Premier Rutte zit op de EU-top in Brussel, en beweert dat Nederland niet meer betalen wil. Dat kan ook bijna niet, want de klimaathoax kost nu al teveel.

Of de premier zelf beseft waar de kneep zit kan worden betwijfeld, maar dat de positie waarin Nederland zichzelf gemanoeuvreerd heeft tamelijk wanhopig is lijkt in ieder geval ambtelijk te zijn doorgedrongen. De premier leunt in Brussel achterover, heeft zijn Chopin-biografie vervaarlijk in aanslag en wacht af wat men verder hoopt te bereiken. Nederland zet de hakken in het zand.

Dat klinkt beter dan het is. De signalen van bestuurlijk onvermogen zijn even onrustbarend als zorgwekkend. De berekeningen van het RIVM over de stikstofproblematiek zijn het minste probleem van de klimaathoax en de aanpalende terreinen waar het mis gaat. Dat de elektriciteitsvoorziening niet kan worden gegarandeerd met de ambitieuze plannen die het kabinet twee jaar geleden doorgaf vanaf de milieutafels weten we nu ook. En ook, dat de burger de klos zal zijn.

Tot 2030 moeten er 1,7 miljoen openbare laadpalen geplaatst worden, daarnaast gaan er 1,5 miljoen huizen van het aardgas af. Als die allemaal in bedrijf komen, vergt het een ongekende hoeveelheid stroom. Eén Tesla Model 3 slurpt evenveel elektriciteit als tien huishoudens; en één warmtepomp heeft evenveel stroom nodig als een handvol wasdrogers. De kabels in de grond en de transformatorhuisjes zijn te dun en te zwak om al die energie te kunnen leveren. Er wordt nu al gewerkt met laadpalen die op piekmomenten slechts de helft van het vermogen leveren om te voorkomen dat de wijktransformator het begeeft.

Dat moet niet alleen betaald worden met investeringen, maar het moet ook allemaal in de infrastructuur worden aangepast. Dat betekent eenvoudig at heel Nederland o de schop gaat de komende twintig jaar, of mensen het nu leuk vinden of niet. De vereiste dwang zal gigantisch worden, en de rekening bijna onbetaalbaar.

In Brussel zit nu Rutte, en als hij zijn poot niet stijf houdt wordt de rekening pijnlijk veel hoger da die toch al is. Solidariteit is mooi, maar als het de burger teveel kost wordt die opstandig. Niet voor niets zijn de ‘zuinige landen’ in de EU welgesteld omdat ze zich het minst door Brussel laten commanderen. Plus, dat het grootste angstbeeld dat steeds realistischer opdoemt aan de horizon, vergelijkbaar is met het vergroeningsfiasco dat de EU in Nederland hoopte te financieren.

Dit alles kun je bovendien niet los zien van dat andere democratisch bedoelde fiasco in Brussel: het EUP. Dat orgaan kan niet veel, en heeft een bezetting die nog minder kan: het wordt vooral gevuld met uitgerangeerd klapvee en idealisten die in eigen land doorgaans als ietwat wappie worden beschouwd.

Opstand van het klapvee?
Maar gezamenlijk begint men langzamerhand een vuist te maken, en dat wordt zorgelijk. Waar de regeringsleiders uiteindelijk ook mee naar buiten komen, het EUP moet er mee instemmen. En er zijn al geluiden dat het er niet over peinst. Dat dat mede wordt ingegeven door het ressentiment en rancune dat er nog steeds smeult omdat het EUP bij de samenstelling van de Commissie Von der Leyen haar zin niet kreeg en werd genegeerd. Ook het klapvee wenst erkenning van haar belang.

Het Europees Parlement gaat niet akkoord met zomaar elke meerjarenbegroting waar de EU-leiders het over eens worden. Er is adequate financiering van het toekomstige Europese beleid nodig. “De EU-leiders moeten hun verantwoordelijkheid nemen”, waarschuwt parlementsvoorzitter David Sassoli. Het voorstel van EU-president Charles Michel dat nu als basis dient voor de onderhandelingen over het budget van 2021 tot en met 2027 is “simpelweg onvoldoende”.

Natuurlijk: nitwits die voortdurend roepen dat anderen hun verantwoordelijkheid moeten nemen terwijl hun eigen gereutel voornamelijk uit onbegrijpelijke wartaal bestaat? Het heeft iets komisch, maar het lachen zal ons vergaan. Want als het aan het EUP ligt gaat de geldkraan wijd open. Er zijn nog zoveel leuke dingen die ze zouden willen doen om ons èn de rest van de wereld gelukkiger te maken. Alleen, dat kost geld. En als  niet betalen wilt, moet er maar geld worden geleend of bijgedrukt, vinden ze in Brussel. Immer weiter.

En als kinderen die is beloofd dat ze iets lekkers krijgen, blijven net zo lang jengelen tot ze het hebben. Dan doet voor het EUP de realiteit er minder toe. Dat wordt nog leuk in Brussel.