Volgens Ann De Craemer (en op 30/01/2016 Bart Eeckhout) is er zoveel drek op de sociale media dat dit vraagt voor meer moderatie. De Charlies van deze wereld moeten zwijgen want zij beslissen wat kan en wat niet. Als zelfverklaarde luis-in-de-pels voel ik mij aangesproken. Is er een probleem op sociale media? Hoe moet er opgetreden worden? Welk staartje kan of mag een uitschuiver hebben? Ann De Craemer en Bart Eeckhout gaan veel te licht over die fundamentele vragen. De keuze tussen drek en dictatuur is voor hen snel gemaakt.

Wat is er aan de hand?
Het is frappant dat de media ten strijde trekt tegen wat zij de duivelse sociale media noemt. Volgens Ann Peuteman gooit men vuilbekken beter van Facebook. Is het echt zo erg gesteld? Een kleine bloemlezing van recente sociale-mediastormen.

Onlangs bekritiseerde een tv-presentatrice in Duitsland publiek het racisme dat op Facebook welig tiert. In eigen land kreeg een Gentse agent een Beruftsverbot na een racistische uithaal op Facebook.

Zelfs toespraken worden niet gespaard wanneer ze op de sociale media verschijnen. Een journalist tweette een deel van de toespraak van bioloog en Nobelprijswinnaar Tim Hunt waaruit men afleidde dat Tim Hunt een seksist was. Een mediastorm was het resultaat en de totale ruïnering van de wetenschapper. Later bleek de hele toespraak uit de context gerukt door een riooljournalist die bekend wou worden. Ook in eigen land werd professor Willem Elias na seksistische commentaar op Facebook kapot gemaakt.

Ook politici zijn kop van Jut. Theo Francken, eeuwige boeman van de media, wordt bovennormaal gescreend op drektweets. Recent was er controverse nr. 1000 over zijn opmerking van het te knusse tentenkampje. In Nederland kostte een verkeerd geïnterpreteerde post de zetel van raadslid Mia Sliwinsky.

De media speelde in deze hetzes telkenmale een sleutelrol. Zij kiezen elke keer uit wat er zogezegd leeft op Twitter en Facebook, proberen al bestaande heksenjachten op te kloppen en gaan de activistische toer met het scala van linkse opiniemakers. De media is een sociale-mediajunkie, ze zijn verslaafd aan de hetze en het klinkt dan ook hypocriet dat ze nu strenger willen optreden.

Linkse afrekencultuur
Wat zaken als Willem Elias en Tim Hunt ons leren is dat onze samenleving ziek is. Ziek door jarenlange indoctrinatie van politiek-correctheid, politiek-correctheid die opiniedelicten zwaar bestraft volgens niet-strafrechtelijke procedures.

Er is kortom een linkse “afrekencultuur” in onze maatschappij. Burgers met linkse spasmen (in samenwerking met de traditionele linkse media) proberen uitschuivers zwaar te bestraffen: ze roepen op tot ontslag of erger, de dood. Vanaf dat het genoeg bekend is neemt het kuddedier in ons brein over en springen we mee op de ophefkar. De manier waarop dit alles gebeurt doet mij terugdenken aan donkere tijden van heksenjachten en lynchpartijen.

De afrekencultuur ondermijnt de christelijke traditie van vergeving en een tweede kans. Welke werkgever wil nu iemand in dienst nemen die onderwerp was van een mediahetze? Eens de burgerrechter zijn oordeel heeft geveld is deze persoon sociaal gezien dood.

Deze primitieve vorm van sociale controle wordt goedgekeurd door links. De linkse kerk heeft jarenlang het goede voorbeeld gegeven door via de traditionele media opiniedelicten te straffen. Nu heeft de massa deze verwerpelijke tactiek overgenomen.

Rechtstaat
Natuurlijk zal men nu denken: “Oh deze blogger steunt racisten en seksisten!”. Niets is minder waar.

Echt racisme en seksisme is laakbaar. Wat de Gentse agent en Willem Elias deden kan niet door de beugel. Wat die mensen ook deden, niets rechtvaardigt een ontslag. Nee, enkel een juridische zaak was gepast. De rechterlijke macht heeft sinds de middeleeuwen het mandaat om delicten te berechten en te bestraffen. De vroegere volkswoede werd gekanaliseerd naar de rechtshoven, waar onpartijdige rechters beslissen op basis van democratische gekozen wetteksten en feiten over schuld en onschuld.

Het recht op onschuld en het recht op verdediging worden ook geschonden. Mensen die het heft in eigen handen nemen zijn vaak verblind door woede en kunnen onterecht slachtoffers maken. Het maakt hen blind voor de pogingen van anderen om mensen te besmeuren. Law & order is geen hol begrip, men creëert chaos als men voor eigen rechter gaat spelen Tim Hunt was zo’n slachtoffer van een georkestreerde hetze. De journaliste in kwestie was een leugenaar maar de schade kon niet meer ongedaan worden gemaakt: Hunt werd niet meer in ere hersteld.

Vrije meningsuiting
Alhoewel het meestal een open-and-shutcase is wat racistisch of seksistisch is, de werkelijkheid is vaak een grijs gebied. Er zijn vaak scheve moppen die de lijn opzoekt wat toelaatbaar is. Sommige moppen hebben hogere intellectuele capaciteiten nodig om de pointe te begrijpen (zie recente Charlie Hebdo cartoon). De sociale media oordeelt vaak te snel zodat ze onterecht mensen beschuldigt.

Ook is wat men drek noemt vaak relatief; vaak is het een legitieme uiting van een (ongewenste) mening. Zeker datgene wat rechts is wordt vaak door links als “drek” bestempeld. Als progressieven zoals De Craemer en Peuteman dit willen modereren moeten deze moderators rechter spelen. Ongetwijfeld zullen er heel veel onschuldigen worden bestraft (ik heb er ervaring mee, VRT-moderatoren zijn echte <scheldwoord>).

Er mag aan de vrije meningsuiting niet getornd worden. Vrije meningsuiting is wat de democratie doet draaien, het zorgt voor meningsverschillen. Hoogstwaarschijnlijk zitten er meningen tussen waar mensen niet eens mee zijn of zelfs beledigen. Het recht van beledigen is onlosmakelijk verbonden met maatschappijkritiek. Wat de ene beledigend vindt is voor de andere kritiek, een staat moet neutraal zijn ten opzichte van meningen en kan geen waardeoordeel maken (buiten de correcte begrenzingen van geweld prediken en haatzaaien). Geen enkele moderator mag hierover beslissen!

Zonder rechten ook geen plichten, elke mens heeft de plicht om meningen niet te bestraffen of te modereren maar wel te tolereren. Hoe vaak ik links bekritiseer doet geen afbreuk dat links er moet zijn in de samenleving. De wereld zou maar saai zijn zonder de diversiteit aan opvattingen. Diversiteit hier is een meerwaarde want niemand heeft de absolute waarheid in pacht.

Intellectuele incest en zelfbevrediging
Het stoort mij dan ook dat personen zoals Ann De Craemer en Ann Peuteman die diversiteit willen onderdrukken door blokkeringen en moderatoren. Door alles wat zij subjectief te rechts vinden te blokkeren en alleen links toe te laten, plegen ze roofbouw op het intellectueel kapitaal van de samenleving. Ze doen daarmee aan intellectuele incest en zelfbevrediging en willen zich niet meer laten kruisbestuiven door wat zij “rechtse drek” noemen.

Het resultaat is starheid, enggeestigheid en bekrompenheid dat zo kenmerkend is voor vele linkse opiniemakers. Als alles dat nog maar ruikt naar rechts wordt geweerd, dan groeit de intolerantie en de haat. Het voedt stereotypen en vooroordelen over de ander. Alleen het eigen Groot Gelijk telt dan nog. Het is dan ook frappant dat links diversiteit preekt als het over culturen gaat, maar zwijgt als het over ideologieën gaat.

Men wordt ook mentaal fragiel, vanaf dat de zeepbel doorprikt worden zie je hoe mentaal onstabiel sommige opiniemakers worden. Een linkse acteur zoals Johan Heldenbergh durft serieus te stellen dat de verkiezingsoverwinning van N-VA hem in een depressie duwde. Ik heb diep medelijden met zulke sujetten, want ik weet dat hij door onvoldoende intellectuele weerwerk alle mentale weerbaarheid verloren heeft.

Ann Peuteman zegt dat ze andersdenkenden blokkeert zodat ze niet geïnfecteerd wordt, ik zeg dat je je juist moet openstellen om een immuniteit te kweken. Het hoeft niet dat partijen het eens worden of door de ander wordt overtuigd. Debatten zijn geen competities. Nee, het is soms voldoende dat de andere eens een ander geluid dan het eigene hoort, een ander liedje. En soms, heel soms, toch een paar van die hardnekkige vooroordelen ontkracht (bv. rechtsen zijn harteloos).

Zelf heb ik al mijn blokkeringen al verwijderd. Al de drek is dus nu zichtbaar voor mij. Ik neem het graag erbij. Dat is nu eenmaal de prijs die men moet betalen om zich open te stellen voor andere meningen. Als ik dan drek zie antwoord ik er niet eens op. Ik begrijp dat Kathleen Cools stopt met Facebook. Ik vind het alleen jammer dat Cools niet heeft geleerd om dezelfde attitude aan te nemen zoals ik. Sociale media vraagt nu eenmaal volwassenheid.

Uitlaatklep
Ik ga nu iets zeer bizar poneren. Eigenlijk zouden we als maatschappij zelfs moeten juichen om drek.

Drek biedt een mogelijkheid aan om te weten te komen wat die persoon denkt of voelt. Veel drek geeft aan wat er onder de mensen leeft. In plaats van dat men de drek probeert uit te wissen is het soms beter om te luisteren. Wederom is links hier hypocriet. Zij predikt dat we ons in de plaats moeten stellen van de meest verschrikkelijke misdadigers (slechte jeugd, werkloosheid, discriminatie) maar hult zich in stilzwijgen als het gaat om racisme in onze maatschappij. Zulk delict is dan ook te gruwelijk om u in te leven met de dader, die moet een onwaarschijnlijk slecht mens zijn.

