Het belang van een stedenband is me al decennia duister. Toch blijkt die nog steeds populair te zijn, gezien het nieuws dat Arnhem de band met Wuhan verbreekt.

Sowieso is het feit dat er iets te verbreken viel al opmerkelijk genoeg. Dat dat nu gebeurt vanwege de Oeigoeren niet vanwege Corona maakt het nog wat gekker.

Arnhem verbreekt na ruim twintig jaar de stedenband met de Chinese stad Wuhan vanwege schending van de mensenrechten van de Oeigoerse moslimminderheid in China. Uiteindelijk kreeg het voorstel een meerderheid in de raad.

Nog gekker is:

De stedenband, die bestaat sinds 1999, zou goed zijn voor tientallen arbeidsplaatsen. Burgemeester en wethouders van Arnhem en een deel van de raad wilden eerst nog in gesprek gaan met het bestuur van Wuhan, maar daar ging de raad niet in mee.

Hier stokt mijn begrip. De band werd verbroken vanwege iets dat men zich nu pas lijkt te gaan realiseren, maar als er tientallen arbeidsplaatsen bij betrokken zijn, dan had dat toch al wel wat eerder bekend kunnen zijn? Wat houdt zo’n stedenband in, als men eigenlijk niets van elkaar weet?

Dan is de band nooit erg goed geweest, lijkt mij zo.

Ironisch is ook de Turks-nationale band die een rol lijkt te spelen ín dit besluit. Althans als we afgaan op de etnische achtergrond van hier geciteerde GL-raadsleden:

Nederlandse Oeigoeren en sympathisanten demonstreerden voorafgaand aan de stemming en voerden gesprekken met raadsleden. “Als ik dan zo’n groep mensen zie staan en een man vertelt mij dat hij negentien van zijn familieleden al vier jaar lang niet heeft gezien omdat ze vermist zijn, dan draagt dat wel bij aan het complete beeld en versterkt dat het gevoel dat wij hier als Arnhem niet aan moeten deelnemen”, zegt GroenLinks-raadslid Tülay Gemici tegen Omroep Gelderland. Haar partij besloot alsnog voor het verbreken van de stedenband te stemmen.

Dat Wuhan niet in oostelijk, maar in centraal-China ligt betekent daarmee dus ook dat deze breuk tussen beide steden vooral een politiek protest tegen China is.

De afgelopen jaren komt er mondjesmaat informatie naar buiten over het lot van de Oeigoeren in China. De moslimminderheid in het westen van het land wordt stelselmatig onderdrukt. Naar schatting zijn al meer dan een miljoen Oeigoeren in Chinese strafkampen tewerkgesteld. De Tweede Kamer stelde recent dat er sprake is van genocide.

Over de wenselijkheid van dergelijke stedenbanden wordt te weinig nagedacht. Goede bedoelingen zijn prachtig, maar wethouders van buitenlandse zaken zijn voor een gemeente weinig zinvol. Als zo’n stedenband niet veel meer is dan een speeltje voorde lokale bestuurders zou je er als gemeenteraad geen voorstander van moeten zijn. Om daarvoor de Oeigoeren te gebruiken is wat zwak.

---

Over het lot van de Oeigoeren vindt u hier meer berichten