De oudste van het ras der Orang-oetans is ingeslapen. Ze was 62 jaar jong en enorm in verval, wat voor de dierentuin waar zij woonde voldoende was haar in te laten slapen. Dat is begrijpelijk, humaan zelfs. Maar o, wat een verschillen met het mensdom kun je er uit destilleren.

Ten eerste was daar de observatie waar de NOS bovenop sprong, dat

“Puan heeft veel betekend voor de kolonie in Perth en het overleven van haar soort”

Ah. Soort. In het geval van Orang-oetans staat dat vrijwel gelijk aan ras. De soort Orang-oetan kent diverse ondersoorten.Puan was een Sumatraanse orang Oetan.

Volgens het Wereld Natuur Fonds leven er nog zo’n 14.600 Sumatraanse orang-oetans in het wild. De diersoort wordt bedreigd door stroperij en ontbossing.

Omdat het woord onder van zichzelf al genoeg zou zijn om De Dam op een anderszins koude en rustige novemberavond vol te doen lopen met krijsende activisten als je dat woord zou gebruiken in: een menselijke ondersoort, moet je vaststellen dat het toch ietwat vreemd is dat dat met Orang-oetans geen problemen geeft. Een raar soort, die mensheid. Dat zou ik als logisch denkend Orang-oetan in ieder geval jaren geleden al hebben gedacht.

Dat contrast met mensen wordt nog sterker als je ziet met welk een innige tevredenheid haar menselijke verzorgers haar lieten inslapen.

Het personeel besloot haar te laten inslapen, omdat ze steeds meer last kreeg van ouderdomsgebreken.

Lees: de verzorgers kregen steeds meer last van haar ouderdomsgebreken.

“De afgelopen jaren werd ze grijs, bewoog ze steeds langzamer en was ze vaak verward,” vertelt haar verzorger. “Ondanks dat bleef ze de waardige, rustige matriarch die ze altijd was.“

Want mensen en euthanasie levert altijd direct een heel debat. Puan kreeg gewoon een spuitje en een vermelding in het Guiness Book of Records.

Ik vind het lastig wat ik hier nu van vind. Uiteindelijk ben ik ook al 55….