Nochtans is dit niet zo. Drek is in de eerste plaats een uitlaatklep voor wringende gedachten. Het is een uiting van hopeloosheid en woede. Men kan deze niet onderdrukken zoals links jarenlang heeft gedaan. Het creëert een negatieve spiraal van woede en revolte. Dit kan alleen maar eindigen in geweld. Door de deksel op de overkokende pan te houden creëert links een voedingsbodem voor een burgeroorlog.

Een tolerante maatschappij waar iedereen zijn mening kan zeggen is een maatschappij zonder drek. Een maatschappij zonder drek is een gelukkigere maatschappij. Een gelukkigere maatschappij zal ook minder drek produceren. Die opwaartse spiraal moet dan ook het doel zijn.

Schrikbewind en anonimiteit
Die opwaartse positieve spiraal is verder dan ooit. Links heeft jarenlang een heus schrikbewind gevoerd tegen alles dat naar rechts ruikt. Het resultaat is dan ook dat mensen onderduiken in de underground of gefrustreerd geraken. Enkelen hebben een oplossing gevonden: een anonieme account maken.

Ja, deze blogger hoort bij die anoniemen. In een ideale maatschappij zou niemand bang moeten zijn om zijn/haar mening te uiten. Niemand zou bang moeten zijn om een Beruftsverbot te krijgen na een mediahetze. Geen enkele jongmens hoeft bang te zijn dat zijn/haar toekomst kapot is nog voor het is begonnen. In een ideale maatschappij zou niemand zich gedwongen moeten voelen om een anonieme account te maken.

Het is dan ook onmenselijk hoe links haat opzweept tegen critici en ze in de anonimiteit duwt. Mijn ervaring en die van anderen leert dat links vooral ad hominem gebruikt: links valt de persoon aan, niet de boodschap. Daarom dat politicisme vooral door links wordt gedaan, men projecteert een politieke mening op de gehele persoon. Die persoon met een “foute” mening is dan ook slecht van karakter en onbekwaam om welke job dan ook uit te oefenen.

Dit wapen is zo belangrijk voor links dat zij anoniemen grondig haat. Ad hominem kan dan niet gebruikt worden. Het maakt hen letterlijk krankzinnig van onmacht, twee maanden geleden ging Frank Van Massenhove, socialist en voorzitter FOD Sociale Zekerheid totaal door het lint tegen mij. Hij blokkeerde alle anoniemen. Volgens zijn moraal is een anonieme een lafaard, iemand die zich niet wilt verantwoorden voor zijn mening.

Deze linkse sirenenzang hoeft niet naar geluisterd te worden. Dezelfde Van Massenhove is absoluut niet eervoller als hij en andere socialisten mensen broodrooft omwille van hun mening. Wie is echt laf: diegene die zich moet verschuilen door rode bloedhonden zoals hem of hij die elke discussie uit de weg gaat? Deze man is bang, onnoemelijk bang van anoniemen. Ik kan alleen maar medelijden hebben van iemand die intellectueel zo incestueus is dat deze zich moet afschermen van elke kritiek.

Anonimiteit is de reactie van rechts op jarenlange censuur. Net zoals critici op de adel en de clerus zich verschuilden achter pseudoniemen, zo moet de rechtse critici zich anonimiseren op het internet. Meer zelfs, mensen hebben het recht op anonimiteit als de samenleving een opendebatcultuur mist. Ik vind het dan ook zeer beangstigend dat links de internetanonimiteit wilt afschaffen. Privacy is het eerste dat sneuvelt in een dictatuur.

Conclusie
Sociale media is een geweldig medium om opmerkingen te maken. Er zit veel drek op ja, maar een afrekencultuur of een ik-sluit-me-opcultuur zijn geen oplossing. De drek is de prijs die we betalen voor vrije meningsuiting. De echte drek kan beter geregeld worden door de rechtspraak dan door eigen rechter te spelen. Drek kan ook therapeutisch werken: het kan mensen stoom doen uitblazen of juist weerbaarder maken voor andere meningen. Meer zelfs, je openstellen voor andere meningen verrijk je je intellectueel.

Het is dan ook zeer spijtig dat vooral links mensen afrekent voor andere meningen of zich van afsluit. Mensen pikken dit niet meer en komen in opstand. Anonieme accounts maken linkse mensen het leven moeilijker. Krampachtig proberen deze te weren of te bestrijden is zinloos of beangstigend.

De keuze voor mij is dan ook zeer duidelijk: tussen drek of dictatuur ga ik 100% voor drek. Nu zien of deze blog ook bestempeld wordt als drek of niet…

——————————————————————————————

Dit stuk verscheen eerder op De Mondige Student en verschijnt naar aanleiding van de opinies van Ann De Craemer en Bart Eeckhout in De Morgen.