Stagediscriminatie, studenten, MBO
De minister van wetenschap gaat zich bemoeien met de stagepraktijken in het MBO. Wat is het probleem met stagediscriminatie?
En vooral: wat is de oplossing? Een dictaat wie bedrijven zullen moeten nemen. Bedrijven zullen moeten afwachten wat zich op de afgesproken tijd bij hen meldt, als het aan de minister ligt:
Studenten in het mbo hoeven in de toekomst misschien niet meer op stagegesprek bij een leerbedrijf. De onderwijsinstelling kiest dan welke student het beste past bij een leerbedrijf op basis van “competenties en leerwensen”. Op deze manier hoopt minister Dijkgraaf van Onderwijs stagediscriminatie uit te bannen, zo staat in zijn plan om het middelbaar beroepsonderwijs te versterken.
Zoals u uit de afbeelding hierboven kunt concluderen, zit het probleem met stagediscriminatie ‘m in hoge mate in het wensdenken bij de overheid. Dat zien we ook al terug in de omgang met de titel ‘student’. Iedereen gelijk is het motto.
In het MBO-plan pleit Dijkgraaf voor een gelijkwaardige behandeling ten opzichte van hun hbo- of universitaire studenten. Uit recent onderzoek blijkt dat mbo-studenten zich niet gezien of gehoord voelen.
Sinds 2018 mogen ze zich officieel student noemen, maar het blijkt nog lastig om lid te worden van een studentenvereniging of zijn ze niet welkom in een kroeg of club. “Voor zo’n gelijkwaardige behandeling moeten nog veel stappen genomen worden”, schrijft de onderwijsminister. “Dat zit bijvoorbeeld in de bewustwording in taalgebruik, de betrokkenheid in het studentenleven en bij het opdoen van buitenlandse ervaring.”
Het gevolg is dat in Nederland het MBO de middenklasse moet leveren, en dat doet men door de laagste klasse af te schaffen, en samen te voegen met de groepen in het MBO. Wie ziet wat een chaos het MBO in de praktijk is, snapt dat het niet meer dan wensdenken is dat de overheid hier bedrijft. Het is een beetje alsof je elke soldaat in je leger titulair generaal maakt, en de sergeant maarschalk, omdat er toch enig verschil moet zijn.
De vraag waar die traditioneel ongelijkwaardige behandeling vandaan komt wordt niet gesteld. Of zij een functie heeft al helemaal niet: iedereen moet gelijk, en daarmee basta.
Gaat dit werken, is nu een goede vraag. Veel bedrijven zien stagiairs als goedkope arbeid, en met name voor de lagere MBO-afdelingen werkt dat onvermijdelijk zo aangezien voor relatief simpel werk nauwelijks een passende opleiding is benodigd. Van een opleiding tot straatveger heb ik nog nooit gehoord, en dit moet men in het achterhoofd houden bij het overwegen van wat er kan, met stagiairs.
In de praktijk zal dit het fenomeen stage voor de lagere MBO-richtingen de nek omdraaien. Weinig bedrijven zullen nog de moeite willen nemen een heel systeem gaande te houden waarvoor geen nuttige toepassing bestaat. Het is de logische consequentie van dit beleid: niemand een stage is ook een vorm van gelijkheid.
Logisch dat bedrijven het afvoerputje van het lbo/vmbo niet willen hebben. De minister wil het misschien wettelijk voorschrijven hoeveel marokkanen, turken of andere nationaliteiten en niet te vergeten de zogenaamde vluchtelingen, een bedrijf moet opnemen voor een verplichte stageplaats.
Dit is de inflatie in het onderwijs. Door de geforceerde gelijkheid en toegankelijkheid van opleidinginstellingen wordt een diploma steeds minder waard. Tegenwoordig moet ook iemand met het nivo van straatveger een universitaire studie kunnen volgen. Dus passen we de universiteit maar aan aan de straatveger. De UvA heeft dat al gedaan met straatveegster Gloria Wekker. Gevolg is dat je voor straaatveger een Mastersdegree moet hebben om aan de bak te komen en dat we te weinig gekwalificeerde ingenieurs hebben.
Problemen zoeken waar ze niet zijn om met oplossingen te komen die niemand wil. My body, my choice. Mijn bedrijf, mijn keuze. Ik zie het zover komen dat bedrijven geen stageplaatsen meer aanbieden. Het is dat de arbeidsmarkt zo ‘krap’ is, maar anders.