Het enige interessante aan het voorstel van PvdA en D66 om de verdiensten van MBO en HBO stagiaires gelijk te trekken is het ingebakken staatspopulisme.

Onder staatspopulisme versta ik het soort populisme dat met ondeugdelijke en oneigenlijke argumenten poogt op andermans kosten potentiële kiezers te paaien. Dit is er een schoolvoorbeeld van.

Het ontbreekt het er nog maar aan dat ze komen met een aparte CAO voor stagiaires – hoewel regelingen voor stagiaires al in veel cao’s routinematig worden verwerkt.

De gedachte achter een stage was oorspronkelijk dat je wat leert terwijl je in een bedrijf rondkijkt, en het bedrijf kan kijken of het in de toekomst moeite voor je doen wil om je als employee aan te trekken. Dat lijkt steeds verder geëvolueerd naar een situatie dat het niet langer om een stage gaat, maar om werk dat niet of slecht betaald wordt, maar waarvoor ook extra toezicht nodig is. Dat MBO en HBO-stagiaires verschillend betaald worden is daarmee niet gerechtvaardigd, maar feitelijk constateer ik dat ze allemáál slecht betaald worden. En dat dat onderdeel van een verwrongen economisch systeem geworden is, waarbij men kinderen zo lang mogelijk op school houdt, maar tegelijk van hen eist dat ze toch een nuttige bijdrage aan de maatschappij leveren – tegen liefst verwaarloosbare kosten.

Dit voorstel is niet anders dan een volgende stap naar volledige integratie van dit systeem, waarbij de jeugd tot circa 25 nooit een volwaardig loon zal krijgen. Voor kleinere bedrijven (waar vaak het meest geleerd kan worden) zal het hierdoor ietwat kostbaar (vooral door het extra toezicht) worden stagiaires te begeleiden, voor grotere is het nu al een goedkoop extraatje. En dit wordt zo steeds verder geformaliseerd.

Dat deze hele attitude verkeerd zit bij deze Kamerleden spat er van af bij het NOS-bericht hierover:

Mbo’ers moeten evenveel stagevergoeding krijgen als hbo’ers en universitaire studenten, vinden PvdA en D66. Volgens de partijen zijn verschillen van een paar honderd euro per maand nu geen uitzondering.
De Kamerleden Kirsten van den Hul (PvdA) en Paul van Meenen (D66) schrijven in een ingezonden stuk in het AD dat dit moet veranderen. Zij vinden dat mbo’ers, die “net zo hard werken en net zo veel uren maken als alle andere stagiairs” een gelijke behandeling verdienen.

Het klinkt als een vorm van eerlijkheid, maar is dat niet.

De twee partijen zullen in een debat over het MBO, deze week in de Tweede Kamer, aan minister Van Engelshoven vragen om het probleem aan te pakken.

Want wat wordt de volgende stap? Even voor deze Kamerleden: de deugdelijkheid van voorstellen kun je mede afmeten aan de gevolgen die ze hebben zullen en de weg die wordt ingeslagen – in bestuurlijk opzicht. Dat dit ook een maat oplevert voor de kwaliteit van Kamerleden zal ik verder hier niet uitdiepen, maar de kwestie is dat je kunt zien aankomen dat dit voorstel een grote stap is op weg naar de verklaring dat alle mensen belangrijk werk doen, en dat het daarom oneerlijk is dat mensen verschillend betaald worden voor verschillend werk.

Een probleem laten ontstaan waar dat eertijds niet aanwezig was, ter bevrediging van een rechtvaardigheidsgevoel bij mensen die zelf gigantisch overbetaald worden? Knap, op het schunnige af. Waar kenden we dit type redenatie ook al weer van? Het is het soort communisme waarbinnen geld niet belangrijk is, omdat je er toch weinig mee kunt, zodat je iedereen er ruim van voorzien kunt. Toen de DDR ten onder ging had het land nominaal een van de hoogste besparingsniveaus ter wereld. Dat deze Kamerleden het vereiste benul missen is betreurenswaardig, maar dit type pogingen tot verbetering van de geschiedenis hebben nog nooit een goed resultaat opgeleverd.

Die stagiaires denken extra geld te krijgen, maar wat eigenlijk gebeurt hebben ze niet door. Extra geld is nooit gratis.