Het debat  over het zomerrelletje van hitserige linksigheid rond Stef Blok heb ik gisteren aan me voorbij laten gaan. Grote woorden zonder diep berouw en spijt, zong Boudewijn de Groot ooit (Testament). En wat kon Blok anders?

Het was vooral de maatschappelijke hysterie die de politici gisteren wilden adresseren. Om niets werd er met grote woorden gegooid, Dat wat Blok gezegd had een hoge mate van redelijkheid had, kon niet meer worden erkend. De volkomen inhoudsloze richtingloosheid van hitserige linksigheid werd gisteren mede aangevoerd door Tunahan Kuzu. Dat de voorlieden van de linkse partijen daardoor toen niet al op voorhand lont roken signaleert de matige kwaliteit hunner ruggengraten. Men is nog steeds gewend eerst lippendienst te bewijzen aan allochtone volksvertegenwoordigers en dan pas na te denken over wat er eigenlijk gebeurt. Die intellectuele zelfdiskwalificatie van progressieve Kamerleden had nog het sterkst het karakter van de bekentenissen tijdens de Russische showprocessen uit de jaren dertig. Wàt een zelfbevlekkende zelfkritiek!! Want de kritiek op Blok was niet anders dan een buiging uit schuldbesef.

Hoe fraai bleek Sybrand Buma in retrospectief te zijn uitgegroeid tot de exponent van dit debat! Hij merkte op dat de woorden van Blok ‘dom’ waren geweest. Exact juist, en elegant geformuleerd. Het wàren domme woorden, niet omdat ze niet waar waren, maar omdat wat Blok zei niet gezegd mocht worden. Buma, die bukte voor een collectieve waarheid die onzinnig is, maar niet mag worden bestreden met het verstand. In zekere zin was het een fantastisch CDA-moment. Daarbij aanhakend en in dezelfde lijn was Buma’s opmerking dat ‘we’ de plicht hebben van de multiculturele samenleving een succes te maken. Grote woorden zonder diep berouw en spijt, echoot door mijn hoofd. Wat deed Buma anders dan een toverformule uitspreken waarmee het beest van de hitserige linksigheid voor althans korte tijd rustig kon worden gemaakt?

Dat de multikul dood en overleden is weet Buma ook wel, en zelfs Kuzu beseft dat best. Die laatste verzet zich alleen tegen het verbranden van het lijk, omdat hij het zo graag door het parlement zeult om regerende politici er aan te herinneren wat ze zouden hebben veroorzaakt, die ‘mensen van extreemrechts’. Kuzu was gisteren die Palestijnse menigte die met een al eerder overleden kind voor het oog van de wereld rondsjouwt, omdat zij zich met dat kind identificeert. En omdat kinderlijkjes meer sympathie en empathisch gejank in het westen genereren dan wat dan ook.

Het was Kuzu daarom dienstig Blok er gisteren van te beschuldigen extreemrechts te zijn. Hèt toverwoord dat een gelid fantomen uit het linkse achterhoofd wakker roept. De Pavlov-reactie die dat bij de zich links noemende partijen opwekte, demonstreerde zich bij de interruptiemicrofoon.

Want ach, wat is het woord ‘extreemrechts’ tegenwoordig anders dan een handige diskwalificatie van andersdenkenden? Wie niet denkt als ‘links’ is tegenwoordig extreemrechts. Zie Chemnitz. Want ondanks de geminimaliseerde politieke vertegenwoordiging is ‘links’ nog steeds de maat der dingen, en staat zij voor zuiverheid van hart en goedheid van denken die de realiteit ‘helaas’ niet altijd toelaat.

In politieke zin zet dat tweederde van de Nederlandse bevolking weg als extreemrechts, en dan moeten kleine krabbelaars als Sybrand Buma nederig om vergeving smeken teneinde sociaal weer in genade te worden aangenomen? Buma kent deze sociale regel van de politiek, maar begrijpt niet de schade die hij aanricht door te bukken als geëist. Maar de linkse politici hebben hulp van buiten hun eigen bubbel nodig willen zij ooit verlost raken van dit idee-fixe. Buma faalde gisteren opzichtig; het landsbelang eist soms meer dan dat je de boot niet laat schommelen.

Dat Blok gisteren bukte kon ik hem niet kwalijk nemen. Het hoorde bij het ritueel van het bezweren van de volkshysterie, er was geen andere weg en een doorgewinterd politicus beseft wanneer het boetekleed moet worden aangetrokken. Zou Blok zelf er iets van geloven? Grote woorden zonder diep berouw en spijt! En dat is soms maar goed ook. Niemand leest een ministerieel Testament.