Vijf Surinaamse stichtingen in Nederland spannen een kort geding aan tegen het kabinet over de Nederlandse excuses voor het slavernijverleden. De organisaties eisen dat op 19 december nog geen excuses worden gemaakt, zegt advocate Joancy Breeveld tegen Trouw.
Breeveld bereidt het kort geding voor namens de stichtingen Wi Kon Na Wan, Mart Radio, Eer en Herstel, Afro-Caribische levensbeschouwing en Spiritualiteit en de stichting Keti Koti
“De Surinaamse gemeenschap is zeer divers en mijn cliënten vinden dat je excuses maar één keer kan maken”, aldus Breeveld. “En dat moet dus goed en zorgvuldig gebeuren. Nu dreigt opnieuw te gebeuren dat witte mensen aan zwarte mensen opleggen wat er moet gebeuren, zo wordt dat gevoeld. Dat is niet alleen pijnlijk, maar ook schadelijk voor de nazaten van slavernij.”

Dat het hele gedoe te geschift voor woorden is schreef ik eerder al, alsook dat een groep aan wie werkelijk excuses gerechtvaardigd zijn, die van de autochtone Nederlanders is, die voortdurend als kop van Jut wordt gebruikt door progressieve activisten. Wat de emoties zal doen oplopen, is de verwachting dat de Nederlandse regering ditmaal met geld over de brug zal komen om de nazaten van de vroegere slaven milder te stemmen. Dat niemand daar veel gelukkiger van wordt hebben ze in Indonesië al gemerkt, toen Nederland daar wegens excuses in een paar dorpjes over de brug kwam. Maar als de woorden excuses en herstelbetalingen vallen, krijgen veel progressieve mensen het idee dat het goudschip op het punt staat binnen te lopen.

Heeft iemand van die Surinaamse stichtingen al beseft dat ze op het punt staan de nagedachtenis aan hun voorouders om te zetten in harde centen, klinkende munt als goedmakertje voor rammelende kettingen? En dat dat net zoiets is als handelen in mensen? Van zo’n advocate kun je dat niet vragen; stom volk dat in centen denkt, advocaten. Maar wie zijn voorouders eert, kan geen genoegen nemen met een extra bosje bloemen bij een lelijk monument.

Koning
En dus hebben de advocaten die op een rel uit zijn al bedacht dat de excuses moeten worden uitgesproken door de koning, en niet door zo maar een minister. Dat is potsierlijk, aangezien ministers de kroon vertegenwoordigen. Het is hun vak vervelende boodschapjes over te brengen, terwijl de koning dat ééns per jaar moet doen (Prinsjesdag). De koning laat nu onderzoek doen of zijn familie heeft verdiend aan de slavernij. Drie jaar is daarvoor uitgetrokken, zodat duidelijk is dat het een klucht wordt. Het antwoord is bekend: wel geprobeerd, maar niets verdiend. Als er echt geld werd verdiend aan de slavenhouderij, zou Suriname nu een keurig opgebouwd land zijn, in plaats van een negorij aan de rand van het Amazone-oerwoud.

Meer over slavernij op VoL vindt u hier.