Sentimentaliteit hangt meer samen met ons type maatschappij dan we ons vaak realiseren.

Als geïndividualiseerd mens heeft u een herkenbaar figuur nodig om uw emoties te kunnen kanaliseren. Zo’n meute die u in de verte ziet hongeren – het is allemaal reuze zielig, en de pincode is snel doorgegeven. Maar identificeert U zich er mee? U heeft uw plicht gedaan, zodat u mag verwachten dat u er dan ook van af bent- tot het volgende pin-moment.

Oudere sentimenten – over vroeger, en hoe het ooit was, zijn vaak veel breder van aard. En onbestemder, een maatschappij waar de emoties collectief beleefd worden heeft niets aan het benoemen van concrete personen, tenzij het helden zijn: De Ruyter, Tromp. Maar verder? Dan gaat het over de Klok van Arnemuiden of iets van gelijke aard. Als het maar algemeen genoeg is – u moet zich identificeren.

Met u als moderne individualist heeft men het maar moeilijk om aan te spreken. Dan is het noodzakelijk om naar de concrete tearjerkers te grijpen: Mauro, Aydan. Zó zielig. Door het leed van de enkeling uit te vergoten maakt de MSM ons weer ontvankelijk voor zaken die we van nature geneigd zouden zijn weg te wuiven. In het leed van de enkeling kunnen we ons tegenwoordig makkelijker verplaatsen dan in het leed van grote groepen. Natuurlijk, we weten dat ze zielig zijn (en dat we dan onze pincode klaar moeten hebben). Maar we voelen het pas echt diep mee als we een individu voor onze neuzen een paar traantjes zien plengen. Of levenloos op het strand achtergebleven zien zijn.

Het zijn signalen van een veranderde maatschappij. U en ik zijn anders dan onze ouders waren. Als we zaken niet zo maar aan onszelf, als privépersoon, kunnen verbinden, had het wat ons betreft net zo goed niet gebeurd kunnen zijn. De manier waarop we door de MSM worden gemanipuleerd om toch compassie te voelen vertelt eigenlijk het hele verhaal.