Separatisme en terrorisme
De eertijdse Spaanse ambassadeur in Nederland vond het niet terecht om de ETA een separatistische groep te noemen: het waren volgens hem terroristen, waarbij hij het deed voorkomen alsof het een het ander uit zou sluiten[1]. Maar separatisme en terrorisme gaan juist maar al te vaak samen.
De mening van die Spaanse ambassadeur is een wonderlijke, maar toch wel vaker voorkomende opvatting. Separatistisch en terroristisch kunnen in zijn ogen niet samengaan, want het eerste heeft iets respectabels in de ogen van linkse mensen en het tweede niet.
Iets dergelijks doet zich voor bij verslagen over vrijheidsstrijders in Tetsjenië. Dat zijn precies zulke terroristen als de ETA of de IRA, maar op een of andere manier genieten die hier meer sympathie. Hun land wordt onderdrukt, vindt men, ook al gebeurt dat alleen omdat de Russen ter plaatse proberen de terroristen uit te schakelen.
In de strijd daar vallen nogal wat burgers, maar hoe dat te vermijden zou zijn kan Amnesty International ons niet vertellen. Amnesty volstaat met afkeuren terwijl toch het enige alternatief is om de terroristen hun zin te geven.
De Spanjaarden en Engelsen bestrijden hun inheemse terroristen met de wapens van de democratie en de rechtsstaat, althans als regel. Een enkele keer worden er wel eens terroristen uitgeschakeld op een manier waarbij een Britse of Spaanse rechter zijn wenkbrauwen bij zou fronsen, maar dat blijft dan meestal geheim.
Publiekelijk gaat het volgens de regels en laten we wel wezen, dat hebben we ons tot nu toe ook kunnen permitteren. We zijn in West Europese landen gewoon om de terroristen met fluwelen handschoenen aan te pakken en te behandelen als willekeurige verdachten. Tot nog toe was het geweld zo sporadisch en gelokaliseerd, dat er voor de meeste mensen wel mee te leven viel.
De terroristen rekenen daar mee. Het is geen geheim dat grote internationale terroristische aanslagen een aantal malen in West Duitsland en Nederland werden voorbereid, omdat met een goede jurist bij de hand terroristen in spe hier veilig zijn. Meestal weten we niet eens dat het gebeurt, maar ook als onze geheime dienst er achter komt doen we niets, kunnen we niets doen want de rechter zou het verbieden. Pas als de doden gevallen zijn en liefst in Nederland en als de daders bekend hebben, dan is er kans op een succesvolle vervolging.
Niet alleen de NOS en de kranten, ook rechters huldigen hier de opmerkelijke gedachte dat moorden voor een “achtbaar” politiek doel iets anders zijn dan moorden om te roven. Ze lijken in dat opzicht op de rechters die de leiders van de Hitler/Ludendorf opstand in München in 1923 moesten berechten. Voor de meestal volkomen willekeurige slachtoffers van de politieke moorden maakt het weinig uit hoe progressieve autoriteiten hier over denken. Ze willen ertegen beschermd worden en eisen dat ook de organisaties die deze middelen geoorloofd achten bestreden worden. Als de progressieven willen dat hun democratische rechtsstaat in stand blijft zullen ze moeten leren luisteren.
- September 2011
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp