wat er in natuurbodems gebeurt, welke verzurende stoffen er in voorkomen (naast stikstof kan dat bijvoorbeeld ook zwavel zijn) en in welke mate er sprake is van vermesting van de natuur of een accumulatie van stikstof in de bodem.

Kwaliteit van de natuur?
Er zit nog een keerzijde aan de desinformatie van tutje Schouten: het onkundige stikstofbeleid dient ‘om de natuur te beschermen’, maar wat doen de myriaden aan natuurclubs, NGO’s en de overheid zelf met de vele honderden miljoenen die er hiervoor omgaan? Het korte antwoord: dat weten we niet. De Nederlandse overheden weten niet hoe natuurorganisaties hun subsidies besteden. Dus ook niet of ze wel voldoende geld uitgeven aan natuurbeheer om de kwaliteit op peil te houden of te verbeteren, zo meldde de agrarische uitgave Veld-Post onlangs.

In politiek Den Haag gaat het daar eigenlijk nooit over, terwijl er wel veel subsidies van overheidswege, de Postcode Loterij en uit donaties en erfenissen naar de natuurorganisaties gaan. Voor 2021 verhoogde minister Schouten bijvoorbeeld de bijdrage voor regulier natuurbeheer via de Subsidieregeling Natuur en Landschap (SNL). In plaats van 75 procent van de beheerkosten krijgen de organisaties nu 84 procent vergoed.

Daarbij gaat het ministerie van LNV er vanuit dat het resterende bedrag via andere bronnen binnenkomt. En dat is ook zo, wanneer je de jaarverslagen bestudeert van die organisaties. Pacht, houtopbrengsten, erfenissen, ledenbijdragen en de Postcode Loterij zijn daar voorbeelden van. Bijna alle organisaties worden ook rijker, doordat hun grondareaal groeit en die vertegenwoordigt naast een economische waarde ook een waarde aan jaarlijkse inkomsten uit subsidies zolang ze binnen het Nederlandse Natuur Netwerk vallen.

Maar wat ook duidelijk is, is dat die jaarverslagen weinig inzicht geven in hoe die subsidies worden besteed. Natuurmonumenten wil ook inhoudelijk helemaal niets zeggen. Niet eens hoeveel SNL-subsidie ze per jaar krijgen, laat staan of ze dat verantwoord uitgeven. Natuurmonumenten is in oppervlakte na Staatsbosbeheer de grootste natuureigenaar van Nederland. Dus wel veel subsidie ontvangen, maar geen verantwoording afleggen. “Het is geen subsidievoorwaarde”. Dat zouden boeren ook wel willen kunnen zeggen.

BOA’s en recreatie
Interessant is ook dat de zak met SNL-subsidiegelden niet alleen bedoeld is voor natuurbeheer, maar ook voor de monitoring van de natuurkwaliteit, de BOA’s die er surveilleren, het recreatief toegankelijk houden, voorlichting, etcetera. Hoeveel subsidiegeld de natuurorganisatie aan welke doelstelling besteedt, mag de natuurorganisatie zelf weten. Je mag verwachten dat het grootste deel naar natuurbeheer gaat, maar daar zijn geen voorwaarden aan gesteld. Ook bij de verhoging van de SNL-subsidie stelde de minister wel dat het bedoeld was om de natuurkwaliteit te verbeteren, maar stelde ze daar geen voorwaarden bij.

Nee, want wat de Nederlandse natuurbeheerders liever doen – behalve bomen laten biomasseren – is heide in stand houden, iets volstrekt tegennatuurlijks overigens. De Nederlandse heide is ontstaan door het houden van schapen en het afsteken van vruchtbare grond. Deze afgestoken zoden of plaggen waren de ondergrond van potstallen en schaapskooien. Zo ontstond heidegrond, grond die van zijn vruchtbare toplaag is ontdaan. Heide is geen natuurgrond, maar cultuurgrond.

Tegenwoordig worden bij het onderhoud van de heide nog steeds ‘plaggen afgestoken’. Het gebeurt nu alleen met graafmachines. De heide kan slechts in stand blijven door menselijk ingrijpen. In onze vruchtbare delta kan heide zich eenvoudigweg niet handhaven. Dat een bodem streeft naar vruchtbaarheid is een natuurlijk proces. Een onvruchtbare bodem zal er alles aan doen om vruchtbaar te worden. Heidevegetatie is in feite noodvegetatie. Als de vruchtbaarheid van de bodem toeneemt, zal heide vanzelf verdwijnen. Alleen begrijpt de gemiddelde mens niet dat heidevegetatie geen blijver kan zijn. Dit natuurlijke proces van vegetaties die elkaar opvolgen, heet ‘successie’. Uiteindelijk, na vele jaren, ontstaat vanzelf een ‘climaxvegetatie’: het eindpunt van de successie. In Nederland is dat meestal een gemengd bos.

Wensnatuur
De reden waarom natuurorganisaties dit natuurlijke proces tegengaan, is omdat zij een persoonlijke voorkeur hebben voor heidevegetatie boven bos. Het is je reinste wensnatuur. Als schuldige wordt een oude beroepsgroep aangewezen: de boer. Want die heeft de heide door bemesting veranderd in vruchtbare grond.

Nederland is zo klein dat je niet mag verwachten dat het een scala aan habitats heeft. Het is een land waar diverse grote rivieren in zee uitkomen. Vanuit de ruimte gezien, is Nederland één vruchtbare delta. Voor armere gronden moeten we stroomopwaarts zoeken of in andere klimaatzones. Duitsland heeft bijvoorbeeld het grootste heidegebied van Europa, de beroemde Lüneburgerheide.

Het is tekenend. Dit kabinet laat telkens haar oren hangen naar de orthodoxe groene kousenkerk. Deze religie wordt vooral door de globalistische linkervleugel gepredikt. Zij deugen en hebben daarmee een rationele basis om te moraliseren. Wie niet meedoet krijgt een belerende preek en een opgeheven vinger.

Helaas is geen verantwoording afleggen en verantwoordelijkheid al jaren het Nieuwe Normaal in de rechtsstaat Nederland onder de Rutte-doctrine. Behalve bij stikstof en natuur was dit ook waarneembaar bij het Corona-beleid, de Toeslagen-affaires, klimaatbeleid, biomassaverbranding, de Urgenda-zaak, zorg, referendum, pensioen. Afijn, vult u het lijstje verder zelf maar aan. Ook de verkiezingsuitslag en kabinetsformatie bieden geen flinter uitzicht, ondanks het leugenachtige motto voor een ‘nieuwe bestuurscultuur’, op verbetering.